»Οι "Πρωταγωνιστες", η Αννιτα Πανια και ο οξαποδω

του Άρη Δαβαράκη protagon.gr

Όταν άρχισα να πρωτοπηγαίνω στον Αγιον Ορος, κάπου εκεί γύρω στα 1984-85, με τρόμαζαν πολύ οι συζητήσεις που γινόντουσαν στά «αρχονταρίκια» των Ιερών Μονών (στους ξενώνες δηλαδή), ανάμεσα σε γέρους κυρίως και αμόρφωτους χωριάτες επισκέπτες και «παλιούς» γεροντάδες, υπέργηρους καλογήρους που είχανε και σαράντα χρόνια να βγούν στον «κόσμο». Μόλις λοιπόν ερχότανε η ώρα ν΄αρχίσει η ..
συζήτηση «για την τηλεόραση», με πιάνανε αυτόματα οι ταχυκαρδίες μου και ίδρωνα ολόκληρος. «Να μην έχετε τηλεοράσεις σπίτια σας», λέγανε οι παλιοί καλόγεροι, «είναι σαν να ανοίγετε την πόρτα σας στον σατανά, σαν να βάζετε στο σπίτι σας τον οξαποδώ». Οι περισσότεροι επισκέπτες, βέβαια συμφωνούσαν και επαυξάνανε.

«Ετσι είναι γέροντα, όπως τα λέτε. Που να δείτε τι μας δείχνουνε. Γυμνές γυναίκες, τραγουδιστές, αίσχη, εγκλήματα, βία, δολοφονίες. Τα βλέπουνε και τα παιδιά μας και τι να τους πεις;». «Τίποτα, τίποτα, τα παιδιά ειδικά, ούτε το βλέμμα τους δεν πρέπει να πέφτει πάνω στο κουτί αυτό του βελζεβούλη. Απ΄τα μπαλκόνια σας στούς δρόμους να τις πετάξετε τις τηλεοράσεις, ακούτε; Είναι η εφέυρεση του διαβόλου, το καινούργιο του κόλπο να καταστρέψει τους καλούς ανθρώπους». Στέγνωνε εμένα στο στόμα μου, βαριανάσαινα, ίδρωνα και να οι σφυγμοί να ανεβαίνουν, τάκα της, τούκα της, ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι και, έντρομος πιά κάποια στιγμή, τόσκαγα και πήγαινα και χωνόμουνα στο κρεβάτι του κοινού κοιτώνα – γιατί αυτές οι συζητήσεις γινόντουσαν πάντα βράδυ και οι πύλες των Μοναστηριών είχανε κλειδώσει απο την δύση του ήλιου και δεν θα ξανάνοιγαν πριν την αυγή.


Δεν ήξερα τότε οτι οι παλιοί γεροντάδες είχανε δεί πολλά πρίν την ώρα τους - δια της διαισθήσεως μάλλον, και βεβαίως, τής διάκρισης. Εγω σπίτι μου έτσι κι αλλιώς την αρχαία SONY μου είναι ζήτημα αν την ενεργοποιώ συνολικά τρεις ώρες τη βδομάδα. αλλά όχι λόγω του βελζεβούλη, απλώς επειδή τη βαριέμαι. Είμαι πολύ του internet και της σωματικής βόλτας (και διαφόρων άλλων απασχολήσεων που δεν μπορώ να σας εξομολογηθώ) – οπότε η κ. Μανωλίδου, η κ. Μενεγάκη, ο Θέμος, ο Αυτιάς, τα μεσημεριανά, τα πρωϊνάδικά, τα διαγωνιστικά σώου με τους «διάσημους» παρουσιαστές, όλο τελοσπάντων το χαλαμπαλίκι των καναλιών δεν είναι κομμάτι της ζωής μου.


Ελα όμως που τόσες μέρες εδω στη γή της Αργολίδας στην εξοχή παρέα με τρείς συνομίληκές μου φιλενάδες, κοντα στο κύμα, με το που πέφτει η νύχτα ανοίγει το ευλογημένο - και δεν είναι μόνο το νταούνιασμα των ειδήσεων που έτσι, κι αλλιώς και μόνος μου να 'μαι σπιτι το κυνηγάω μαζοχιστικά, (τουλάχιστον για τούς κυρίως τίτλους και τα πιό μεγάλα δράματα), είναι ΟΛΟ το πακέτο : Απο τις απανωτές ενημερώσεις του STAR για την πορεία τού «Όπα», την Άντζελα στης φυλακής τα σίδερα και την Σάρα Φέργκιουσον που τα παίρνει (τα 500 χιλιάρικα) κανονικά μπροστά στην κάμερα του Βρεττανού «Ταρζάν».

Η μόνη μου παρηγοριά : Αργά την Κυριακή το βράδυ θα δούμε «Πρωταγωνιστές». Στη Σμύρνη του παππού του Ζαχαρία, υπάρχει τώρα η οδός Χάρις Αλεξίου – κι ο εγγονός του έχει συνεργαστεί μαζί της, της έχει γράψει στίχους. Διπλό δώρο απο τον Σταύρο : Και εκπομπή επιπέδου BBC ή National Geographic και «άισθημα» και ένα διαδρομάκι να χωθεί και η ιδιωτική πια νοσταλγία η χαραγμένη στο DNA, πάνω στο κύμα της λατρεμένης φωνής της Χαρούλας - και να ενωθεί στον ουρανό με το αναμμένο λαμπάκι της ψυχής του παππού απο τη Σμύρνη που έγινε Αλεξανδρινός και φτερουγίζει εδω απο πάνω μου τώρα που γράφω, δυό η ώρα το πρωϊ, του Αγίου Πνεύματος.


Ουδέν κακόν αμιγές καλού όμως. Μέχρι να φτάσουμε στούς «Πρωταγωνιστές», μέσα σ΄όλη αυτή τη ζαλάδα την τηλεοπτική, το Σάββατο είχα την τύχη να πέσω πάνω σε μια εκπομπή της Αννίτας Πάνια που είχα πάνω απο δυό χρόνια να τη δώ αν τα υπολογίζω σωστά : Μέσα στην όλη ατμόσφαιρα «της πλάκας» που επικρατούσε στην παρέα, δυσκολεύτηκα να συγκεντρωθώ – αλλά τα κατάφερα. Κατ΄αρχήν η ίδια η Αννίτα έχει ομορφήνει πολύ, αλλά αυτή η αισθητική της αναβάθμιση έχεις την αίσθηση οτι προέρχεται απο μέσα, όχι απ έξω. Δεν είναι θέμα δηλαδή «αδυνάτισε» ή «είναι πιό καλά ντυμμένη ή βαμμένη» ή «τής πάνε τα μαλλιά της έτσι», δεν εννοώ αυτό. Κάνει αλλιώς την εκπομπή, με άλλο βλέμμα. Δεν κορόϊδεύει. Δεν κάνει πλάκα. Ούτε προσπαθεί απο την άλλη να συγκινήσει ή να κερδίσει την λύπηση κάποιων τηλεθεατών – ούτε κάν το γνωστό «λαϊκό» συναίσθημα που λέει «κοίτα βρε τι υπάρχει στον κόσμο, μια χαρά είμαστε εμείς Βούλα εδω στον καναπέ με την πίτσα που παραγγείλαμε, μια χαρά δεν είμαστε αγαπούλα μου;».


Στο κομμάτι της εκπομπής που πέτυχα εγω, η Αννίτα φιλοξενούσε ένα ζευγάρι ταλαίπωρων ανθρώπων, που έχουν χωρίσει και έχουν δαρθεί άσχημα και έχουν στείλει ο ένας τον άλλον στο νοσοκομείο, και έχουν πεινάσει και έχουν, παρ΄όλα αυτά, έξι παιδιά ― ένα κορίτσι παντρεμένο στη Γερμανία που δεν ξέρουν τι κάνει, έχουν 9 μήνες να επικοινωνήσουν μαζί του, αλλά ευτυχώς «κάποιον Γερμανό παντρευτηκε άρα μάλλον καλά θα είναι», πρώτα ο Θεός. Το δεύτερο παιδί τους, γυιός αυτός, είναι στη φυλακή. Η Κλεονίκη, το θυλικό, ζεί με τα τρία άλλα παιδιά της σ΄ενα διαμερισματάκι χωρίς ηλεκτρικό, νερό ή θέρμανση και το 6ο παιδί, που είναι μωράκι, έχει βαλβίδα στην καρδιά ή βηματοδότη ή κάτι τέτοιο και τό έχουν σε κάποιο νοσοκομείο. Ο Δημήτρης, το αρσενικό, είναι αλκοολικός, φαίνεται απο χίλια μίλια μακρυά. Άχρηστος εντελώς αλλά γλυκός και ταλαίπωρος, με γκρίζα βέβαια μαλλιά και χωρίς καθόλου δόντια – απο το πολύ ποτό και την ανέχεια. Ούτε η Κλεονίκη έχει τα δόντια της, μπορεί να καταστράφηκανε απο τίς κακουχίες ή απο καμμιά μπουνιά του Δημήτρη, τι σημασία έχει, λεφτά για οδοντογιατρούς πάντως δεν υπάρχουν και η απελπισία, ως εκ τούτου, είναι η τιμώμενη «γκέστ-στάρ» της εκπομπής : Με μια κορώνα στο κεφάλι της, μεγαλοπρεπής, με μια χλαμύδα (αυτά τα φαντάζομαι εγω τώρα μη σας μπερδεύω, δεν υπήρχαν στην εκπομπή, στο κεφάλι μου τα φτιαξα), η Απελπισία με κεφαλαίο Αλφα ήταν η εκλεκτή καλεσμένη. Δεν ήξερα (ούτε τώρα ξέρω) τι να πω και τι να σκεφτώ.

Πάντως με βοήθησε πολύ η Αννίτα και την εκτίμησα διαφορετικά πιά και πραγματικά, όταν πρίν πέσουν οι διαφημίσεις, αφού αποχαιρέτησε το ζευγάρι και είπε οτι το «Χαμόγελο του Παιδιού» και η εκπομπή θα κάνουν όπως πάντα οτι καλύτερο μπορούν και γι΄αυτή την ιστορία, να πάνε δηλαδή τουλάχιστον τα τρία παιδιά σε κάποιο ίδρυμα να τρώνε, να μορφώνονται, να φοράνε ένα ρουχαλάκι καθαρό – και βλέπουμε. Και μιλώντας στην κάμερα πρίν πάει για διαφιμήσεις μας κοιτούσε στα μάτια και μας είπε οτι όχι, δεν είναι στημμένα όλα αυτά, δεν είναι «τραγωδίες» ψεύτικες και μακρυνές, είναι αληθινοί άνθρωποι και η Κλεονίκη και ο Δημήτρης και ζούν ανάμεσά μας, κάπου, σε μια φτωχική περιοχή της Αθήνας – ή της Καλαμάτας;

Δεν είμαι σίγουρος. Γιατί είχα κολλήσει στα μάτια της Αννίτας και σ΄αυτά που έλεγε, περπατώντας πρός την κάμερα (που οπισθοχωρούσε), με καρφωμένο το βλέμμα της πάνω μας. Όχι μαλακίες. Real Life, με τα όλα του. Πραγματικότητα σκληρή – αλλά η εκπομπή,ή μάλλον η Αννίτα, έχει προχωρήσει πιά βαθύτερα, είναι άλλη, δεν μπορείς αποστρέψεις το πρόσωπο πια και δεν μπορείς ούτε να «κοροϊδέψεις» ούτε να πείς «εκμεταλεύεται τον πόνο του άλλου». Αντίθετα, νοιώθεις οτι κάτι έμαθες, όπως κάτι έμαθες όταν πήγες έξι μήνες φυλακή ή τρεις μήνες στο νοσοκομείο. Δεν κολλάς. Προχωράς. Αλλά κάτι έχεις μάθει επιτέλους ρε γαμώτο επιτέλους απ’ αυτό το κουτί του big-brother, με όλους αυτούς τους γελοίους που μας φέρνει μέσα στα σπίτια μας – εκατοντάδες «διάσημους» τηλεοπτικούς καραγκιόζηδες στούς οποίους η Αννίτα Πάνια (μαζί με άλλους πέντε συγκεκριμένους επαγγελματίες «της τηλεόρασης») ΔΕΝ ανήκει.


Θα στο πώ Αγγλικά Ανίτα μου – και εσύ θα καταλάβεις : Keep Up The Good Work - You're Making A Difference.