»Opa! (Ετσι εκδικηθηκαμε τη ...Μερκελ)

ellispoint

Με την Παπαρίζου απογειωθήκαμε. Με τη Βίσση δακρύσαμε. Με τον Σάκη σκίσαμε τα πουκάμισά μας και τις ζαρτιέρες μας μαζί. Με τον Αλκαίο, όμως, πήραμε τη μεγάλη ρεβάνς και εκδίκηση!

Η ιστορία, βεβαίως, αλλιώς είχε ξεκινήσει: Ηταν τότε που δεν είχαμε μεν κυβέρνηση, είχαμε όμως λεφτά – δανεικά – για πέταμα. Δώσαμε μια λύρα στην Ελενα Παπαρίζου, της φορέσαμε κι ένα χρυσό Cavalli και πήραμε σβάρνα το, πάλαι ποτέ, ανατολικό..
μπλοκ μοιράζοντας PR υποσχέσεις, ευρώ και φούμαρα. Διότι ο λαός όραμα και άρτον μπορεί να μην είχε, έπρεπε όμως να έχει θεάματα.

Και κάπως έτσι χτίσαμε τις νέες ιστορικές συμμαχίες του Εθνους, κάπως έτσι γεννήθηκε το νέο greek dream – κάπως έτσι φθάσαμε ένα απόγευμα να υποδεχόμαστε γονατιστοί την Ελενα στο Ελ.Βενιζέλος κάτω από αψίδες, ουράνια τόξα και εθνικό παραλλήρημα.

Κάπως έτσι, ναι, γεννήθηκε ο νεοελληνικός θρύλος της Eurovision. Μας άρεσε, μας άρεσε τρελά και το συνεχίσαμε: Πείσαμε τη Βίσση να συμμετάσχει, επενδύσαμε τα ρέστα μας στο Σάκη, γίναμε οι Eurovision maniacs όλης της Ευρώπης.

Mας στοίχησε κάτι παραπάνω αλλά το ευχαριστηθήκαμε. Στρατιές ολόκληρες μεσημεριανάδικων έζησαν και μεγαλούργησαν χάριςστα πολυπόθητα “douze points”, τα μωρά πρώτα μάθαιναν να λένε «Eurovision» και μετά «Καραμανλής» –χωρίς να είναι απαραιτήτως κακό αυτό -, η χώρα μοιράστηκε στα στρατόπεδα «Μπόκοτα» και «Μαγγίρες». Και, συν τοις άλλοις, κάναμε και νέες διεθνείς σχέσεις: Λατρέψαμε τα «τέρατα» της Φινλανδίας, μάθαμε απ’ έξω κι ανακατωτά μέχρι και το τελευταίο όνομα της αζέρικης σόου μπιζ, ανακαλύψαμε πρώτοι τον τούρκο «Σάκη»... Η ζωή μας, εν ολίγοις, απέκτησε νέο νόημα και σκοπό.

Μέχρι που ήρθαν τα πάνω-κάτω: Ηρθε το ΔΝΤ, η Μέρκελ ζήτησε τα δανεικά της πίσω και λεφτά δεν υπήρχαν όχι για Eurovision αλλά ούτε για τη σύνταξη του παππού. Μέχρι την εποχή, δηλαδή, που ανακαλύψαμε ότι ...δεν υπήρχε σάλιο!

Το όραμα εγκαταλείφθηκε κακήν-κακώς. Ακουγε Eurovision ο Γερουλάνος, κοιτούσε τα άδεια ταμεία της ΕΡΤ και γυάλιζε το μάτι του. Με το ζόρι πείστηκε να στείλει σχεδόν εθελοντικά τον Αλκαίο στο Οσλο – μόνο να βάλει και τα ...ναύλα απ’ την τσέπη του που δεν του ζήτησε, δηλαδή.

Δεν πέσαμε όμως αμαχητί, όχι! Βρήκαμε μια Λένα από τη Γερμανία, βρήκαμε και παρακαλέσαμε κι όλους τους παλιούς φίλους και συμμάχους και τους βάλαμε να την ψηφίζουν κατά συρροή. Βροχή τα “douze points”!

Και κάπως έτσι πήραμε τη μεγάλη εκδίκηση: Αφού δεν μπορούμε να πληρώσουμε εμείς για να ξανακάνουμε τελικό Eurovision, να τα πληρώσει όλα μόνη της η Μέρκελ! Να βρει εκείνη τα λεφτά – που έκοψε από εμάς – και να διοργανώσει του χρόνου τον τελικό, στη ...Ρηνανία-Βεστφαλία κατά προτίμηση.

Ετσι, για να πάρουμε το αίμα μας πίσω, για το Focus και για την Αφροδίτη της Μήλου, για τη Bildt και για τον Βεστερβέλε – έτσι, για τη ...σημαία ρε πατριώτη!