»Μπουλβαρ και τραγωδια

Του ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ ΝΕΑ

Τον Δεκέμβριο του 2008, κατά τη συζήτηση του μοιραίου για τη χώρα προϋπολογισμού του 2009, η Βουλή, αφού πρώτα είχε ακούσει έναν πρώην πρωθυπουργό, τον Κ. Σημίτη, να την προειδοποιεί ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μας δεν μας θέλουν άλλο για εταίρους και μας ράβουν κοστούμι ΔΝΤ, άκουσε κι έναν πρώην υπουργό Οικονομικών να την προειδοποιεί ότι μέσα στους επόμενους μήνες έρχεται οικονομικό και κοινωνικό κραχ.
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, με το..
γνώριμο «ξινό» ύφος του, είχε προειδοποιήσει πως η διεθνής κρίση που στην Ελλάδα δεν είχε γίνει ακόμη αισθητή θα συναντήσει μια χώρα όχι μόνο σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό αλλά και παραγωγικά αποξηραμένη (με το 70% του ακαθάριστου εθνικού της εισοδήματος να είναι κατανάλωση και με τη μαύρη οικονομία να ξεπερνά το 45%). Οτι μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια, «το επίπεδο ευημερίας του ελληνικού λαού θα πέσει τουλάχιστον 20% κάτω από το σημερινό». Και- το χειρότερο- ότι αυτό που επέρχεται στην οικονομία θα συνδυαστεί δημιουργώντας εκρηκτικό μείγμα «με το θεσμικό έλλειμμα της χώρας, ένα πολιτικά ασθενές σύστημα διακυβέρνησης, μια βαθιά καχυποψία κι έναν παράλυτο διοικητικό μηχανισμό».
Δεκαέξι μήνες αργότερα, ξαναδιαβάζουμε τις προειδοποιήσεις και μοιάζουν πια με διαπιστώσεις του προφανούς. Η σκοτεινή προφητεία της Κασσάνδρας πραγματοποιείται ήδη μπροστά στα μάτια μας. Το «εκρηκτικό μείγμα» άρχισε ήδη να μυρίζει μπαρούτι.
Και το μόνο που μπορεί ακόμη να μας ξαφνιάζει, αναδρομικά, είναι η μακαριότητα με την οποία η Βουλή του 2008 άκουγε τις προφητείες, η αμεριμνησία με την οποία ένα «ασθενές σύστημα διακυβέρνησης» άφησε τον χρόνο να κυλήσει, απρόθυμο να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία, αντίστοιχη των κινδύνων που μας απειλούσαν, όσο ήταν- ίσως- ακόμη καιρός. Οσο ακόμη θα μπορούσε, ίσως, η χώρα με τις δικές της δυνάμεις, με δική της πρωτοβουλία, χωρίς τον εξευτελισμό της διεθνούς επιτροπείας και με λιγότερο επώδυνο, βάναυσο και άδικο τρόπο, να οργανώσει την άμυνά της και να βάλει σε κίνηση ένα σχέδιο μεγάλων αλλαγών.
Κι αυτό που, ακόμη περισσότερο, ξαφνιάζει είναι που ενώ το μοιραίο έχει ήδη επισυμβεί και ο Αννίβας δεν είναι πια προ των πυλών αλλά εντός των τειχών, το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να επιδεικνύει την ίδια αδυναμία να έρθει σε επαφή με την πραγματικότητα.
Η κοινοβουλευτική συνεδρίαση της περασμένης Τετάρτης ήταν η πλήρης επιβεβαίωση αυτής της αδυναμίας. Μια πρωτοφανής σε μέγεθος και δίχως προηγούμενο σε οργή και απελπισία διαδήλωση είχε παρελάσει μπροστά από τη Βουλή, με συνθήματα που έφερναν στη μνήμη τον ήχο από τις κατσαρόλες της Αργεντινής και τα συνθήματά της- «que se vayan todos», «να φύγουν όλοι». Και οι «συμβολικές» μολότοφ των μαυροφορεμένων «φίλων του λαού» εναντίον μιας τράπεζας είχαν φέρει ένα απολύτως πραγματικό και τραγικό- προπάντων επειδή ήταν τόσο προβλέψιμοαποτέλεσμα. Τον θάνατο τριών νέων ανθρώπων. Και οι πολιτικοί αρχηγοί εμφανίστηκαν, κατόπιν αυτών, προ της εθνικής αντιπροσωπείας για μια συζήτηση από την οποία δεν έχουμε να θυμόμαστε παρά αμήχανους λόγους, άκαιρες αντιδικίες, την προσπάθεια του ΚΚΕ να αποδείξει ότι το «προβοκάρουν» και του κ. Καρατζαφέρη την προσπάθεια να μας πείσει ότι το ΚΚΕ, κοντά 40 χρόνια από την αυτοκτονία του Νίκου Ζαχαριάδη στη Σιβηρία, ετοιμάζει τάχα τον «τρίτο γύρο» του Εμφυλίου...
Ενιωσα σαν ένας θίασος που έχει μάθει να ανεβάζει μπουλβάρ να εκλήθη, ξαφνικά, να παίξει αρχαία τραγωδία. Και την ερμηνεύει σαν να ερμηνεύει μπουλβάρ.
Είχα την ίδια αίσθηση και την επομένη, κατά τη συζήτηση μίας από τις πιο δραματικές, βαρυσήμαντες και επώδυνες αποφάσεις που εκλήθη ποτέ να λάβει ελληνικό Κοινοβούλιο. Και όχι τόσο για τις τετριμμένες αντιδικίες όσο για το βροντερό και δίχως αιδώ «όχι» του μοιραίου ανδρός από τα «ορεινά» καθίσματα. Και για τη δικαιολογία που προσέφεραν οι επιτελείς του κ. Σαμαρά για το επί της αρχής «όχι» του- πως δεν έπρεπε, λέει, να χαρίσει στην Παπαρήγα την αντιπολίτευση και να την αφήσει να καρπωθεί μόνη όλη την κοινωνική δυσαρέσκεια. Ενα κλασικό πολιτικάντικο «μπουλβάρ» που μετρά υποθετικές ψήφους, την ώρα μιας τραγωδίας, που απειλεί να τα σαρώσει όλα.