»Ψηφιζω ΣΥΝ. Απογοητευτηκα...

της Αρτέμιδος Καπούλα protagon.gr

Σούλα: Τι θα ψηφίσεις;
Χοσέ: Συνωστισμό
Σούλα: Συνασπισμός λέγεται.
Χοσέ: Α..συνωστισμός τι είναι;
Σούλα: Όταν είναι πολλοί άνθρωποι σε ένα μέρος.
Χοσέ: Και συνασπισμός;
Σούλα: Το ακριβώς αντίθετο!

Τον υπέροχο και προφητικό αυτό.. διάλογο του Καπουτζίδη από τις Σαββατογεννημένες έχω από προχθές στο νου μου βλέποντας και διαβάζοντας όλα αυτά που γίνονται στον Συνασπισμό.
Δεν υπήρξα ποτέ κομματικοποιημένη αλλά πάντα έβλεπα με συμπάθεια το χώρο της ευρύτερης αριστεράς και του Συνασπισμού. Για να πω την αλήθεια δεν ήξερα ποτέ τι ακριβώς πρεσβεύει, δεν είχα σαφή εικόνα των θέσεων του (το πιο πιθανό βέβαια είναι να μην είχαν ούτε οι ίδιοι) ούτε μπορούσα να βγάλω άκρη για το πόσες και ποιες είναι οι τάσεις που υπήρχαν μέσα σε αυτόν. Όλα δε αυτά τα αρχικά των ομάδων που συνυπήρχαν κάτω από την ονομασία του περισσότερο με μπέρδευαν παρά ξεκαθάριζαν το τοπίο. Όταν με ρωτούσαν οι φίλοι γιατί τους υποστηρίζω οι μόνες αυθόρμητες απαντήσεις που μου έρχονταν στο μυαλό ήταν ότι πρώτον όσα περισσότερα κόμματα υπάρχουν στην Βουλή τόσο καλύτερα για την δημοκρατία είναι και δεύτερον γιατί δεν θα μπορούσα ποτέ να υποστηρίξω κανένα από όλα τα υπόλοιπα.


Ο Συνασπισμός έχει κατά καιρούς αγκαλιάσει στους κόλπους του υπέροχους ανθρώπους με θετική σκέψη, άμεσο λόγο, αρχές και βαθύτατα δημοκρατικούς. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν ένας από αυτούς και η απώλεια του ήταν ένα βαθύτατο πλήγμα.
Με την εκλογή του Τσίπρα στην θέση του προέδρου (άσχετα με το τι σκοπούς εξυπηρετούσε) χάρηκα πολύ που επιτέλους ένας νέος άνθρωπος, άφθαρτος, ένας μη πληρωμένος πολιτικός αναλάμβανε τα ηνία και είχε την ευκαιρία και την δυνατότητα να φέρει νέα ήθη ή αν μη τι άλλο να πει τα πράγματα με το όνομα τους και να χαράξει έναν καινούργιο δρόμο και για τον συνασπισμό αλλά και για την πολιτική εν γένει.


Προφανώς δεν ήταν μόνο η δική μου πεποίθηση για αυτό κ τα ποσοστά πρόθεσης ψήφου εκτοξεύθηκαν για πρώτη φορά σε διψήφια νούμερα. Ο Συνασπισμός είχε μια χρυσή ευκαιρία να βγει μπροστά, να πάρει μαζί του όλο αυτόν τον νέο κόσμο που είχε βαρεθεί τον δικομματισμό, την ξύλινη γλώσσα και τα σκάνδαλα ανεξαρτήτου χρωματικής απόχρωσης. Ανθρώπους που δεν ανήκαν σε καμία κομματική παράταξη, που έψαχναν ένα όραμα για να πιαστούν, να ξεφύγουν από πρόσωπα και πολιτικές που οδήγησαν αυτόν τον τόπο στην πτώχευση και δεν εννοώ την οικονομική.


Δεν το έκανε. Ο Αλέξης έμοιαζε και συμπεριφερόταν σαν έφηβος που ναι μεν είχε το δικαίωμα εξόδου αλλά και τον περιορισμό της ώρας επιστροφής στο σπίτι, ώρα που την καθόριζε με σιδερένια πυγμή ο μπαμπάς Αλαβάνος. Έμαθε να μιλά όπως και οι υπόλοιποι ομόσταυλοι του στην Βουλή, να υιοθετεί το ναι μεν αλλά, να κρύβεται πίσω από τις πατρικές φτερούγες όταν τα πράγματα σκούραιναν και έπρεπε να πάρει ξεκάθαρη θέση. Παρακολουθούσαμε με αγωνία τηλεθεατή σαπουνόπερας τις προσπάθειες του γιού να απαγκιστρωθεί από τον πατέρα, να κάνει την επανάσταση του και να χαράξει τον δικό του ενήλικο δρόμο.


Το κακό ήταν πως όταν τα κατάφερε καταλάβαμε ότι είχε μεταμορφωθεί σε αυτό ακριβώς που ανταγωνιζόταν. Την πατρική φιγούρα. Τον πολιτικό των καναλιών. Ο λόγος του με αποσπάσματα του Σαίξπηρ στην Βουλή την μέρα που τρεις συνάνθρωποι μας κείτονταν νεκροί ήταν και ο επίλογος που έκλεισε το κεφάλαιο. Ο Αλέξης δεν ήταν πια ένας φέρελπις πολιτικός. Ήταν απλά ένας πολιτικός.
Δεν ξέρω τι είδους πολιτικά παιχνίδια παίζονται στους κόλπους του Συνασπισμού. Δεν ξέρω αν ο Κουβέλης και οι υπόλοιποι βουλευτές θα ανεξαρτητοποιηθούν και τι μπορεί αυτό να σημαίνει για την πορεία του κόμματος. Ξέρω όμως ότι στις δύσκολες ώρες που περνάμε όλοι και που θα έπρεπε με ενότητα και προτάσεις να σταθούμε απέναντι στα προβλήματα ο συνασπισμός έκανε πάλι την διαφορά και ότι όλοι εμείς που βλέπαμε με συμπάθεια και κάποια στιγμή με ελπίδα τον συγκεκριμένο χώρο μείναμε απογοητευμένοι και σίγουρα μη συνωστισμένοι.