»Φορα... πατριδα

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη «E» 16/4

Βαρέθηκα να είμαι «πρώτη είδηση». Θέλω να μείνω μόνη, που έλεγε και η Γκρέτα Γκάρμπο. Δαιμόνιοι ρεπόρτερ, σταματήστε να ασχολείστε με τη ζωή μου, κι εσείς, παπαράτσι, σταματήστε να με κυνηγάτε στους διαδρόμους των ευρωπαϊκών μεγάρων στα οποία συχνάζω αυτές τις μέρες - συνήθως ζητώντας δανεικά.

Λέγομαι Ελλάδα και είμαι..

καλά. Γενικώς. Αυτή την εποχή, όμως, δεν είμαι και τόσο στα χάι μου. Αισθάνομαι κυνηγημένη, κάτι μεταξύ της Λαίδης Νταϊάνα και της Μπρίτνεϊ Σπίαρς (πριν απομουρλαθεί και ξυρίσει το κεφάλι της). Ολοι με κουτσομπολεύουν, όλοι με «φωτογραφίζουν», και όλοι με λυπούνται! Για την κατάντια, για τη χρεοκοπία μου, για τους τόσους «εραστές» που μου έταζαν λούσα και δώρα και τελικά με «μάδησαν» και με άφησαν ταπί και καθόλου ψύχραιμη.

Δεν θέλω πια να είμαι διάσημη: Δεν αντέχω να κάνω ζάπινγκ, εσώκλειστη στα ερειπωμένα, αρχαία μου ανάκτορα και οι τηλεοράσεις της οικουμένης να ασχολούνται μαζί μου. Με πόσα έμεινα, πόσα ξόδεψα, αν σκέφτομαι να υποθηκεύσω την περιουσία μου, τα παιδιά μου, τα νησιά μου. Πόσο μαύρο είναι το μέλλον μου (κλαψ!) σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν μου. Πόσο άστατο κορίτσι είμαι.

Πολύ κουτσομπολιό: Τι θα κάνει η Ελλάδα, πώς θα τη βγάλει η Ελλάδα, και δώσ’ του τιμές, και spreads, και προσωπικά δεδομένα, και άπλυτα στα μπαλκόνια, και όλα φόρα παρτίδα (ή φόρα πατρίδα;).

Ετσι μου ‘ρχεται να φορέσω μαύρα γυαλιά και να κυκλοφορώ μεταμφιεσμένη. Σε τι; Σε άλλη χώρα, ας πούμε: Μια ήρεμη περιοχή, που κανείς δεν ασχολείται μαζί της. Σε Εσθονία, ας πούμε. Ολοι την ξέρουν, αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος κατά πού πέφτει ακριβώς ή ποια είναι τα προβλήματά της. Δεν είναι μια χώρα-σελέμπριτι, με την κακή έννοια, σαν την Πάρις Χίλτον, ας πούμε.

Δεν θέλω πια να είμαι η χώρα-Πάρις Χίλτον! Θέλω να είμαι η χώρα Γκρέτα-Γκάρμπο!