»Γνωμες]

Εναλλακτικά Το τέλος του δρόμου
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΝΕΑ

ΠΑΛΙΑ, ΛΕΓΑΜΕ αστειευόμενοι πως «η Ελλάδα είναι τόσο καθυστερημένη που θα καταστραφεί δέκα χρόνια μετά τον υπόλοιπο κόσμο». Οταν όμως η χώρα μπήκε στην ΟΝΕ, όλα αυτά ξεχάστηκαν. Βρεθήκαμε στην «πρώτη ταχύτητα» της Ευρωπαϊκής Ενωσης- πιθανόν κατά λάθος, όπως είπε η Ανγκελα Μέρκελ την περασμένη εβδομάδα.

Αραγε, ήταν λόγω υπερβολικής ταχύτητας που.. πήγαμε κατευθείαν από την ευρωζώνη στο ΔΝΤ; Ούτως ή άλλως, δεν είναι ώρα για ανέκδοτα. Η εποχή όμως προσφέρεται για αναλύσεις. Μια από αυτές αφορά το πολιτικό σύστημα. Η είσοδος στην ΟΝΕ δεν το εκσυγχρόνισε, ούτε το αναμόρφωσε. Η κρίση που μας ταλανίζει τους τελευταίους μήνες φανερώνει πόσο παρωχημένη είναι η ελληνική πολιτική σκηνή, αρχής γενομένης από την αντιπολίτευση.

Η ΑΡΝΗΣΗ του Αντώνη Σαμαρά να ψηφίσει η Ν.Δ. τα οικονομικά μέτρα στη Βουλή είναι καταθλιπτική. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι καθηλωμένος σε έναν παλαιοδεξιό λαϊκισμό. Για να κερδίσει τι; Πιστεύουν, αλήθεια, στη Ρηγίλλης ότι ο κόσμος - που καλείται να πληρώσει το μάρμαρο- δεν χρεώνει στη Ν.Δ. την πτώχευση της χώρας; Η δημόσια χλεύη για πρώην υπουργούς της κυβέρνησης Καραμανλή δίνει την απάντηση. Η στάση του Σαμαρά όμως στερείται και πολιτικής ηθικής. Η Ελλάδα ζητάει βοήθεια από την Ε.Ε., αλλά το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα αρνείται να ψηφίσει υπέρ των μέτρων. Δηλαδή, ποια είναι η επιλογή; Η χρεοκοπία;

Υστερα είναι τα κόμματα της Αριστεράς. Το πρότυπο του ΚΚΕ είναι προφανώς η Βόρεια Κορέα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί. Αν η χώρα πορευθεί χωρίς ξένη οικονομική βοήθεια, κάπου εκεί θα καταλήξουμε. Παρ΄ όλα αυτά, τα κόμματα της Αριστεράς παρέχουν πολιτική κάλυψη σε έναν ακτιβισμό με άρωμα πολιτικής ανατροπής.

ΤΟ ΠΑΣΟΚ δεν είναι αναγκαστικά καλύτερο. Οι Παπουτσήδες, οι Παναγιωτακόπουλοι και διάφορες κυρίες του Υπουργικού Συμβουλίου υπονόμευαν επί μήνες τις προσπάθειες της κυβέρνησης να οδηγήσει τα δημοσιονομικά σε ομαλοποίηση. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος, ενώ εφθάρη και η αξιοπιστία της φρέσκιας κυβέρνησης Παπανδρέου στο εξωτερικό. Τώρα έχουν λουφάξει- αλλά η ζημιά έχει γίνει.

Το χειρότερο είναι ότι το πολιτικό σύστημα παραμένει προσκολλημένο σε ένα οικονομικό μοντέλο που δεν είναι βιώσιμο. Η Ελλάδα του υπερδανεισμού, του απέραντου δημόσιου τομέα, των συντεχνιών και της χαμηλής παραγωγικότητας δεν έχει τύχη στο περιβάλλον που έχει δημιουργήσει η διεθνής κρίση. Η πελατειακή αντίληψη δεν έχει αντίκρυσμα, αν το κράτος δεν έχει λεφτά για να πληρώσει όλους περιμένουν να συντηρηθούν από αυτό. Δεν είναι το τέλος του δρόμου. Αλλά κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη να το πει στους πολίτες, να αντιμετωπίσει την οργή τους και να οδηγήσει τη χώρα σε μια νέα κατεύθυνση. Αυτή είναι η δουλειά του πολιτικού. Ωστόσο, μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού προτιμά τον μηδενισμό της άρνησης