»Οχι αλλη κλαψα

Του Σταύρου Θεοδωράκη Protagon.gr

Είναι μια εβδομάδα τώρα που συζητάμε πώς δεν θα απολυθούμε. Και πώς αν απολυθούμε τι αποζημίωση θα πάρουμε. Αυτό λένε οι τίτλοι, γι’ αυτό κλείνουν οι δρόμοι, γι’ αυτό μαλώνουν τα κόμματα. Ακόμα και οι μεσημεριανές εκπομπές έχουν αφήσει τα ζώδια και μελετούν Λοβέρδο. Το ξέρω σας φαίνεται λογική αυτή η
συζήτηση, αλλά δεν είναι. Φαντασθείτε μια ομάδα που κατεβαίνει στο Μουντιάλ και θέτει ως μοναδικό της στόχο ότι δεν θα φάει γκολ. Περί αυτού πρόκειται. Δεν θα φάμε γκολ και αν φάμε πολλά και σερνόμαστε, να βρεθεί κάποιος να μας ταΐζει όπως τους άλλους που βάζουν γκολ.


Δεν λέω… Είναι σημαντικό να μην γίνονται απολύσεις αλλά υπάρχει κάτι πιο σημαντικό. Να γίνονται προσλήψεις. Να δημιουργούνται δηλαδή νέες θέσεις εργασίας. Και επί αυτού ουδείς συζητάει. Και όταν κάποιος πάει να κάνει μια επένδυση στην Ελλάδα, πάλι για τις απολύσεις τον ρωτάμε. Έχετε μάθει για την έκπληξη του (κομμουνιστή) ηγέτη της Cosco όταν ένας υπουργός τον ρωτούσε επίμονα τι ωράριο θα δουλεύουν αυτοί που θα δουλεύουν και πόσο καιρό θα δουλεύουν αυτοί που θα δουλεύουν. Αυτός ήρθε να κάνει επενδύσεις και εμείς λίγο ακόμη και θα του ζητούσαμε να αλλάξουν οι εργασιακοί κανόνες στην Κίνα (και τους νέους νόμους να τους ορίσουν οι Αλαβάνος και Μανώλης). Ξεροκατάπιε ο Κινέζος και ζήτησε λίγο χρόνο να το σκεφθεί, αλλά είμαι σίγουρος ότι έχει κλειστεί στον (κομμουνιστικό του) πύργο στη Σαγκάη και κοιτάει ξανά τον χάρτη της περιοχής. «Και γιατί στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία, ή μήπως στα Σκόπια;… ».


Να τελειώσουμε λοιπόν αυτή την συζήτηση για τις απολύσεις και να πάμε στο επόμενο κεφάλαιο, την ανάπτυξη. Γιατί άντε και το αποφασίσαμε ότι δεν θα γίνονται απολύσεις και όταν γίνονται θα χρυσοπληρώνονται, τι κερδίσαμε; Στα δικαστήρια κάνουν ήδη ουρές οι πτωχευμένοι και το κέντρο μετρά ένα λουκέτο – ένα Bazaar (και στα προάστια δύο λουκέτα ένα Bazaar). Πόσο ακόμη θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Πόσο καιρό μπορείς να διατάζεις μια επιχείρηση που δεν πάει καλά, να μην κάνει απολύσεις; Και τέλος πάντων είδατε τι έγινε όταν θέσαμε ως εθνικό μας στόχο να μην φάμε γκολ. Κλειστήκαμε πίσω μας έβαλε «δύο» η Κορέα και γίναμε ο περίγελος του Μουντιάλ (ευτυχώς τις επόμενες μέρες ρεζιλεύτηκαν και άλλοι και το δικό μας κάζο ξεχάστηκε). Ήρθε και η αντεπίθεση στην Νιγηρία και διορθώθηκαν λίγο τα πράγματα. Με τα γκολ λοιπόν ανασταίνονται οι ομάδες, όχι με την κλάψα της άμυνας. Ας ρωτήσουμε και τους Αργεντίνους.