»Με τη σιγουρια του υπνοβατη

Του Δημήτρη Καμπουράκη protagon.gr

Να πω μια απλή σκέψη; Ελπίζει ο Παπανδρέου να επανεκλεγεί μετά από όλα τούτα; Αν το ελπίζει, τότε θα ανησυχήσω πραγματικά για την επαφή του με την πραγματικότητα. Επειδή όμως φρονώ ότι μια στάλα λογική την διαθέτει ακόμα, θα έχει ήδη συνειδητοποιήσει ότι η μανία του κόσμου θα επιπέσει επί της κεφαλής του. (Κατά τη γνώμη μου, η μανία αυτή θα διαλύσει όλο το υπάρχον πολιτικό σύστημα, αλλά τώρα το θέμα μου είναι ο Γιώργος.)

Αφού λοιπόν δεν έχει καμία ελπίδα να.. διασωθεί όταν θα γίνουν εκλογές, ας κυβερνήσει τα τριάμισι χρόνια που έχει μπροστά του με την αψηφισιά του πολιτικά μελλοθάνατου. Ας μην αναλωθεί σε ανάξια λόγου τερτίπια και σαχλές επικοινωνιακές κινήσεις, που (δήθεν) στόχο θα έχουν να τον κρατήσουν μέσα στο παιχνίδι. Δεν θα μείνει και το ξέρει βαθιά μέσα του. Ας του λένε οι γύρω του ότι όλα παίζονται στην πολιτική. Αυτό που μας συμβαίνει, απλώς δεν παίζεται. Μαζί με τους μισθούς, τα επιδόματα και τις συλλογικές συμβάσεις που θα εξαϋλωθούν, θα κονιορτοποιηθεί και ο ίδιος ο Γιώργος.

Ας εφαρμόσει λοιπόν την μεταρρυθμιστική πολιτική που έχει στο μυαλό του, χωρίς να νιώθει καμιά δέσμευση επανεκλογής του. Ας διορθώσει όσο πιο πολλά στραβά μπορεί σ’ αυτή τη χώρα, ας τη βάλει σ’ έναν δρόμο που μέσα από τις σημερινές στάχτες θα μας οδηγήσει κάπου καλύτερα στο μέλλον. Ας μάθει τους Έλληνες να μην φοροκλέβουν, ας μειώσει τους βουλευτές, ας υποχρεώσει τους δημοσίους υπαλλήλους να δουλεύουν, ας μειώσει το υδροκέφαλο κράτος, ας συγκρουστεί με την γραφειοκρατία, ας διευκολύνει την επιχειρηματικότητα, ας βάλει κανόνες στα διαπλεκόμενα. Καμένος για καμένος είναι, τι έχει να χάσει; Και αν με ρωτήσετε πως ξέρω ότι η πολιτική τού μυαλού του είναι η σωστή, θα απαντήσω ότι δεν το ξέρω. Επειδή όμως, στη ρημαγμένη χώρα μας υπάρχουν σήμερα τόσες πολιτικές συνταγές όσοι είναι οι κάτοικοι της, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα κοινά αποδεκτής πολιτικής πλατφόρμας.



Προτιμώ λοιπόν την εφαρμογή οποιασδήποτε πολιτικής με στόχο, από την ανυπαρξία πολιτικής ή την αέναη διαβούλευση δέκα εκατομμυρίων αντιτιθέμενων απόψεων που καταλήγουν στην αδράνεια. Ας βαδίσει ο πρωθυπουργός με τη σιγουριά ενός υπνοβάτη στην άκρη μιας ταράτσας χωρίς προστατευτικό κάγκελο. Μπορεί κάπου να μας βγάλει. Ούτως ή άλλως, και άλλη πολιτική να ζητήσουμε, δεν υπάρχει κανένας να την εφαρμόσει. Και να θέλει να τα παρατήσει ο Γιώργος, κανένας σήμερα δε θέλει να τον αντικαταστήσει. Ας νιώσει συνεπώς τα χέρια του λυμένα κι ας τα χρησιμοποιήσει για να κάνει τη βρώμικη δουλειά που κανένας προκάτοχος του δεν τόλμησε εξ’ αιτίας του πολιτικού κόστους. Κι όταν έρθει το τέλος της θητείας του, ας κρεμάσει με τα ίδια χέρια του τα κουδούνια τού αποδιοπομπαίου τράγου στον λαιμό του κι ας κινήσει με δική του πρωτοβουλία για την έρημο.



Όσο μεγαλόθυμα του φέρθηκε η ιστορία επιλέγοντας τον ως γιό και εγγονό πρωθυπουργού που βρήκε ανοικτούς τους δρόμους για την κορυφή, τόσο εξαγριωμένη τον περίμενε την ώρα του τελικού θριάμβου του. Τι να κάνουμε, η Νέμεσις (Θεά της ισορροπίας ήταν, όχι της εκδίκησης). Ας αποδεχτεί το αναπόφευκτο και ας παίξει τουλάχιστον τον ρόλο που τού επιφύλαξε…