»Με το στομα ανοιχτο στις ανοχες της κοινωνιας

Τoυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ ΝΕΑ

Μυστήριοι καιροί, μυστήριες μπόμπες, κλίμα αποσταθεροποίησης. Κάποιοι δεν θέλουν να τη βγάλουμε καθαρή μ΄ αυτή την κρίση ή είναι οι συνήθεις «βλαμμένοι» που σκοτώνουν στο όνομα μιας επανάστασης που υπάρχει μόνο στο σαλεμένο τους μυαλό; Ο καλλιτέχνης δεν έχει απάντηση. Στέκεται όμως με το στόμα ανοιχτό, με τις ανοχές αυτής της κοινωνίας που όταν..
δολοφονήθηκε ο μικρός Αλέξης βγήκε στους δρόμους να καταγγείλει- και σωστά- την αστυνομική βία, αλλά τώρα απολαμβάνει με μπίρες και πίτσες τα «έκτακτα» για τη βόμβα στο γραφείο του Χρυσοχοΐδη, στο διάλειμμα ενός ακόμη ματς του Μουντιάλ. Και που σκοτώθηκε ένας στο γραφείο του υπουργού, σιγά το πράγμα. Μπάτσος ήταν. Οπως την άλλη φορά που οι «βλαμμένοι» είχαν σκοτώσει το αφγανάκι. Εγινε τίποτε; Μία διαμαρτυρία; Ενα συλλαλητήριο; Κάτι; Σιγά το πράγμα, ένα αφγανάκι ήταν. Τώρα ένας μπάτσος. Αύριο όμως να δω, που θα σκοτωθεί ένας δικός σου, από τους «βλαμμένους» που τους ανέχεσαι, να δω τι θα λες...

Δεν βλέπατε τι ψηφίζατε;
Μπόμπες, Λοβέρδος, Ασφαλιστικό, Εργασιακό, Υπουργικό, συσκέψεις στο Μαξίμου, προεδρικό διάταγμα ή μήπως τροπολογία (πώς γίνεται, ρε παιδιά, να αλλάζει η ζωή των ανθρώπων τόσο δραματικά με μία τροπολογία); Και ξανά από την αρχή: μπόμπες, αίμα, Λοβέρδος, Ασφαλιστικό, Εργασιακό, τομές, μεταρρυθμίσεις, κατεδαφίσεις- πάρε ό,τι θέλεις, παλιατζή, από μια ζωή που συνεχώς χειροτερεύει, ποιητή μου, το ΄γραψες νωρίς το τραγούδι, τώρα έπρεπε να το γράψεις, τώρα που ο άλλος δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Που δούλεψε μια ζωή ολόκληρη, και δεν ξέρει αύριο τι θα ισχύει για όσα νόμιζε ότι ίσχυαν, επειδή, κυρίως αυτό, πίστευε ότι έχει να κάνει με σοβαρό κράτος, αλλά τώρα καταλαβαίνει ότι γελάστηκε. Το κράτος δεν είναι σοβαρό. Αλλά έχει συμπεριφορά μπαγασάκου, μικροαπατεώνα. Που άλλα λέει, άλλα εννοεί, κι άλλα κάνει. Λοβέρδος, Ασφαλιστικό, Εργασιακό, να και τα ΚΤΕ να μπορούν να βρίζουν οι βουλευτές ελεύθερα και να εκτονώνονται, να και τα μυστήρια χαρτιά που διακινούνται στο παρασκήνιο: 85 βουλευτές κατά του νομοσχεδίου ή μήπως σαράντα; Αλλά και δέκα να ΄ναι, γιατί δεν βγαίνουν στο φως να τους δούμε και να τους ρωτήσουμε το απλό: ρε παιδιά, όταν ψηφίζατε αυτό το μνημόνιο με την τρόικα, δεν βλέπατε τι ψηφίζατε;

Βόμβες και Ασφαλιστικό
Το έβλεπαν σίγουρα, δεν το συζητάω, αλλά τι να πουν. Απλώς τώρα που βλέπουν τα δύσκολα, διότι δεν μπορούν να περπατήσουν στον δρόμο- τους πιάνει ο άλλος (όχι από τον γιακά ακόμη, αλλά ίσως να γίνει και αυτό) και τους λέει «τι είναι αυτά που κάνετε»-, κυκλοφορούν σαν τους ασπάλακες με τη δυσαρέσκεια στο στόμα. Αλλά όχι στο φως, όχι. Γιατί ο καθένας τους περιμένει να τον χρίσει υπουργό ο Γιώργος στον ανασχηματισμό που θα κάνει, όποτε τον κάνει. Να γίνει Λοβέρδος στη θέση του Λοβέρδου να το λύσει δύο φορές, μη σου πω και τρεις το Ασφαλιστικό. Μπόμπες, αίμα, Λοβέρδος, Ασφαλιστικό, Εργασιακό, απεργίες- δεν καθόμουν καλύτερα στη Νότια Αφρική; Να βλέπω ματσάκια να ξεχνιέμαι ανάμεσα στους εξωτικούς «μπαφάνα μπαφάνα» που με μία βουβουζέλα στο στόμα ξεχνούν κι αυτοί τη σκληρή καθημερινότητά τους, που πρέπει να σου το πω, να το μάθεις, τη βρίσκεις παντού. Δίπλα στα ολοκαίνουργια στάδια, στους μεγάλους δρόμους, στα καινούργια αε ροδρόμια. Φτώχεια, αναλφαβητισμός, εγκληματικότητα, παράγκες, άστεγοι, ξυπόλητοι, φτώχεια καταραμένη. Οπως θα ΄λεγε κι ο Γιώργος, υπάρχει ανισοκατανομή του πλούτου: 5% πλούσιοι, 10% μεσαία τάξη και 85% η απόλυτη δυστυχία. Την εξίσωση δεν την έλυσε ούτε κι ο ζωντανός θεός τους, ο Μαντέλα...

Τα όνειρα τελειώνουν νωρίς
Αμα δεις τη φτώχεια στη Νότια Αφρική, ακούσεις τις φοβερές ιστορίες για την εγκληματικότητα και αντικρύσεις κι από κοντά τα ηλεκτροφόρα σύρματα με τα οποία είναι ζωσμένα τα σπίτια, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι «τι διάολο το ΄θελε το Μουντιάλ η Νότια Αφρική;». Υποθέτω ότι το ίδιο θα σκεφτεί κανείς πηγαίνοντας το 2014 στο Ρίο ντε Ζανέιρο για το (επόμενο) Μουντιάλ της Βραζιλία- η λάμψη του χρυσού κυπέλλου δεν πρόκειται να σβήσει τα εκατομμύρια παράγκες στις φαβέλες. Τι το θέλει το Μουντιάλ η Βραζιλία; Αυτή τα κερδίζει μόνη της στα γήπεδα τα κύπελλα. Εμείς πάλι κερδίσαμε ένα Ευρωπαϊκό το 2004 και πιστέψαμε ότι κάτι κάνουμε. Αμ δε. Το ένα μετά το άλλο τα σχετικά όνειρα τελειώνουν νωρίς. Το φετινό στο Μουντιάλ τέλειωσε την Τρίτη το βράδυ. Και πολύ άσχημα. Πικρά. Απογοητευτικά. Και ναι, στενοχωρήθηκα. Μετά όμως που το σκεφτόμουν ωριμότερα το πράγμα, το είδα με άλλο μάτι: σε μια εποχή που στην Ελλάδα όλα αλλάζουν, γιατί δηλαδή η Εθνική Ποδοσφαίρου θα έμενε ανέγγιχτη; Ηρθε η ώρα να γυρίσει κι αυτή σελίδα. Να αλλάξει νοοτροπία, υποδομές, ανθρώπινο δυναμικό. Κυρίως να παραδειγματιστεί. Από το τι κάνουν οι άλλοι. Αν θέλει να πάει καλύτερα στο μέλλον... Η Ελλάδα που με πληγώνει
Γυρίζω σελίδα, αλλάζω κουβέντα. Ως εδώ. Κρατάω από την Αφρική όσα απίθανα είδα, άκουσα, έμαθα, γεύτηκα, ένιωσα και επιστρέφω εδώ στη δική μου καθημερινότητα που με κάνει να οργίζομαι- ακόμη και 7.000 χιλιόμετρα μακριά δεν μπορεί να μην οργίζεσαι με όσα γίνονται πίσω. Πρέπει να είσαι από μάρμαρο ή να έχεις αποφασίσει ότι θα μείνεις οριστικά και διά παντός στο Κέιπ Τάουν, ας πούμε. Μακριά απ΄ ό,τι σε πληγώνει, σε θυμώνει, σε εξοργίζει, σε απογοητεύει. Αλλά μπορείς; Δεν μπορείς. Υπάρχει πάντα ο δρόμος της επιστροφής και υπάρχει η ζωή σου όλη πίσω. Γι΄ αυτή τη ζωή τρελαίνεσαι μ΄ αυτά που γίνονται. Στη Νότια Αφρική δεν είδα έναν να περνάει με κόκκινο το φανάρι. Δεν είδα έναν να παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο. Δεν είδα έναν μοτοσυκλετιστή να παραβιάζει κάθε φορά που οδηγεί τον μισό ΚΟΚ. Δεν είδα έναν που να μην υπακούει στις εντολές των αστυνομικών. Δεν είδα μία κροτίδα στο γήπεδο, μία φωτοβολίδα, να πέσουν πέτρες, ξύλα, κέρματα. Τι είδα; Ενα οργανωμένο κράτος. Και πληγώθηκα διπλά που το δικό μου δεν είναι...

Αυτοί δεν είναι λαϊκοί αγώνες
Δεν ξέρω τι κάνουν για παράδειγμα στις απεργίες οι Νοτιοαφρικανοί και πώς προβάλλουν τα αιτήματά τους. Αλλά μου μοιάζει αδιανόητο να κάνουν ό,τι έκανε το ΠΑΜΕ και η ΠΝΟ την Τετάρτη στο λιμάνι του Πειραιά εγκλωβίζοντας χιλιάδες ανθρώπους που ήθελαν να ταξιδέψουν με τα πλοία στον προορισμό τους. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα- εκεί στον Περισσό, δεν το βλέπουν ότι δεν είναι λαϊκοί αγώνες αυτοί; Αλλά είναι η πιο αντιλαϊκή μορφή αγώνα που θα μπορούσε να επιλέξει κάποιος. Πώς μπορείς να ταλαιπωρείς τον απλό πολίτη με τέτοιον εξοργιστικά απαράδεκτο τρόπο; Αν νομίζεις ότι πετυχαίνεις κάτι, τότε είσαι πολύ μακριά νυχτωμένος- η αγανάκτηση είναι κακό συναίσθημα για κάποιον που την αισθάνεται... Και κάτι ακόμη: κινητοποιήσεις αυτού του χαρακτήρα που κάνουν τον άλλον να νιώθει ότι τον εκδικείσαι για κάτι, δημιουργούν κοινωνικούς αυτοματισμούς, κι αυτό φάνηκε καθαρά την Τετάρτη. Ευτυχώς δεν έγινε τίποτε σοβαρό. Αλλά ποιος προδικάζει ότι δεν θα γίνει την επόμενη φορά;



Ευκαιρία να ξεπεραστούν αδιέξοδα

Πρεμιέρα αύριο για την Ανανεωτική Δημοκρατική Αριστερά, το κόμμα που φτιάχνει η Ανανεωτική Πτέρυγα που αποχώρησε από τον Συνασπισμό. Η συνδιάσκεψη που θα κάνει θα καθορίσει και το πολιτικό στίγμα της πολιτικής πρωτοβουλίας που στόχο έχει να αναδιαμορφώσει τον χώρο της ανανεωτικής προοδευτικής Αριστεράς. Ολα δείχνουν ότι ηγέτης της πρωτοβουλίας θα είναι ο σοβαρός Φώτης Κουβέλης, και το σημαντικό είναι ότι όπως διαρρέουν οι άνθρωποι που τη συγκροτούν, αύριο θα ανακοινωθούν προσωπικότητες από τον χώρο της πολιτικής, των γραμμάτων και της τέχνης που βρίσκονται κοντά στην κίνηση. Το όνομα, τώρα, μην το δένετε εσείς κόμπο: προσωρινό είναι το Ανανεωτική Δημοκρατική Αριστερά. Το οριστικό όνομα της πρωτοβουλίας θα προκύψει από διαδικτυακό δημοψήφισμα το οποίο θα οργανώσει η πρωτοβουλία, με θέμα ακριβώς αυτό: «πέστε μας πώς θέλετε να μας λένε». Κατι σαν πρόσκληση σε βαφτίσια μου ακούγεται όλο αυτό, αλλά με την ιδιαιτερότητα «ελάτε εσείς στα βαφτίσια να μας πείτε πώς θέλετε να το πούμε το παιδί», αλλά τέλος πάντων...

Να πω απλώς ευχές για την πρωτοβουλία, και μια γενική παρατήρηση: δεν είναι κακό που ανοίγει το παιχνίδι στην πολιτική μας ζωή. Είναι ίσως η καλύτερη ευκαιρία να ξεπεραστούν τα όποια αδιέξοδα δημιουργεί η κρισιμότητα της κατάστασης της χώρας...