»ΚαρκατσουλιΟ

Δημήτρης Δανίκας ΒΗΜΑ

Σκεφτείτε κάτι απλό. Τι θα ήταν στην Ελλάδα η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ του «Sex and the city»; Αντε, το πολύ πολύ μια κομπάρσα σε κάποια φτηνιάρικη εκπομπή. Και δεν καταλαβαίνουμε πώς το αεροπλάνο, δηλαδή το σύστημα της Αμερικής, είναι αυτό που την απογειώνει στη διεθνή σκηνή. Γιατί όσο η κοινωνία ανεβαίνει τόσο μαζί κι εσύ. Ετσι ο μέτριος γίνεται καλύτερος και ο καλύτερος μοναδικός. Φανταστείτε πόσοι φοιτητές θα διέπρεπαν αν τα πανεπιστήμια διέθεταν..

ευρωπαϊκή υποδομή. Πόσοι επιστήμονες, εργαζόμενοι, απλοί άνθρωποι θα ανέπτυσσαν τις δυνατότητές τους σε μια άλλη κοινωνία που θα λειτουργούσε μέσα σε συνθήκες δημιουργικής πνοής. Η ευτέλεια αρχίζει από την υπόσταση την κρατική. Και στη συνέχεια κολλάει πάνω μας σαν βδέλλα στην καθημερινή μας ζωή. Αρχίζει σαν εθνικό δεδομένο και καταλήγει συνήθεια ατομική. Από τον βουλευτή προς τις συνταγματικές του υποχρεώσεις. Από τον γιατρό προς το λειτούργημά του. Από τον δάσκαλο προς τους μαθητές του. Από τον δημόσιο υπάλληλο προς τους πολίτες. Από τους παραγωγούς, σεναριογράφους, ηθοποιούς προς το κοινό τους. Και όταν ξεχωρίσει κάποιος, τότε να τον πριονίσουμε, να τον χλευάσουμε, να τον ισοπεδώσουμε. Παράδειγμα καλλιτεχνικό. Τι θα ήταν σήμερα ο Κώστας Γαβράς αν το μετεμφυλιακό καθεστώς δεν τον ανάγκαζε να μεταναστεύσει στο εξωτερικό; Ισως σκηνοθέτης για τηλεοπτικό κοινό. Γι΄ αυτό ακλόνητα πιστεύουμε πως είναι Ψωροκώσταινα αυτός ο ευλογημένος τόπος. Γι΄ αυτό ο περιρρέων πολτός προσπαθεί να μεταβάλει τον χαρισματικό σε καρκατσουλιό. Ετσι θεόγυμνος από επιβεβαίωση και αξιοπρέπεια ο πολίτης ο μικρός. Να κοντύνουμε το ταλέντο που διαθέτει ο διπλανός. Ετσι και ο ίδιος ο διαφορετικός αρχίζει να πιστεύει πως πράγματι ασήμαντος, μέτριος σαν τον συνηθισμένο είναι κι αυτός. Ετσι χαμηλή η αυτοεκτίμηση του καθενός. Η ευτέλεια ο αόρατος και πιο ύπουλος εχθρός. Του τόπου και σχεδόν του καθενός. Ανοχύρωτη η χώρα. Ανοχύρωτος από αυτοπεποίθηση, δημιουργία και ελπίδα ο Λαός!