»Για τρεις δεκαρες...

ellispoint

Πόσο κάνει το κύρος ενός καθηγητή απέναντι στους μαθητές του όταν μπαίνει στην τάξη; Η αποτίμηση της ΟΛΜΕ είναι 0,3 ευρώ. Τριάντα λεπτά. Τόσο...
Αυτές τις μέρες περισσότεροι από 100.000 μαθητές περιμένουν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων Εξετάσεων. Αφήστε τις περίφημες “οικογένειες” και τις Ελληνίδες μαμάδες – αυτές θα πρέπει να πάρουν κάποια στιγμή απόφαση ότι το ..μωρό έχει ενηλικιωθεί και ο απογαλακτισμός επέρχεται περίπου 30 χρόνια νωρίτερα από ό,τι συνηθίζουμε εδώ. Οι υποψήφιοι, όμως, περιμένουν με εύλογη αγωνία και ανυπομονησία. Αφού φτιάξαμε ένα σύστημα που κρίνει σε ένα πενθήμερο την ακαδημαϊκή πορεία μιας ζωής, δεν μπορούμε να τους χρεώσουμε ότι αγωνιούν.



Περιμένουν, λοιπόν. Και ακούν πως η βαθμολόγηση καθυστερεί. Γιατί; Επειδή η ΟΛΜΕ, οι καθηγητές τους δηλαδή, κήρυξαν αποχή. Μα τι είναι άραγε τόσο σημαντικό ώστε να τους υποβάλουν σε αυτή τη δοκιμασία; Ο λόγος είναι πως μειώθηκε η αποζημίωση για την επιτήρηση (κατά 3 ευρώ) και για το κάθε γραπτό που βαθμολογούν (κατά 30 λεπτά), σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της ΟΛΜΕ.



Θα απορήσετε εύλογα. Οι καθηγητές έχουν ήδη υποβληθεί σε πολύ μεγαλύτερη οικονομική θυσία, με την περικοπή των μισθών και των δώρων τους. Τι ποσοστό της ετήσιας αμοιβής τους είναι το έσοδο από τις εξετάσεις; Ελάχιστο... Κι όμως, γι' αυτό το ελάχιστο κάνουν αποχή.



Είναι κρίμα. Κρίμα για τους ίδιους πρώτα από όλα και για τη σχέση τους με τους μαθητές τους, τους παλιούς και τους επόμενους. Πώς θα τους ζητήσουν αύριο τη στήριξη σε πιθανά δίκαια αιτήματα -οικονομικά ή θεσμικά, όπως ο ρόλος του καθηγητή μέσα στο σχολείο- όταν σε αυτή την κρίσιμη ώρα, με πρόσχημα ή, πράγματι, με αιτία ένα ευτελές αντίτιμο εξετάστρων, χρησιμοποιούν ως μέσο πίεσης το πιο ακραίο -και κοινωνικά επώδυνο- που έχουν στη διάθεσή τους;

Η κρίση αλλάζει πολλά. Δίνει τέλος σε μια εποχή που σφραγίστηκε από την απαξίωση της γνώσης και τη θεοποίηση του χρήματος. Ο πλούτος ήταν η μόνη κοινωνική αξία. Αυτό το μοντέλο, και ο διάχυτος εκχυδαϊσμός που έφερε μαζί του, παίρνει τέλος. Πουθενά δεν αποτυπώθηκε καλύτερα παρά στην κοινωνική απαξίωση και οικονομική υποβάθμιση των καθηγητών, της παιδείας συνολικά.

Ένα νέο μοντέλο (τώρα το αναγνωρίζουν όλοι) για να είναι βιώσιμο πρέπει να έχει την Παιδεία και τη γνώση ως βασικό μοχλό κοινωνικής αποδοχής και επαγγελματικής επιτυχίας. Για τους καθηγητές, για το σχολείο στο σύνολό του, είναι μια μεγάλη ευκαιρία. Και είναι δείγμα εξαιρετικά μυωπικού συνδικαλισμού να ροκανίζεται αυτή η ευκαιρία προκαταβολικά, από ευτελείς συμπεριφορές για ευτελές, μάλιστα, οικονομικό αντάλλαγμα.

Φοίβος Καρζής