»Τιμωρητικη δημαγωγια

Του ΘΑΝΑΣΗ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η ΥΠΟΘΕΣΗ Μαντέλη έχει ενδιαφέρον, πολιτικό, νομικό, κοινωνικό. Τα βασικά πραγματικά δεδομένα είναι από καιρό γνωστά. Επιβεβαιώθηκαν με την ομολογία του στην εξεταστική επιτροπή ότι εισέπραξε σημαντικό ποσό από την εταιρεία Siemens, ως «χορηγία» για τις εκλογικές του δαπάνες.
Πριν από την προεκλογική περίοδο, διότι κατά τη διάρκειά της απαγορευόταν. Ο κ. Μαντέλης ήταν, την ..
περίοδο εκείνη, υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών. Η Siemens (σε συνεργασία τότε με την Intracom του κ. Σωκράτη Κόκκαλη, αν δεν μας απατά η μνήμη) αναλάμβανε μεγάλα έργα από το υπουργείο του κ. Μαντέλη και εποπτευόμενους από το υπουργείο οργανισμούς.

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ήταν ξεκάθαρη. Μπορεί να μην ήταν πλήρης - για όλο το ποσό. Μπορεί να ήταν προσχηματική ως προς την αιτία - τις εκλογικές δαπάνες του υπουργού, πριν από την προεκλογική περίοδο. Η σύνδεση, όμως, της ομολογημένης είσπραξης του όποιου σημαντικού ποσού με τις υπουργικές αρμοδιότητες και τις συμβάσεις της Siemens είναι αντικειμενική. Και εύκολη.

Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ και πολλά ΜΜΕ χαρακτήρισαν την ομολογία «κυνική». Δεν ήταν. Τα στοιχεία είχαν ήδη έρθει στο φως. Η

ομολογία, πάντοτε επιβλαβής γι' αυτόν που ομολογεί, ήταν υπερασπιστική. Παρανόμησα, αλλά τώρα λέω την αλήθεια. Ομολογώ. Σας απαλλάσσω, από ένα μέρος τουλάχιστον, του βάρους της απόδειξης. Μπορώ, συνεπώς, να επικαλεστώ τα ελαφρυντικά μου. Και σας διευκολύνω να τα δεχθείτε.

Ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ, πού είναι; Πέρα από τη διαρκή πρόθεση των ΜΜΕ και των πολιτικών να κοσμούν με επίθετα κάθε ουσιαστικό, για λόγους έμφασης και εντυπωσιασμού, εδώ υπάρχει κάτι άλλο: το υπουργικό ακαταδίωκτο. Ο κ. Μαντέλης ομολογούσε -εμμέσως πλην σαφώς, όπως λένε τα δικαστήρια- παθητική δωροδοκία υπουργού από την παγκοσμίως και κατά σύστημα ενεργητικώς δωροδοκούσα Siemens. Το έγκλημά του, όμως, της δωροληψίας, είχε υποκύψει στη συνταγματική παραγραφή, κατακριτέα, αλλά υπεράνω του νόμου.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ -αυτήν που ερευνά η εξεταστική επιτροπή- ομολόγησε, τελικά, ο κ. Μαντέλης. Μα αυτή τού έχει ήδη καταλογιστεί. Η κύρωση της πολιτικής ευθύνης -ας γίνει κάποτε κατανοητό- είναι η απώλεια της εξουσίας. Και ο κ. Μαντέλης είναι εκτός κυβέρνησης, εκτός Βουλής, εκτός κόμματος, εκτός πολιτικής. Είναι ιδιώτης. Εδώ ή στο Αζερμπαϊτζάν...

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ της τιμωρίας είναι, όμως, λαϊκό αίτημα. Εντονο και καθολικό. Συνδέεται με τη διαφθορά, τη διαπλοκή, την αλλοτρίωση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος - που στην αντιπροσωπευτική και μιντιακή δημοκρατία έχει άρρηκτη σχέση με το χρήμα. Σε περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης το αίτημα γίνεται επιτακτικό. Προσλαμβάνει καθαρτήριο χαρακτήρα.

ΟΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ ανταποκρίνονται. Απαγόρευση εξόδου στον Τάσο Μαντέλη, πρώτο βήμα (αλίμονο και αν μας ξέφευγε σαν τον Χριστοφοράκο). Νομική βάση: το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Διαρκές κακούργημα, απαράγραπτο. Δωροδοκήθηκα και έβαλα τα λεφτά στην τράπεζα, εδώ ή έξω. Οσο τα «κατέχω», και αν η δωροληψία έχει παραγραφεί, διαρκεί το έγκλημα. Δεν τιμωρούμαι για την κύρια εγκληματική μου δράση αλλά για την τραπεζική μου κατάθεση (αν τη διατηρώ), που είναι απλώς παρακολουθηματική και δεν είναι, από μόνη της, κολάσιμη. Καλό παράθυρο για την τιμωρία, θα πείτε. Πόσο θεμιτό είναι, ρωτάμε.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ δεν είναι με την τιμωρία ή όχι του κ. Μαντέλη. Είναι με τις αξιώσεις του κράτους δικαίου. Είναι οι ίδιες για φονιάδες, κλέφτες, τρομοκράτες και υπουργούς. Η Ενωση Ελλήνων Ποινικολόγων, σε συνέδριο, έχει κατακεραυνώσει τη νομοθεσία για το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος («Ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, "Καθαρή" ή ελεύθερη κοινωνία;», Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα - Κομοτηνή 2007). Κυρίως από τη συνταγματική άποψη. Και έχει δίκιο.

ΤΟ ΛΑΪΚΟ αίτημα για τιμωρία είναι, όμως, αδιαπραγμάτευτο. Οι εισαγγελείς υπακούουν. Ακόμη κι εκείνοι του Αρείου Πάγου, που προέρχονται από την τακτική Δικαιοσύνη. Μεταλλάσσονται με την ανάληψη του ανώτατου αξιώματος του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Πολλά τα παραδείγματα αξιόλογων δικαστών που έγιναν αγνώριστοι ως ανώτατοι εισαγγελείς.

Η ΑΠΑΞΙΑ, της εγκληματικής (παραγεγραμμένης ή όχι) δράσης του κ. Μαντέλη, με όποια ελαφρυντικά, είναι δεδομένη. Η

αποπομπή του από την πολιτική πρέπει να είναι αμετάκλητη (αν συμφωνεί, βέβαια, ο κυρίαρχος λαός). Η

τιμωρία του, όμως, πρέπει να είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα και τις αρχές του κράτους δικαίου. Η ποινική δημαγωγία οδηγεί στο νόμο του Λιντς. Αποτελεί η ίδια μεγαλύτερη απαξία...