»Οι Τρυπες δεν υπαρχουν πια

Οι Τρύπες δεν υπάρχουν πια
του Σταύρου Θεοδωράκη protagon.gr
photo: Μαρία Μαράκη

Μου είχαν πει ότι ο Αγγελάκας από τις θρυλικές Τρύπες έχει τρελαθεί τα τελευταία χρόνια με τον Ψαραντώνη και την Κρήτη αλλά δεν το είχα πολυπιστέψει. Κάποιος μου το είχε περιγράψει και παραστατικά. Ότι τον είχε δει στα Ανώγεια, στο μεϊντάνι να πίνει ρακές και να λέει μαντινάδες. Βέβαια ήξερα ότι ο Αγγελάκας είχε βοηθήσει για να βγει ο τελευταίος δίσκος του κρητικού λυράρη αλλά...

μέχρι εκεί. Έτσι όταν ο Αγγελάκας βγήκε στο Ηρώδειο στο δεύτερο μέρος της συναυλίας του Ψαραντώνη ξαφνιάστηκα που αντί να ακούσω την «ταξιδιάρα ψυχή» (κι αν θέλω δίπλα σου είναι δύσκολο να μένω), τον άκουσα να τραγουδάει για τσιγγάνες και σπανιόλες (που έχουν τόσο ομορφιά). Και αν δεν τον έβλεπες θα νόμιζες ότι ακούς Ανωγιανό τραγουδιστή. Ακόμα και οι αναστεναγμοί του ήταν σωστοί. Αγγελάκης δηλαδή και όχι Αγγελάκας.

Αυτή όμως δεν ήταν η μόνη έκπληξη που έζησα το βράδυ της Τετάρτης στο θέατρο Ηρώδου Αττικού. Στην είσοδο μια παρέα νέων παρακαλούσε έναν βλοσυρό υπάλληλο να τους βρει εισιτήρια. «Ότι να 'ναι αρκεί να μπούμε μέσα». Η συναυλία όμως του Ψαραντώνη ήταν "σολντ άουτ" και στις εξέδρες δεν υπήρχε ούτε μία θέση κενή! Μόνο η πρώτη γραμμή των επισήμων ήταν άδεια. Άλλη ευχάριστη έκπληξη και αυτή. Ούτε πολιτικοί μόνο ο Ανδρουλάκης, ούτε συνάδελφοι καλλιτέχνες μόνο κάτι κρητικοί λυράρηδες, ούτε μαϊντανοί της τηλεόρασης. Ο Ψαραντώνης δεν είχε καλέσει κανένα επίσημο!

Βγήκε με υψωμένη τη δεξιά γροθιά κάτι σαν μαύρος στους ολυμπιακούς αγώνες του '68 στο Μεξικό, σαν να έλεγε: «Τελικά το κατέκτησα και το Ηρώδειο». Στη σκηνή εκτός από τον Αγγελάκα βρέθηκε η κόρη του Νίκη Ξυλούρη στα τύμπανα, ο γιός του ο Λάμπης στο ούτι και τέσσερα λαούτα (ο αδελφός του ο Γιάννης, ο γιος του ο Γιώργης , ο Νεκτάριος Κοντογιάννης και ο ανιψιός του ο Βασίλης αν θυμάμαι καλά)! Όλοι να κοιτάζουν με δέος τον φοβερό τον Ψαραντώνη που αυτοσχεδίαζε και τους ήθελε να μετρούν και τις ανάσες τους.

«Έπρεπε να χρεοκοπήσει η Ελλάδα για να δώσουν στον Ψαραντώνη το Ηρώδειο», είχε δηλώσει ο Γιάννης Αγγελάκας και το θυμόμουν κατηφορίζοντας τρεις ώρες αργότερα την Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Τα φώτα στο σπίτι του Άκη Τσοχατζόπουλου στο δεξί μου χέρι ήταν όλα σβηστά, ενώ πίσω μου σε ουρές - νέοι, γέροι, κρητικοί, Θεσσαλονικείς, γυναίκες, πολλές γυναίκες- περίμεναν να αγγίξουν τον «Χέντριξ της κρητικής λύρας».