»ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ

Τoυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ ΝΕΑ
Μην κάνουμε τους τιμητές. Φταίμε όλοι!

Να ΄μαστε πάλι στην αρχή. Εκεί απ΄ όπου ξεκινήσαμε. Πες εσύ τώρα ότι έχεις έρθει εδώ από άλλη γη κι άλλα μέρη, δεν σου λένε τίποτε για το τι έχει συμβεί πριν από 7 μήνες και είσαι υποχρεωμένος να καταλάβεις τι γίνεται διαβάζοντας εφημερίδες, ακούγοντας ραδιόφωνα και βλέποντας τηλεοράσεις. Θα καταλάβεις; Εγώ λέω πως..
όχι. Σκάνδαλα και ξανά σκάνδαλα. Διαδηλώσεις και πάλι διαδηλώσεις. Κόντρες και ξανά κόντρες στα «παράθυρα», σε υψηλούς τόνους και πολλά ντεσιμπέλ. Και απογοήτευση. Διάχυτη. Ανάκατη με μιζέρια, γκρίνια, κατάθλιψη- ό,τι μπορεί να σε οδηγήσει μια ώρα νωρίτερα στο αεροδρόμιο να φύγεις. Να φύγεις μακριά: Τι θέλω εγώ εδώ; Επιστρέφω εκεί απ΄ όπου ήρθα, «σ΄ άλλη γη και σ΄ άλλα μέρη/ λίγη χαρά για να βρούμε» (από τραγούδι μού φαίνεται πως είναι αυτό). Κι εσύ μεν θα φύγεις, εμείς είναι που θα μείνουμε πίσω. Να κλαίμε τη μαύρη μας τη μοίρα και να αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε ώς εδώ, στον πάτο του βαρελιού. Απ΄ όπου δεν υπάρχει διαφυγή, μόνο να κοιτάς προς τα πάνω μπορείς. Για να βλέπεις το φως από το στρογγυλό άνοιγμα και να στενοχωριέσαι ακόμη περισσότερο. Γαμώτο, πώς φτάσαμε ώς εδώ;

Τροφοδοτούν τον πιο ακραίο λαϊκισμό...

Το ξέρεις καλά πώς φτάσαμε, δεν χρειάζεται να σου το επαναλάβω. Είναι κουραστικό. Μη σου πω και ανιαρό πια. Μοιραίοι άνθρωποι βρέθηκαν να κυβερνάνε αυτή τη χώρα. Μοιραίοι, άβουλοι και κυρίως ανίκανοι. Οταν έπρεπε να κάνουν κάτι, δεν έκαναν τίποτε. Κι όταν δεν έπρεπε, έκαναν ό,τι θα μπορούσε να επιταχύνει την καταστροφή. Γνωστά πράγματα. Ιστορικώς καταγεγραμμένα. Και αποδεκτά από όλους, ακόμη κι αυτούς που τυφλωμένοι από τον κομματικό πατριωτισμό κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Αλλά είναι η αλήθεια. Που δεν μπορεί κανείς να την παραβλέψει. Γι΄ αυτό εγώ νομίζω ότι αν πρέπει να αρχίσει τώρα η προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της χώρας, πρέπει να αρχίσει με στέρεες βάσεις. Με παραδοχές. Σοβαρές παραδοχές, όχι της πλάκας. Του είδους ναι, φταίνε τα δυο κόμματα εξουσίας που κυβερνούν τον τόπο 36 χρόνια. Αλλά φταίνε και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Που τροφοδότησαν (και εξακολουθούν να τροφοδοτούν) τον πιο ακραίο λαϊκισμό και την κατάρα των «κεκτημένων»- αυτών που επιτρέπουν στον καθηγητή να εργάζεται 16 ώρες την εβδομάδα, οκτώ μήνες τον χρόνο, τον γιατρό που κάνει εφημερία από το σπίτι του, τον εφοριακό που παίρνει τα τριπλάσια λεφτά μισθό απ΄ ότι ένας οποιοσδήποτε άλλος δημόσιος υπάλληλος, τον... τον... Φωνάζουμε για τους άλλους. Οχι για μας
Αμα τα παραδεχτούμε αυτά μέσα μας πρώτα, ίσως κάτι να γίνει. Γιατί από μας θα πρέπει πρώτα να αρχίσει η προσπάθεια. Από τον καθένα μας χωριστά, για να μπορέσουμε στη συνέχεια να πάμε όλοι μαζί προς τον κοινό σκοπό. Αλλά εγώ απ΄ ότι έχω καταλάβει, εμείς είμαστε στη φάση τα μεν κόμματα να λένε «δεν φταίω εγώ, φταίει αυτός» και να δείχνουν τον απέναντι, οι δε πολίτες, εμείς δηλαδή, να φωνάζουμε ότι «ναι, πράγματι, κάτι πρέπει να γίνει ρε παιδιά, αλλά για τους άλλους. Οχι για μας». Εξάλλου, αυτός είναι ο Ελληνας. Μέτρα; Ναι. Αλλά για τους άλλους. Φόροι; Δεν το συζητάμε. Αλλά για τους άλλους φυσικά. Σκληρή λιτότητα; Απαραίτητη. Αλλά όχι για μας, για τους άλλους. Που είναι έτσι, που είναι αλλιώς, που είναι γιουβέτσι! Τα παίρνω άσχημα. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Μεγάλε, εσύ ας πούμε που βρίζεις τώρα τον Τόλη για τα πάρε- δώσε με την Εφορία, και αλαλάζεις εκστασιασμένος γύρω από το κομμένο κεφάλι της Αντζελας, πες μου, υπέβαλες ποτέ ειλικρινή δήλωση στην Εφορία; Κι αν υπέβαλες ασφαλώς θα το έκανες επειδή δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς, εντάξει; Μη μου λες παραμύθια. Και κυρίως μη μου κάνεις τον τιμητή. Φτάσαμε ώς εδώ γιατί όλοι μας δουλέψαμε εντατικά για να συμβεί αυτό. Ολοι, μηδενός εξαιρουμένου....

Φτάσαμε το 1,1 εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους
Τέλος πάντων, βαριέμαι να λέω τα ίδια και τα ίδια. Θα καταντήσω γραφικός στο τέλος. Αλλά να μην έχουμε αυταπάτες και να μη ρίχνουμε πέτρες στους πολιτικούς. Το ξαναείπα, φταίνε και αυτοί, αλλά όχι μόνο αυτοί. Φταίμε όλοι, από αυτόν που δεν πληρώνει φόρους μέχρι εκείνον που κλέβει την Εφορία κατακρατώντας τον ΦΠΑ, και τον άλλον που χρωστάει στο ΙΚΑ, και τον άλλο που έγλειφε τον βουλευτή να τον χώσει στο αραλίκι του Δημοσίου (και φτάσαμε το 1,1 εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους). Κι από τον άλλον που λαδώνει ώς τον άλλον που λαδώνεται, μέχρι αυτόν που του κόβουν κλήση κι έχει το κόλπο να μην την πληρώνει. Φταίμε. Τέλος. Και δεν επεκτείνω τη συζήτηση, γιατί θα πω πράγματα που θα στενοχωρήσουν κόσμο. Σταματώ λοιπόν. Και στέκομαι μόνο στο εξής: ενώ όλοι καταλαβαίνουμε πια πως πρέπει να αλλάξουμε, μερικοί (δικοί μου, κυρίως) επιμένουν ότι πρέπει να σερνόμαστε στη λάσπη. Οτι τίποτε δεν έχει αλλάξει, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει και πως έτσι θα (ή πρέπει να) συνεχίσουμε. Γιατί το κάνουν; Α, υπάρχει ποικιλία. Αλλοι από βαθύ αντιπασοκισμό. Αλλοι επειδή δεν γουστάρουν τον Γιώργο. Κάποιοι τρίτοι γιατί τους κινητοποιούν (συμφέροντα) και κάποιοι άλλοι, γραφικοί, γιατί πιστεύουν ότι άμα καταρρεύσει ο Γιώργος, θα επανέλθει στην εξουσία η Νέα Δημοκρατία!

Επενδύουν στην καταστροφή
Το ξέρω, αυτό το τελευταίο ακούγεται ως εφιάλτης, αλλά τι να κάνουμε, αφού το πιστεύουν αυτοί, εμείς θα τους το απαγορεύσουμε; Εδώ ολόκληρος Σαμαράς δεν βλέπει ότι το κόμμα διολισθαίνει συνεχώς- ήδη στις δημοσκοπήσεις καταγράφει ποσοστά της τάξης του 16%- και σου λέει, στο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου δεν υπάρχει ευθύνη των υπουργών μας, αλλά ένας μόνο φταίει, κι αυτός λέγεται Παπακωνσταντίνου και είναι του ΠΑΣΟΚ. Γελοιότητες, το ξέρω, αλλά αν αυτό είναι το επίπεδο της αντιπολίτευσης, τότε είναι σαν να ζητάς καλλιγραφία από τον.... ποπό της μαϊμούς. ΄Η οι άλλοι, της Αριστεράς. Το ΚΚΕ εξακολουθεί να στέλνει το ΠΑΜΕ να κάνει καταλήψεις- τελευταίο «επίτευγμα» η κατάληψη του αφύλακτου υπουργείου Εργασίας προχτές, προφανώς γιατί μας τέλειωσαν τα κρουαζιερόπλοια και οι αμερικάνες γριές τουρίστριες. Ο δε δημοφιλής Αλέξης ο «πίσω από τις λέξεις» απείλησε λέει την κυβέρνηση ότι αν δεν πάρει τα μέτρα πίσω, θα φύγει νύχτα! Ο Αλέξης- και οι σταλινικοί που τον περιστοιχίζουν και που έφαγαν νύχτα τον Φώτη Κουβέλη - απειλεί. Μάλιστα, εκεί έχουμε φτάσει. Ολοι αυτοί λοιπόν πιστεύουν ότι αν υπονομεύσουν κάθε προσπάθεια για να σταθεί στα πόδια του ο τόπος, και μαζί υπονομεύσουν και τον Γιώργο, θα έχουν κομματικά οφέλη. Λυπάμαι που θα τους απογοητεύσω, αλλά αν αποτύχει ο Γιώργος θα σαρωθεί ολόκληρο το υπάρχον πολιτικό προσωπικό κι αυτοί μαζί! Το ξέρω, το έχω ξαναπεί. Αλλά δυστυχώς αυτοί που πρέπει να το καταλάβουν, δεν καταλαβαίνουν Χριστό. Δυστυχώς...

ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ Κλειδί τα ταξίδια Γιώργου σε Κίνα και ΗΠΑ

ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ πώς και πώς ορισμένοι, αλλά τελικά δεν θα πραγματοποιηθεί το ταξίδι του Γιώργου Παπανδρέου στη μακρινή Βραζιλία. Το ταξίδι «έπαιζε» μέχρι τις τελευταίες ημέρες, αλλά τελικά ματαιώθηκε μετά τη συνάντηση που είχε ο Γιώργος με τον πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα ντα Σίλβα, στη Μαδρίτη, στο πλαίσιο αυτής της συνάντησης Ευρώπης- Λατινικής Αμερικής. Τα είπαν, τα συμφώνησαν και άφησαν το ταξίδι για αργότερα, τον άλλο χρόνο ίσως. Επί του παρόντος, άλλο ταξίδι επεξεργάζεται το Μέγαρο Μαξίμου, και μάλιστα με ιδιαίτερη επιμέλεια, γιατί δεν είναι από τα ταξίδια της σειράς: πρόκειται για μια πρόσκληση που έλαβε ο Πρωθυπουργός να μετάσχει στη Σύνοδο Κορυφής του G-20 που θα πραγματοποιηθεί στη Νέα Υόρκη, τον άλλο μήνα- από 20 έως 24 Ιουνίου συγκεκριμένα. Τον προσκάλεσαν, θα πάει, αλλά μετά υπάρχει μια καραμπόλα. Γιατί εκείνο ακριβώς το διάστημα επρόκειτο να ταξιδέψει στην Κίνα. Τώρα το σκέφτονται: Να πάει κατευθείαν από Νέα Υόρκη;

Να πάει αργότερα, μέσα στον Ιούλιο; Να πάει νωρίτερα; Πονοκέφαλος. Διότι Κίνα είναι αυτή, και σε τέτοιες εποχές δεν είναι να την παραβλέπεις. Δεν είδες τι έγινε με αυτόν τον Γουέι Τζιαφού, τον επικεφαλής της Cosco; Με τιμές αρχηγού κράτους τον υποδεχτήκαμε!