»Οι Ελληνες ανηκουν στην Ελλαδα

Του Κώστα Γιαννακίδη protagon.gr

Η Ελλάς ανήκει εις τη Δύση. Κατά κυριολεξία. Αποτελεί κτήμα της, ιδιοκτησία της, εξαγοράστηκε έναντι μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ. Ομως η Ελλάς ανήκει και στους Ελληνες. Οχι πλέον. Τώρα ισχύει το αντίθετο. Οι Ελληνες ανήκουν στην Ελλάδα, σέρνονται από πίσω της, υποθηκεύουν το μέλλον τους για την άδηλη τύχη αυτού του τόπου. Συνεχίζουμε με τα κλισέ. Η διάσωση της χώρας επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Πρέπει, όμως, κάποιος να εξηγήσει στους Ελληνες για ποιο λόγο εκτός από την υποχρεωτική στέρηση και ανοχή οφείλουν να ..επιδείξουν και πατριωτισμό.

Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο επειδή δεν είμαστε σίγουροι σε ποια πατρίδα θέλουμε να ζήσουμε. Και, ασφαλώς, δεν ονειρευόμαστε όλοι την ίδια πατρίδα. Μπορεί όλοι να μοιραζόμαστε τον ίδιο κόσμο, αλλά συνάμα ο καθένας ζει σε ένα δικό του. Τι διάολο; Ο άνεργος έχει την ίδια πατρίδα με τον βολεμένο; Εχει ο εργάτης την ίδια πατρίδα με τον στοχαστή που τώρα επαγγέλλεται σπαρτιάτικη λιτότητα ως trend;

Είτε σας αρέσει, είτε σας απογοητεύει δεν ζούμε όλοι στην ίδια πατρίδα, δεν βλέπουμε τον κόσμο από το ίδιο ύψος. Ο ναυτεργάτης βγάζει νύχια και δόντια για να διατηρήσει το καμποτάζ. Βλέπει δίπλα του και πάνω από τον ώμο του. Εγώ και εσείς μπορεί να βλέπουμε τα πράγματα από πιο ψηλά και να διακρίνουμε τις συνέπειες της απεργίας τους στον τουρισμό και στην εθνική οικονομία. Κάποιος από μας θα πει ότι η άρση του καμποτάζ θα φέρει περισσότερους τουρίστες στα νησιά. Ομως ένας άλλος θα απαντήσει και θα πει ότι είναι δικαίωμα του ναυτεργάτη να παλέψει για τα συμφέροντα του. Προσωπικά δεν συμφωνώ μαζί του, θα έλεγα πως το κλαδικό πρέπει να υπαχθεί στο συλλογικό. Ασφαλώς το λέω από απόσταση ασφαλείας, χωρίς η άρση του καμποτάζ να θίγει ούτε τρίχα από τη γούνα μου.

Και εδώ έχω πρόβλημα. Μέσα μου συμφωνώ με την προσφυγή στο ΔΝΤ, με τη βίαιη προσαρμογή, με την υποχρεωτική εμφύτευση νέας νοοτροπίας. Ελα όμως που δεν μπορώ να αντικρούσω πειστικά αυτόν που αντιδρά! Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε επειδή δεν ονειρευόμαστε τα ίδια πράγματα. Ποτέ αυτή η πατρίδα δεν ήταν πάνω από το την πάρτη μας. Γιατί να είναι και τώρα που ζορίζουν τα πράγματα; Αποκλείεται να συμφωνήσουμε για το δρόμο που θα ακολουθήσουμε επειδή, πολύ απλά, ο καθένας μας έχει διαφορετικό προορισμό.