»Απεραντη θλιψη

Ι. Κ. Πρετεντέρης βημα

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της πολιτικής παρακμής δεν ήταν η ομολογία Μαντέλη. Ηταν ότι την ίδια ώρα που στην Εξεταστική Επιτροπή ομολογούσε ο Μαντέλης πως πήρε λεφτά από τη Siemens, μόλις λίγα μέτρα πιο ΄κεί ο Πρόεδρος της Βουλής τσακωνόταν δημοσίως με τον υπουργό Εσωτερικών για τον δήμο του χωριού του!

Δεν ξέρω αν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει. Και το κυριότερο χαρακτηριστικό μιας παρακμής είναι ακριβώς..
αυτό: η αδυναμία συνειδητοποίησής της από όσους τη συγκροτούν.

Ακούω λόγια, πολλά λόγια, συζητήσεις για νέα κόμματα ή για νέα σχήματα ή για νέους νόμους ή για νέες ιδέες. Αλλά τις ακούω από τους ίδιους που μας οδήγησαν ως εδώ. Και οι οποίοι φαίνεται να θεωρούν ότι απλώς δεν αρέσει η παράσταση και ότι αρκεί να αλλάξουν έργο- στο οποίο, βεβαίως, θα συνεχίσει να παίζει ο ίδιος θίασος!

Μεταξύ μας, δεν ξέρω αν θέλουν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Διότι η πολιτική κρίση της χώρας είναι πρωτίστως μια κρίση πολιτικού προσωπικού, το οποίο οι ίδιοι αποτελούν. Φταίει, ίσως, το έργο που είναι βαρετό, να το δεχτώ.

Φταίει κυρίως ο θίασος που δεν αρέσει πια.

Με απέραντη θλίψη παρακολουθώ βουλευτές όλων των κομμάτων να αντιδικούν καθημερινά όχι για την κατάντια τους αλλά για το ποιος φταίει λίγοτερο.

«Εσείς!», «Οχι, εσείς!», «Οχι, και οι δυο σας!». Και την ίδια στιγμή να ανταλλάσσουν (συνήθως σε άθλια ελληνικά...) φούμαρα διαφάνειας και σαπουνόφουσκες ηθικής, γενικόλογες μπαρούφες και μεγαλόστομες ανοησίες- λες και χρειάζεται «Κώδικας δεοντολογίας υπουργών» για να ξέρει ο υπουργός ότι δεν πρέπει να τα παίρνει από τη Siemens!

Απέραντη θλίψη επειδή την ίδια στιγμή σκέφτομαι ότι αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι καλούνται να διευθύνουν και να διοικήσουν μια χώρα, να τη βγάλουν από την οικονομική κρίση και την πολιτική απαξία. Οπως τους κόβω, ούτε μία στο εκατομμύριο!

Πολύ φοβούμαι, όμως, ότι ο ελληνικός λαός που έχει φάει το φούμαρο με το κουτάλι, αρχίζει να χορταίνει. Αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι κάτι συμβαίνει και, κυρίως, ότι κάτι πρέπει να συμβεί. Και αν θέλετε την γνώμη μου, αποκλείεται να αναζητήσει τις νέες λύσεις σε παλαιά πρόσωπα. Χωρίς αυτό, βεβαίως, να σημαίνει ότι τα νέα πρόσωπα υπάρχουν ή ότι θα είναι απαραιτήτως καλύτερα. Αλλωστε, ο Τσουκάτος και ο Μαντέλης αποτελούν παρελθόν. Αλλά την Ιταλία την κυβερνάει σήμερα ο Μπερλουσκόνι. Και δεν μου φαίνεται να είδαν προκοπή.