»Το ΚΚΕ η μανταμ Λαιμου και το ενστικτο μου

του Άρη Δαβαράκη Protagon.gr

Πάντα εμπιστευόμουνα το ένστικτό μου. Αυτό δεν με βοήθησε βέβαια να γίνω πλούσιος και αστραφτερός, όπως ο Ακης Τσοχατζόπουλος, ή η ανεκδίηγητη αυτή παρδαλή μεσήλιξ (προς γραία) κυρία που λέγεται «Λαιμού», η οποία, μετά τις οικογενειακές κακογουστιές της στο Θωρηκτό Αβέρωφ, μας πρότεινε κιόλας να πάμε όλοι σε ψυχίατρο (γιατί το θράσος, για άλλη μια φορά, συμπληρώνει την ..
επηρμένη σαχλαμάρα). Συγχωρείστε μου την παράκαμψη, δεν κατάφερα να την αποφύγω. Την Πέμπτη όμως, όπως έδυε ο ήλιος και είχε ανατείλει το καινούργιο, τριων ημερών μωράκι, φεγγαράκι, στολισμένο με μυριάδες μυριάδων άστρα και μακρυνούς γαλαξίες, εκεί ψηλά στον ουράνιο θόλο όπου είχα απλώσει το βλέμμα μου ξαπλωμένος ανάσκελα, σε μια βολική κούρμπα σαν αιώρα σκαλισμένη εδω κάτω στα βράχια, έκανα πάλι το σταυρό μου – για το ένστικτό μου: Είμαι 57 χρονών, έχω περάσει πάρα πολλά, πολύ δυνατές εμπειρείες και πολύ δυνατά συναισθήματα, αμέτρητες δοκιμασίες και άλλες τόσες «στιγμές μυστικές, λάμψεις μαγικές, αγκαλιές ερωτικές» - και είμαι εδω και αυτό το καλοκαίρι, ευτυχισμένος και σε πλήρη αρμονία με το σύμπαν άπαν – κι ας μην έχω μία.



Ναι. Ευτυχισμένος- και αισιόδοξος φυσικά και για το κοινό μας μέλλον, γιατί το βασικό μου ένστικτο με βεβαιώνει οτι, μετά εννιά μήνες (σύλληψη, κυοφορία, τοκετός) φριχτής αβεβαιότητας και στεναχώριας, αρχίζουμε ήδη να αγγίζουμε δια της αφής το βρέφος, τα πρώτα, ασχημάτιστα ακόμα και λίγο θολά, σημάδια της ανάκαμψης. Αυτά τα περί επιστροφής στη δραχμή (για ένα διήμερο κι εγω πήγα να τσιμπήσω ως μη έμπειρος), περι «χρεωκοπίας», περί «εξόδου απο την ΟΝΕ», το Ευρώ δηλαδή, ή ακόμα και την Ευρωπαική Ενωση, τα περί εξαφανίσεώς μας απο τον χάρτη, την παύση πληρωμών, το πλήρες χάος και την «κοινωνική έκρηξη» που θα μας οδηγούσε, ούτε λίγο πολύ, σ΄έναν νέο Εμφύλιο, εξατμίστηκαν σαν το νερό στην κατσαρόλα που βράζει πολλή ώρα – και αν το ξεχάσεις απλώς καίγεται η κατσαρόλα και αγοράζεις άλλη.



Ναι. Tο ενστικτό μου, αυτό, το «βασικό» (που στην περίπτωσή μου, θα το έχετε καταλάβει φαντάζομαι, δεν είναι το ίδιο με της Σάρον Στόουν, καμμία σχέση μιλάμε δηλαδή), αυτό που στην δική μου διαδρομή πάντα υποκαθιστούσε και την λογική και τον σχεδιασμό και την ορθολογιστική σκέψη, με οδήγησε σε ένα παρόν φωτεινό, χαμογελαστό, με διαρκή εσωτερική ηλιοφάνεια 20 ωρών το 24ωρο. Το ευγνωμονώ λοιπόν και το ακούω – και γι’ αυτό το εμπιστεύομαι και τώρα που μου λέει με επιμονή, στην δική του διάλεκτο που μόνο εγω και αυτό καταλαβαίνουμε, οτι «πάμε καλά». Το κράτος που ανέδειξε για ήρωές του τις πατσαβούρες που μας λένε να πάμε στον ψυχίατρο κ. Στεφανή (τον πατέρα θα εννοεί, λόγω ηλικίας, συμπεραίνω) και τους «ισχυρούς άνδρες» που ούτε στους κήπους τους δεν θα μπορούν να βγούνε βόλτα σε λίγες εβδομάδες χωρίς στολή εκστρατείας, καταρρέει και εξαφανίζεται. Ο Γιώργος Παπανδρέου, είμαι πια βέβαιος, θέλει να γκρεμίσει την σημερινή Ελλάδα συθέμελα, να την εξαφανίσει, να τής κόψει τα πόδια. Βήμα-βήμα, μεθοδικά, Αμερικάνικα, υπομονετικά, «χειρουργικά» αλλά με λέηζερ, ευγενικά, έχει αρχίσει την επι της ουσίας αποδόμηση, παρα τούς σπασμούς και τίς εκρήξεις απελπισίας (ή επιδείξεις «δυνάμης και μαγκιάς»), όσων απειλούνται τα συμφέροντά τους απο το καινούργιο που έρχεται. Θα το γκρεμίσει ο Αμερικανοθρεμμένος Ελληνοαμερικάνος αυτό το κρατος που χτίστηκε χαοτικά απο το 81 και μετά και θα «καθαρίσει» και για πάρτη μας και για τη μνημη του πατέρα του.



Το ένστικτό μου λοιπον, ναι, «αυτό το κάτι μέσα μου, το εντελώς δικό μου», πολύ το ευγνωμονώ και ας νομίζανε πολλοί για πολλά χρόνια πως έπεφτε έξω που, γιατί αντί για το σκάφος του Κόκκαλη του Βαρδινογιάννη, ή του Μπόμπολα με οδηγούσε, μέσα απο σκληρές δοκιμασίες και μάχες, εδώ, στην βραδυά της Πέμπτης, όταν μετά το νυχτερινο κολύμπι, ανάσκελα, χάζευα την αστραφτερή ξαστεριά και χαμογέλαγα στον ουρανό, τον φίλο κι΄αδερφό μου.


Θα δείτε ― θα «ματώσουμε», όπως λέμε, λίγο ακόμα, θα υποστούμε τίς αθλιότητες του ΠΑΜΕ, τής ΠΝΟ και, πάνω απ΄όλα του ΚΚΕ που μάς θέλει πεινασμένους, εκτός παιχνιδιού και απελισμένους για να κάνουμε, λέει, «επανάσταση», αλλά όπως δήλωσε και η τρόϊκα, όπως ενθαρυντικά επαναλαμβανει καθημερινά όλη η Ευρώπη, όπως λένε οι αριθμοί, προχωράμε σωστά. Πολύ δύσκολα, πολύ ζόρικα, με το σουγιά στο κόκκαλο και το λουρί στο σβέρκο, αλλά προχωράμε. Και θα το κερδίσουμε το παιχνίδι.



Θα παραμείνουμε δηλαδή ζωντανά μέλη του Δυτικού Κόσμου, συνεργάτες των ΗΠΑ, του Ρούζβελτ, του Τρούμαν, του Μάρσαλ, των Κέννεντυ και του Ομπάμα, αδέρφια εξ αίματος της μεγάλης Ιστορικής και ισχυρής Ευρώπης και τών «Αγγλογάλλων» – και, σε δυό, τρία χρόνια, το Κράτος της Αθλιότητας, το Κράτος της κυρίας Λαιμού και του ΚΚΕ δηλαδή, θα έχει πάει απο κεί πούρθε – στον αγύριστο δηλαδή.


Και θα το χρωστάμε στον Γιώργο. Γιατί ο Γιώργος το σιχαίνεται αυτό το κράτος περισσότερο ακόμα και απο μένα, και τα τρία χρόνια που του απομένουνε θα κάνει τα πάντα να το ισοπεδώσει, επαληθεύοντας τα λόγια του Σαββόπουλου που, απο το ογδοντατέσσερα, τραγουδούσε: «Μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό».