»Χωρις «πολιτικο σχεδιο»

Από τον Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου «E» 19/5

Μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή της κρίσης είναι η Αριστερά. Κύριο χαρακτηριστικό της στάσης της είναι ότι «επενδύει» στην κρίση και όχι στη «λύση της κρίσης». Λειτουργεί σε τελευταία ανάλυση με τη λογική ότι όσο μεγαλύτερη και οξύτερη είναι η κρίση και περισσότερα διαλυτικά και αποκαλυπτικά τα αποτελέσματά της στην κοινωνία τόσο καλύτερα για την Αριστερά! Με την έννοια ότι τότε μπορεί να συγκροτήσει πολιτικές και όχι τώρα στο «πλαίσιο της..
διάσωσης του συστήματος», πράγμα που δεν την ενδιαφέρει «πολιτικά»... Ετσι η κύρια στάση της απέναντι στα γεγονότα της κρίσης είναι «ηθική» και «κινηματική», εξαντλούμενη σε μία «διαμαρτυρία», μέχρις ότου δημιουργηθούν προφανώς οι κατάλληλες συνθήκες για να «κάνει ρεαλιστική πολιτική» και να θέσει «ζητήματα εξουσίας».


Μέχρι τότε αρνείται να «μπει στο παιχνίδι» της πολιτικής και θεσμικής αντιμετώπισης της κρίσης, με διάφορα «σχήματα», από τη λ.χ. «ανυπακοή» μέχρι τη «χρεοκοπία» ή την έξοδο από την ΕΕ, εγκλωβισμένη στα όρια μιας «στενής εθνικής στάσης», παραβλέποντας το πλαίσιο μιας ευρύτερης αλληλεξάρτησης, παγκοσμιοποιημένης, με συγκεκριμένους συσχετισμούς.

Ετσι αρνείται τις πολιτικές προτεραιότητες και τα ζητούμενα της συγκυρίας. Αρνείται τις επιμέρους «αντιθέσεις» στο όνομα της «μίας και μοναδικής». Δηλαδή αρνείται την πεμπτουσία αυτού που στον χώρο της ευρωπαϊκής Αριστεράς ονομάζεται στρατηγική του «δημοκρατικού σοσιαλισμού». Αποτέλεσμα είναι να εκπίπτει σε «αριστερίστικες» πρακτικές (ΣΥΡΙΖΑ) ή σε παλιές και ξεπερασμένες «δογματικές αντιλήψεις» (ΚΚΕ), που κάποτε π.χ. επί Φλωράκη και Κύρκου, ήδη θεωρούνταν εκτός τόπου και χρόνου για μια σύγχρονη Αριστερά.


Η «εκμετάλλευση της κοινωνικής δυσφορίας αδιακρίτως και χωρίς ένταξη σ’ ένα πολιτικό σχέδιο για τη χώρα (άλλο φορυφυγάς, άλλο άνεργος, και άλλο εργαζόμενος στο Δημόσιο) οδηγεί σε επικίνδυνες πολιτικά ατραπούς, που στο τέλος «ξεπερνούν» και την ίδια την Αριστερά...

Είναι χαρακτηριστικά απ’ αυτή την άποψη δύο γεγονότα: Πρώτον, παρά τη μεγάλη κοινωνική - συστημική κρίση και την παράλληλη δημοσκοπική πτώση των δύο κομμάτων εξουσίας, η Αριστερά όχι μόνο δεν επωφελείται, αλλά έχει μικρή πτώση. Αναντίστοιχη της γενικότερης επιρροής της. Αυτό ίσως προσφέρεται για έναν ουσιωδέστερο προβληματισμό. Και δεύτερον, η «ενότητα» της Αριστεράς «δοκιμάζεται» σε συνθήκες, που ήταν επιβεβλημένη περισσότερο από κάθε άλλη συγκυρία! Βέβαια η αμηχανία της Αριστεράς δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Συνδέεται από τη μία με την «κατάρρευση» των «προτύπων της» και του «κρατικισμού» ως σκληρού μοντέλου οργάνωσης των κοινωνιών, και από την άλλη με την απορρυθμιστική παγκοσμιοποίηση, που «τίναξε στον αέρα» τους «εθνικούς δρόμους»...

Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου