»Κριτικη στην Αριστερα απο τον Αντωνη Σαμαρα

kassimatis@kathimerini.gr

Η ωραιότερη μορφή της ειρωνείας είναι όταν ο εκφέρων την ειρωνεία δεν έχει επίγνωσή της. Πάρτε το παράδειγμα του Αντώνη Σαμαρά, στην ομιλία του προς την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Σε μια σειρά από ρητορικά ερωτήματα, διά των οποίων παρουσιάζει τα πλεονεκτήματα, τα οποία –κατά τη γνώμη του– κάνουν τη Ν.Δ. ελκυστική, ο πρόεδρος της Ν.Δ. λέει το χαριτωμένο: «Ποιος άλλος μπορεί να κάνει δημόσια κριτική στην Αριστερά –όπως κάναμε για το απαράδεκτο επεισόδιο με το Ζενίθ– αλλά χωρίς μισαλλοδοξία και χωρίς να κόβει τις..
γέφυρες διαλόγου μαζί της;»

Οταν διαβάζω τέτοια πράγματα, συνειδητοποιώ ότι, εν τέλει, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν μόνον ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο άνθρωπος που επηρέασε περισσότερο οιουδήποτε άλλου τη διαμόρφωση της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα. (Δυστυχώς, περισσότερο και από αυτόν τον κανονικό Καραμανλή...) Είδατε, με πόση συστολή και πόση ευπρέπεια, ο Αντώνης Σαμαράς διεκδικεί τα εύσημα για την «κριτική» στάση του κόμματός του έναντι της Αριστεράς; Δεν είναι μόνον το καλό σπίτι και το καλό σχολείο που του έδωσαν αυτούς τους τρόπους. Είναι ότι καταλαβαίνει ο ίδιος πολύ καλά ότι ορισμένες αξίες της Αριστεράς (στην εκχυδαϊσμένη, συνδικαλιστική εκδοχή τους: λιγότερη δουλειά, περισσότερα λεφτά...) εκφράζουν πλέον τα κρατικοδίαιτα στρώματα της κοινωνίας, δηλαδή και μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της Ν.Δ.

Ο λόγος του αριστερού λαϊκισμού ευδοκιμεί ελεύθερα στη Ν.Δ. «Η σημερινή ημέρα αποτελεί την πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Είναι μια μέρα εθνικού πένθους για τα όνειρα και τις ελπίδες, που θα απολέσουν όλες οι σημερινές γενιές. Τα μέτρα τα οποία ανακοίνωσε η κυβέρνηση γυρνάνε τη χώρα πίσω και αναγκάζουν 11 εκατομμύρια πολίτες να ζήσουν έναν εργασιακό μεσαίωνα, μέσα σε συνθήκες μεταπολεμικής φτώχειας και κοινωνικής εξαθλίωσης». Τις παραπάνω αρλούμπες, που συμπυκνώνουν όλη τη ρητορική της Αριστεράς κατά των προσαρμογών που επιβάλει το μνημόνιο, δεν τις εκφέρει κάποιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι οι πρώτες αράδες από την Ιερεμιάδα (χιλίων λέξεων και βάλε...) που εξέδωσε ο Κώστας Πουπάκης –πρώην αρχισυνδικαλιστής της ΔΑΚΕ, επιβραβευθείς με θέση στο Ευρωκοινοβούλιο– μόλις ψηφίσθηκε το μνημόνιο...

Το ελληνικό πρόβλημα

Ο φίλος της στήλης Γ. Κ., παρακολουθώντας τις εσωτερικές εξελίξεις από το εξωτερικό, μας γράφει: «Ο Αμερικανός γκουρού των επενδύσεων, Δρ Μαρκ Φέιμπερ, ολοκλήρωσε την πρόσφατη μηνιαία αναφορά του με τα παρακάτω σχόλια: “Αν ξοδεύουμε τα χρήματά μας στο Wal-Mart, αυτά καταλήγουν στην Κίνα. Αν τα ξοδέψουμε σε βενζίνη, πάνε στους Αραβες. Αν αγοράσουμε PC, πάνε στην Ινδία. Αν αγοράσουμε φρούτα και λαχανικά, πάνε στο Μεξικό, την Ονδούρα και τη Γουατεμάλα. Αν αγοράσουμε καλό αυτοκίνητο, πάνε στη Γερμανία. Τίποτε από αυτά δεν βοηθάει την αμερικανική οικονομία. Ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε τα λεφτά εντός συνόρων είναι να τα ξοδέψουμε στις π***ες και τις μπίρες, γιατί αυτά είναι τα δύο μόνα προϊόντα που παράγονται πλέον στις ΗΠΑ. Εγώ κάνω ό,τι μπορώ...”. Λοιπόν, στην Ελλάδα οι μπίρες είναι ως επί το πλείστον γερμανικές ή ολλανδικές, οι δε π***ες αλλοδαπές. Να γιατί δεν πάει μπροστά αυτός ο τόπος!»

Τριάντα λέξεις

«Οχι πως εμείς τα κάναμε όλα σωστά. Ούτε χάσαμε τις τελευταίες εκλογές χωρίς να υπάρχει λόγος... Αυτοκριτική έκανε το κόμμα μας και δεν θα λέμε όλο τα ίδια... Προχωράμε μπροστά». Αυτές οι τριάντα λέξεις του Α. Σαμαρά αν μπορούσαν να σταθούν ως αυτοτελές κεφάλαιο στην ομιλία του της περασμένης Παρασκευής, καλό θα ήταν να του έδινε τον τίτλο «Ανάλυση των αιτίων της ήττας». Ο,τι έχει καταλάβει η Ν.Δ. από τη συντριβή των περασμένων εκλογών συμπυκνώνεται σε αυτές τις λέξεις...

Το έργο

Η ομιλία του Α. Σαμαρά στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κάλυψε ένα ακόμη κενό της ανθρώπινης γνώσης: έδωσε την απάντηση στο θεωρούμενο, μέχρι πρότινος, αξεδιάλυτο μυστήριο, σχετικώς με την προσφορά των κυβερνήσεων Καραμανλή 2004 - 2009. Την προσδιόρισε μάλιστα στα εξής τρία: Την αναβίωση της συμφωνίας για τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, την στρατηγική προσέγγιση με την Κίνα, μέσω της συμφωνίας με τη Cosco για το λιμάνι στον Πειραιά και, τέλος, την πρώτη συγχώνευση των Ασφαλιστικών Ταμείων, επί Φάνης Πάλλη - Πετραλιά. (Για την ακρίβεια, είναι μόλις δύο, διότι, λίγες ημέρες πριν από την εκφώνηση της ομιλίας, η Βουλγαρία ματαίωσε το έργο, αποχωρώντας οριστικά από το έργο...) Δεν ξέρω, αλλά, λογικά, η Φάνη πρέπει να λιποθύμησε από τη χαρά της, όταν άκουσε από τα χείλη του Α. Σαμαρά ότι το έργο της συνιστά το ήμισυ της προσφοράς πεντέμισι χρόνων! Φοβάμαι ότι δεν ισχύει το ίδιο και για τον Κώστα Καραμανλή...

Αζόρ για πρόεδρος

Κυκλοφορεί ότι ο Λευτέρης Ζαγορίτης (ο λατρεμένος Αζόρ του Καραμανλή), αφού εγκαταλείψει τη θέση του γραμματέα της Κ.Ε. του κόμματος, προαλείφεται για πρόεδρος του «Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής», ως διάδοχος του Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Θεωρώ πιθανότερο να πρόκειται για ένα σκληρό, κακόγουστο αστείο εις βάρος αμφοτέρων...