»[ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ ]

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη ΝΕΑ

ΟΤΑΝ Η Ν.Δ. είχε καταψηφίσει το Μνηµόνιο στη Βουλή, πολλοί στηλίτευσαν µια ανεύθυνη και ευκαιριακή πολιτική.
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ εφηµερίδες της Δεξιάς προέβαλαν τότε την άποψη ότι η αντιπολίτευση έπρεπε να συµπορευτεί µε την κυβέρνηση επειδή δεν υπήρχε άλλη λύση για τη χώρα και να υπερψηφίσει τη συµφωνία µε την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Ετσι, το Μνηµόνιο θα αναγορευόταν περίπου σε «εθνική πολιτική». ΕΝΑΜΙΣΗ ΜΗΝΑ αργότερα, τα ..


πράγµατα αποδεικνύονται λιγότερο απλά. Το Μνηµόνιο όχι µόνο δεν έγινε «εθνική πολιτική», αλλά, µιλώντας στο Συνέδριο του κόµµατός του, ο Σαµαράς πήγε ένα βήµα µακρύτερα: προσδιόρισε ως βασικό πολιτικό στόχο της Ν.Δ. «την απαλλαγή από το Μνηµόνιο». ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν η στάση του παραµένει ανεύθυνη, σίγουρα πάντως δεν είναι ευκαιριακή: αφού πρώτα καταψήφισε το Μνηµόνιο στη Βουλή, ο Σαµαράς το αναγορεύει τώρα σε κυρίαρχη διαχωριστική γραµµή µεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Τhat makes sense, που λένε και οι Αγγλοσάξονες. «ΜΑ, ΕΙΝΑΙ αυτό σοβαρή αντιπολίτευση;» ίσως µε ρωτήσουν ορισµένοι. Ενδεχοµένως όχι, θα τους απαντήσω. Αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, έτσι γίνεται έως τώρα η αντιπολίτευση στην Ελλάδα. Πρώτα λες «όχι σε όλα» και ύστερα καταλήγεις στο «όχι στους κλέφτες» – προς το παρόν, είµαστε στην πρώτη φάση… ΕΤΣΙΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΤΗΚΕ ο Μητσοτάκης τον Παπανδρέου, ο Παπανδρέου τον Μητσοτάκη, ο Καραµανλής τον Σηµίτη και ο νεώτερος Παπανδρέου τον Καραµανλή. Και ξέρετε κάτι;
Ολοι επιβραβεύτηκαν τελικώς από τον λαό.
ΑΛΛΑΜΕ κάτι τέτοιες εξυπνάδες καταντήσαµε στο ΔΝΤ, θα µου αντιτείνετε. Να το δεχτώ. Μόνο που δεν έχουµε καµία ένδειξη ότι ο ελληνικός λαός ζητάει κάτι άλλο ή ψάχνει για κάτι άλλο. Και ο κάθε λαός ζει µε την πολιτική που επιλέγει. Ακόµη περισσότερο που ο Σαµαράς δεν κινδυνεύει να αισθανθεί µοναξιά. Ηδη, η Αριστερά έχει προηγηθεί στα οδοφράγµατα. Κι αργά ή γρήγορα θα τους ακολουθήσουν οι υπόλοιποι.
ΤΟ ΒΡΙΣΚΩ αναµενόµενο: η παρέµβαση της Ε.Ε. και του ΔΝΤ στην ελληνική κοινωνία είναι τόσο βίαιη, τόσο επώδυνη και τόσο καταλυτική, ώστε αποκλείεται να µην αναδειχθεί στο κυρίαρχο πολιτικό µέτωπο των εποµένων ετών. Εκεί θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους η κυβέρνηση µε την αντιπολίτευση. Εκεί θα µετρηθούν οι µεν και οι δε.
ΑΝ Η παρέµβαση αποδειχθεί επιτυχής ανεξαρτήτως κόστους, τότε η κυβέρνηση έχει ισχυρές πιθανότητες να επικρατήσει. Αν η παρέµβαση αποτύχει ή αν το κόστος της αποδειχθεί δυσβάσταχτο, τότε η αντιπολίτευση θα πάρει το πάνω χέρι. «ΚΑΙ Η χώρα;» ίσως µε ρωτήσετε. Ενδιαφέρουσα ερώτηση, αλλά απάντηση δεν έχω. Και για να είµαι ειλικρινής, µάλλον δεν έχει και κανένας άλλος.