»Ζητειται ενας καλος ανθρωπος για τον ΟΣΕ

kassimatis@kathimerini.gr

Το χρέος του ΟΣΕ (γύρω στα 10 δισ. ευρώ) υπερβαίνει το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων. Παρ’ όλ’ αυτά, η κυβέρνηση πιστεύει ότι θα βρεθεί ένας καλός άνθρωπος, ένας καλός Χριστιανός, ο οποίος θα πάρει ποσοστό 49% του οργανισμού, θα αναλάβει τη διοίκηση, δηλαδή τον άθλο της συνεννόησης με τους συνδικαλιστές, κι από πάνω θα.. πληρώσει κιόλας! (Απορώ γιατί δεν προβλέπεται αυτός ο καλός άνθρωπος να τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών και την Εκκλησία της Ελλάδος για το φιλανθρωπικό έργο του...) Να με συγχωρείτε, αλλά μου φαίνεται πολύ πιθανότερο να βρεθεί ακόμη ένας ανώνυμος φιλάνθρωπος να καταθέσει (έτσι, για το καλό...) 200.000 ευρώ στον λογαριασμό του Τάσου Μαντέλη παρά επενδυτής στον ΟΣΕ υπό αυτούς τους όρους!

Σάββας χωρίς ντουντούκα

Ο Σάββας ο Τσιμπόγλου πήρε τη θέση του στο πάνθεον των ηρώων του λαϊκού κινήματος, όταν, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη», μάγεψε τους Ισπανούς τουρίστες με τη ντουντούκα του στον πρώτο αποκλεισμό του λιμανιού στον Πειραιά από το ΠΑΜΕ. Δεν ήταν τυχαίο, γιατί, όπως φάνηκε από ραδιοφωνική συνέντευξή του, ο Σάββας ο Τσιμπόγλου είναι ένας χαριτωμένος και γοητευτικός άνθρωπος: «Βλακείες δεν θέλω να συζητάω στο ράδιο», απάντησε όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει τις επιπτώσεις των κινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ στον τουρισμό. «Με πήρατε τώρα για να σας βρίσω ή για να μιλήσουμε;», είπε στους δημοσιογράφους όταν εκείνοι τόλμησαν να επιμείνουν στο θέμα. «Λέει βλακείες, ηλιθιότητες και μεγάλα ψέματα ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ», ήταν το σχόλιό του όταν του ανέφεραν μελέτη του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων για το κόστος των απεργιών στον κλάδο.

Επίσης, όμως, ο Σάββας ο Τσιμπόγλου αποστόμωσε τους επικριτές του με την ευχάριστη πρωτοτυπία των επιχειρημάτων του: Οχι, είπε, εμποδίζοντας την επιβίβαση τουριστών στα κρουαζιερόπλοια, δεν πλήττεται ο τουρισμός, διότι «τα ξενοδοχεία δεν είναι χαμένα, επειδή παρατείνεται ο χρόνος παραμονής των τουριστών στη στεριά όταν γίνεται μια απεργία»! Ενδιαφέρουσα λογική, πάνω στην οποία το ΚΚΕ θα μπορούσε να βασίσει την ανάπτυξη του τουρισμού, αν ποτέ έλθει στην εξουσία. Θα μπορούσε, ας πούμε, να τονώσει την τουριστική κίνηση απομονωμένων περιοχών με ένα πρόγραμμα «υποχρεωτικού τουρισμού», δηλαδή την εκτόπιση των πολιτικών αντιπάλων του σε στρατόπεδα εργασίας και αναμόρφωσης. Τα πάντα, στο κάτω κάτω, είναι ζήτημα της οπτικής γωνίας από την οποία τα εξετάζει κανείς.

Εξάλλου και το θέαμα των απεργών του ΠΑΜΕ όταν εμποδίζουν την επιβίβαση τουριστών στα κρουαζιερόπλοια, ζήτημα οπτικής γωνίας είναι. Διότι τι είναι ο παραλογισμός του συνδικαλισμού, αν όχι μορφή του σύγχρονου ελληνικού φολκλόρ; Ο «Ριζοσπάστης», πάντα πρωτοπόρος, έπιασε αυτή την διάσταση του θέματος, στο ρεπορτάζ που δημοσίευσε την επομένη της 24ωρης απεργίας των ναυτεργατών: «Οι σκηνές αυτές που εκτυλίσσονταν σε όλη τη διάρκεια της 24ης ναυτεργατικής απεργίας, τα μοναδικά στιγμιότυπα που δημιούργησαν οι απεργοί ναυτεργάτες, οι εργάτες της στεριάς και μαζί τους η νέα βάρδια της εργατικής τάξης, στιγμιότυπα αγώνα και παλικαριάς, τα οποία έδειχναν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν όλοι οι εργαζόμενοι της Ευρώπης, ήταν και η τελευταία, αλλά η πιο όμορφη εικόνα που έπαιρναν μαζί τους οι τουρίστες καθώς επιβιβάζονταν στα διερχόμενα κρουαζιερόπλοια». (Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία!..)

Αφού, λοιπόν, πεντακόσιοι φανατικοί είναι αρκετοί για να επιβάλουν τη θέλησή τους στο σύνολο και ούτε ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού ούτε καν ο πρωθυπουργός μπορούν να κάνουν κάτι, ας φτιάξουν, λ.χ., ένα dvd, για να το μοιράζουν στους τουρίστες, όπου θα εμφανίζονται ο Πωλ, ο Γιώργος –γιατί όχι και η Τζένιφερ Ανιστον;– και θα εξηγούν την φολκλορική αξία των κινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ. Πώς θα εκτιμήσουν το φαινόμενο οι τουρίστες, αν δεν τους εξηγήσει κάποιος την ομορφιά του;

Χωματερές και μάρμαρα

Δεν θα τολμούσα ούτε καν να ονειρευτώ ότι κάνω κακές σκέψεις για το μάλλον υπερβολικό κόστος του έργου, εφόσον πραγματοποιείται υπό την αιγίδα καταξιωμένων θεσμών, όπως η Περιφέρεια Αττικής και η Νομαρχία Πειραιά. Αναρωτιέμαι απλώς για την αναγκαιότητά του. Αναφέρομαι στο έργο της ανάπλασης της πλατείας Ποσειδωνίου στις Σπέτσες, δηλαδή για την πλακόστρωσή της, το κόστος της οποίας, όπως μπορεί να δει οποιοσδήποτε στην επιγραφή που έχει στηθεί στο εργοτάξιο, είναι 4.284.000 ευρώ. Είναι, οπωσδήποτε, καλό να στρωθεί με μάρμαρα μια πλατεία. Δεν είναι ντροπή όμως, την ίδια στιγμή, η δημοτική αρχή των Σπετσών να αδιαφορεί για τη χωματερή του νησιού, που βρίσκεται απέναντι από την Σπετσοπούλα; Φανταστείτε έναν άνθρωπο που έχει ένα ωραίο σπίτι, χωρίς τουαλέτα, και ξοδεύει τα χρήματά του για την επιμαρμάρωση της πρόσοψης, ενώ για τις σωματικές του ανάγκες πηγαίνει κάθε φορά στην άκρη του οικοπέδου και σκάβει μια τρύπα στο έδαφος. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό συμβαίνει στις Σπέτσες. Απέξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα...

Ανθρωποι και ντουλάπες

Καλά να την πατήσει ο Σήφης Βαλυράκης με τον μυστηριώδη «cabinet man», που τελικά σήμαινε «επιπλοποιός». (Εχει, εξάλλου, το προνόμιο να είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που ζήτησε πολιτικό άσυλο –έστω επί χούντας– από την Αλβανία του Εμβέρ Χότζα...) Αλλά να την πατήσει και ο πρόεδρος Γ. Καρατζαφέρης, ο οποίος από τα τηλεοπτικά παράθυρα ανέλυε τη διατύπωση «cabinet man», προκειμένου να στρέψει τις υποψίες σε συγκεκριμένα πρόσωπα! Πώς την πάτησε έτσι ο πρόεδρος; Είναι άξιον απορίας, διότι ο Γ. Καρατζαφέρης είναι, ως γνωστόν, αγγλομαθής, καθώς, βάσει του επίσημου βιογραφικού του, είναι απόφοιτος της «London School of Journalism», δι’ αλληλογραφίας...

Βρέχει στη λουλουδογειτονιά

Η ιδιοκτήτρια της οικίας Τσοχατζοπούλου, κυρία Βίκυ Σταμάτη, είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ο μυθικός χορός της Φύσης», που απευθύνεται σε παιδιά και έχει σκοπό να τους καλλιεργήσει την οικολογική συνείδηση. Απολαύστε ένα δείγμα από το ύφος της κυρίας Σταμάτη: «Βλέπετε, φίλοι μου, Λήδα και Αρη, όπως κάθε λουλούδι, κάθε θάμνος και κάθε δέντρο έχει τον δικό του μύθο, έτσι έχει και το δικό του μυστικό, που είναι ξεχωριστό, κι αυτή η διαφορετικότητα είναι η ομορφιά του. Ζει αρμονικά με τα άλλα άτομα (sic) στη λουλουδογειτονιά του, που έχει τους δικούς της νόμους. Είναι ευτυχισμένο στη δική του λουλουδούπολη, που εμείς λέμε βιότοπο, αρκεί να μην την καταστρέψουμε εμείς οι άνθρωποι». Τώρα όμως –τι θλιβερό– με τον Ακη να παραπέμπεται σε απολογία στην Επιτροπή Διαφάνειας του ΠΑΣΟΚ και τον ΣΔΟΕ να ερευνά τον τρόπο απόκτησης της μονοκατοικίας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ο ήλιος δεν λάμπει πια στην λουλουδογειτονιά! Παραφράζοντας, λοιπόν, τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη, που μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη, θα μπορούσαμε να πούμε: «Βρέχει στη λουλουδογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου». Σνιφ...