»[ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ ]

Τίτλοι τέλους;
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη ΝΕΑ

ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ της ενότητας του Συνασπισµού υπάρχει µια πολύ εύλογη απορία: αν εξακολουθεί να υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ κι αν όποιος γουστάρει µετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ, τότε γιατί η ανανεωτική πτέρυγα του Συνασπισµού θα πρέπει να µετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ διά του Συνασπισµού;
ΓΙΑΤΙ, ΔΗΛΑΔΗ, να µην οργανωθούν σε δικό τους φορέα και να συµπορεύονται µε τους άλλους όπου, όταν και µόνο εφόσον ...
συµφωνούν µαζί τους. Στο κάτω κάτω ο Φ. Κουβέλης δεν µετράει λιγότερο στην ελληνική κοινωνία από τον Νταβανέλο, τον Ρινάλντι ή την οργάνωση «Ρόζα».
ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΝΩ αυτό διότι πολύ φοβούµαι ότι η διάσπαση του Συνασπισµού δεν είναι παρά το φυσιολογικό παρεπόµενο της διατήρησης του ΣΥΡΙΖΑ.
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΜΕ προσοχή όσα διηµείφθησαν στο Συνέδριο του Σαββατοκύριακου και τη σύγκρουση που οδήγησε στην έξοδο των ανανεωτικών. Οµολογώ, όµως, πως έµεινα µε ένα µεγάλο κενό.
ΚΑΝΕΙΣ, ΟΥΤΕ ένας, δεν µπήκε στον κόπο να εξηγήσει σε τι ακριβώς χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Για ποιον λόγο, δηλαδή, θα πρέπει να συµπορεύονται άνθρωποι και οργανώσεις που δεν έχουν καµία πολιτική, ιδεολογική και πολιτισµική συνάφεια.
ΑΥΤΟ ΤΟ ουσιαστικό κενό καλύφθηκε είτε µε γενικολογίες, είτε µε την επιβολή των αριθµών – οι οποίοι δεν είναι βέβαιο ότι έχουν πάντα δίκιο... Κι όσο δεν καλύπτεται επί της ουσίας, όσο δεν δίνονται απαντήσεις από αυτούς που υποστηρίζουν τη διατήρηση του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ο Συνασπισµός και ο ευρύτερος χώρος του θα διαπερνάται από αντιφατικά και φυγόκεντρα ρεύµατα. ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙΑ συνήθεια των αριστερών κοµµάτων να απαντούν στα πολιτικά ζητήµατα µε αριθµητικούς συσχετισµούς. Κακή συνήθεια. Διότι η πολιτική δεν παρακάµπτεται, έχει πάντα την τελευταία λέξη.
Ο Τσίπρας να επανεξελέγη πρόεδρος του κόµµατος µε 75%, αλλά αποδεικνύεται ανίκανος να διασφαλίσει την ενότητα του κόµµατός του από τη στιγµή που δεν καταφέρνει να δώσει πειστικές απαντήσεις στις εύλογες απορίες ακόµη κι εκείνων που δεν τον ψηφίζουν. ΜΠΟΡΕΙ Η «αριστερή» πλειοψηφία του Συνασπισµού να µονοπωλεί πλέον τα όργανά του, αλλά το µόνο που κατάφερε είναι να διαχειριστεί τη χειρότερη εσωτερική κρίση του κόµµατος που διευθύνει. Διότι όταν ένα κόµµα δεν έχει µια σαφή φυσιογνωµία και µια ακόµη σαφέστερη προοπτική, τότε τι ακριβώς καλούνται να υπηρετήσουν τα στελέχη του; Μια ξύλινη µπαρούφα;
Ε, ΛΟΙΠΟΝ, δεν θα την υπηρετήσουν. Ή, πάντως, δεν θα την υπηρετήσουν όλοι. Κι εκεί αρχίζει το φυλλορρόηµα. Οχι επειδή κάποιοι επιλέγουν να φύγουν. Αλλά επειδή κανείς δεν τους εξηγεί γιατί πρέπει να µείνουν.
ΚΙ ΟΣΟ αυτό το «γιατί» παραµένει µετέωρο, οι «τίτλοι τέλους» έρχονται όλο και πιο κοντά...