»ΜητροπολιτικΟς μυθος

Λώρη Κέζα ΒΗΜΑ

Τελικά η ανάπλαση ενός πάρκου είναι σαν την ανακαίνιση μιας τουαλέτας: κοστίζει όσο θέλει ο ιδιοκτήτης. Υπάρχει λεκάνη με 30 ευρώ και λεκάνη με 3.000 ευρώ. Υπάρχει πλακάκι με 8 ευρώ το τ.μ. και πλακάκι με 800 το τ.μ. (Ας μην πιάσουμε τους ρουμπινέδες και τα καζανάκια.) Το ίδιο ισχύει και για τους ελεύθερους δημόσιους χώρους. Τουλάχιστον αυτό προκύπτει από τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί κατά καιρούς για το πάρκο στο Αεροδρόμιο του Ελληνικού. Η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν πολυτελείας, ήθελε τα ..μεγαλεία της.

Ομως τα μεγαλεία κοστίζουν· και οι προτάσεις που είχαν κατατεθεί το 2007 μιλούσαν για κόστος που ανερχόταν στις 76.000 ευρώ το στρέμμα.

Kρατάμε μόνο το νούμερο, χωρίς να μπούμε στον πειρασμό να φανταστούμε τις εκατοντάδες μπονζάι και το δάσος με τις ορχιδέες που θα μπορούσε να συντηρήσει ένα τέτοιο ποσό ούτε άλλες εξτραβαγκάντζες που θα επέτρεπε.

Oι άρχοντες των όμορων δήμων παρουσίασαν συγκεκριμένη πρόταση που δεν προκύπτει από κουβεντούλα της γειτονιάς. Κατέθεσαν επιστημονική πρόταση, από τον καθηγητή του Μετσόβιου κ. Ν. Μπελαβίλα. Η πρόταση πατάει σε ανάλογες μετατροπές που έχουν γίνει σε άλλα ευρωπαϊκά αεροδρόμια. Οι δήμαρχοι Ελληνικού, Αλίμου, Αργυρούπολης και Γλυφάδας υιοθετούν την πρόταση για ανάπλαση που κοστίζει από 5.000 ως 10.000 ευρώ ανά στρέμμα. Λένε λοιπόν οι δήμαρχοι να παραδοθούν εδώ και τώρα 3.500 στρέμματα, δηλαδή το μισό της έκτασης, από το οποίο πρέπει να φύγουν οι ενδιάμεσες περιφράξεις. Σιγά σιγά θα φυτευτούν και τα υπόλοιπα. Τα δε κτίρια που υπάρχουν στον χώρο, με 713.000 τ.μ., να αξιοποιηθούν ώστε να υπάρχουν έσοδα για τη συντήρηση του πάρκου.

Δεν τίθεται ζήτημα, είμεθα όλοι υπέρ της πρασινάδας, των ελεύθερων χώρων, των μεγάλων πάρκων. Ας βάλουμε και λίγες σταγόνες ρεαλισμού στη συζήτηση προτού απαιτήσουμε από την κυρία Τίνα Μπιρμπίλη να γρηγορήσει στην ανάπλαση του παλαιού αεροδρομίου. Στις άμεσες προτάσεις που κατατίθενται από το Πολυτεχνείο είναι να κλείσουν τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος που λειτουργούν στην παραλία, απέναντι από το Αεροδρόμιο, στον Αγιο Κοσμά. Τα καταστήματα, ορισμένα εκ των οποίων δεν έχουν καν άδεια λειτουργίας, είναι ο τόπος νυχτερινού προσκυνήματος «Ακρωτήρι», τα λατρεμένα «Wynn», «Las Vegas», μια πίστα καρτ όπου καθένας παριστάνει τον πιλότο φόρμουλα 1. Τι προτιμά ο νεοέλληνας, να πάρει μια καρό κουβέρτα, να την απλώσει στο γκαζόν όπου θα διαβάσει Μίλτον, μασουλώντας χαμηλοθερμιδικά σνακ, ή να περιμένει τα μεσάνυχτα και να ανοίξει μια μπουκάλα ουίσκι υπό τα αδιανόητα ντεσιμπέλ των νυχτερινών κέντρων; Τι προτιμά ο νεοέλληνας, να κάνει μια βόλτα στο δάσος με το ποδήλατο ή να λαδωθεί ως τους αγκώνες τρώγοντας κοψίδια;

Η απαίτηση για μεγάλα πάρκα στο Ελληνικό και στου Γουδή προκύπτει από τον μητροπολιτικό μύθο ότι θέλουμε πάρκα. Λίγοι τα θέλουν στ΄ αλήθεια, ελάχιστοι τ΄ απολαμβάνουν.

Μια κυριακάτικη βόλτα στον Υμηττό πείθει για του λόγου το αληθές: οι πελάτες του μεζεδοπωλείου είναι πολλαπλάσιοι των περιπατητών. Την ίδια εικόνα έχουμε σε όλα τα πάρκα: η πλειονότητα πιάνει ένα τραπεζάκι στον φραπεδότοπο και ο ελεύθερος χώρος παραμένει ελεύθερος από ανθρώπους. Χρήστες των πάρκων της Αθήνας είναι τα αφεντικά των σκύλων, λίγοι δρομείς και λίγοι γονείς με τα κουτσούβελα. Ο νεοέλληνας νιώθει ότι αν καθήσει σε παγκάκι θα τον αντιμετωπίσουν ως φτωχό που δεν έχει τη δυνατότητα να ξοδέψει. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο συστηματικοί χρήστες πάρκων, πλην των προαναφερθέντων, είναι μετανάστες.

Τα μητροπολιτικά πάρκα για να συντηρηθούν θέλουν ανθρώπους που τα απολαμβάνουν. Διαφορετικά θα γίνουν ερημιές. Μήπως λοιπόν θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και η νοοτροπία των κατοίκων; Δεν λέμε να ανοίξουν μπουζούκια μέσα στους θάμνους, αλλά για να γίνει ελκυστικό το πάρκο στο Αεροδρόμιο πρέπει να διαθέτει υποδομές που μαγνητίζουν τους πολλούς.