»Ήταν τελεια η κουβεντα στη Βουλη

του Δημήτρη Καμπουράκη protagon.gr

Κάτι μ’ έπιασε και παλουκώθηκα δυο ολόκληρα απογεύματα, για να παρακολουθήσω τη συζήτηση του φορολογικού στη Βουλή. Ήθελα να δω αν αρχηγοί, υπαρχηγοί, υπουργοί και βουλευτές, έχουν αντιληφθεί τίποτα από την κρίση. Γι’ αυτό, δεν αρκέστηκα στα μικρότατα αποσπάσματα των δελτίων ειδήσεων, αλλά άκουσα ολόκληρες τις ομιλίες, σχεδόν όλων των ομιλητών. Εξαντλητικό, αλλά πολύ διδακτικό. Διότι μπορεί να εκπλαγείτε με την άποψη μου, αλλά έμεινα εξαιρετικά ικανοποιημένος. Διαπίστωσα τεράστιες θεμελιακές αλλαγές στον τρόπο σκέψης και ομιλίας των Πατέρων του.. Έθνους. Εξηγούμαι:

Σε όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς μας άνδρες, ήταν έκδηλη η εναγώνια αναζήτηση μιας σημασιογονικής μήτρας, μέσα από την οποία ο πολιτικός λόγος θα προχωρήσει σε ρήξη με το παρελθόν, θα αναβιώσει την απούσα μητρική πηγή και θα επιστρέψει σε μια αρχέγονη υπαρξιακή πολιτική αυθεντικότητα. Η κρίση οδήγησε στην κατάρρευση κάθε κώδικα και μύθου του παρελθόντος, έστρεψε τους πολιτικούς αρχηγούς στην εκ νέου ανακάλυψη της καθαρής ιδεολογικής εσωτερικότητας και τους οδήγησε στον χώρο της υποκειμενικής υπέρ-πολιτικής αυτό-δημιουργίας. Τώρα πια, τα ιστορικά υποκείμενα των οποίων ηγούνται, δεν είναι απλώς το μέτρο κάθε πράγματος, αλλά έγιναν τα ίδια κατανοήσιμα και «αντικειμενικά», δηλαδή αντικείμενα-εικόνες έξω από την ορώσα συνείδηση. Το υποκείμενο της πολιτικής πλέον είναι πολυπρισματικό, όχι πολυχασμένο.

Η αναδυόμενη αυτή νέο-πολιτική, αποτυπώνει μια διαφορετική κλίμακα δημιουργικής σύμπραξης με το μη-εγώ, μέσα από μια εκρηκτική (ως εκ τούτου μη-νόθα) εκπαραθύρωση του παλιού καταστροφικού εμπειρικού της κόσμου. Τίποτα δεν αποκλείεται απ’ αυτή την επαμφοτερίζουσα σύζευξη, διότι μέσα από τις αντινομίες των πραγμάτων αναδύεται μια πλήρης ομόνοια τάσεων. Ο Έλληνας πολιτικός κατέληξε πλέον (και ευτυχώς) να ψάχνει το νέο σύμπαν του, να αναζητά εναγωνίως τον οίκο του όντος, με τον λόγο του να αντανακλά την προσωπική εξατομίκευση του υπάρχειν. Το κυρίαρχο μοτίβο και ο ενοποιητικός ιστός των νέων πολιτικών αντιλήψεων, είναι η σύγκρουση του εγώ με τη σκιά του, η ρήξη με την αρνητική εντροπική ορμή, η απάλειψη επιστροφής στην δηλητηριώδη σύγχυση της ασημασίας. Όσα πολιτικά θέσφατα ξεδιπλώθηκαν μπροστά μου στην αίθουσα της Βουλής, αποτελούν αισιόδοξες παλινωδίες, κατά την αρχαία έννοια της λέξεως: Παρουσιάζουν μιαν ωδή και την αναιρούν στη συνέχεια, θεσπίζοντας έτσι την ισοδοξία των συγκινησιακών μεταστάσεων ανωτέρων πολιτικών ψυχών.

Ω, πόση ανάγκη το είχε αυτό το Έθνος μας! Επιτέλους, υπό το βάρος της κρίσης, άπαντες ήρθησαν εις το ύψος των περιστάσεων:

- Στον κύριο Γιώργο Παπανδρέου, είναι ολοφάνερη η θαρραλέα διαμόρφωση μιας νέο-ιδεολογικής ιδιολέκτου και η ρεαλιστική χαρτογράφηση της νέας τοπογραφίας του πολιτικού λέγειν και πράττειν.

- Ο κύριος Αντώνης Σαμαράς διαλύεται ζωογόνα μέσα στο γίγνεσθαι και την περιπέτεια του, στη διαρκή συναλλοίωση του παρατηρητή και του παρατηρούμενου, στις δονήσεις που θεσπίζουν τις αδιόρατες συγγένειες του ορατού με τη συμβολική του αναγωγή.

- Η κυρία Αλέκα Παπαρήγα αποτολμά πειστικά να γειώσει την αφαίρεση μέσα στην εντελέχεια του ορατού και να ολοκληρώσει σημασιακά τις υπαρκτικές διαστάσεις των φαινομένων.

- Ο κύριος Αλέξης Τσίπρας υψώνεται θαρρετά από τον παλιό κόσμο των σαθρών μετουσιωμένων παραστάσεων, σ’ ένα πολύ-επίπεδο σύμπαν άσαρκων (πλην απολύτως χειροπιαστών) πολιτικών αφαιρέσεων.

- Με τον κύριο Γιώργο Καρατζαφέρη, τον μακράν μεγαλύτερο στοχαστή όλων τους, (συγχωρήστε μου αυτή την αδιόρατη ένδειξη συμπαθείας) η φαινομενολογική ενδοβολή του εξωτερικού συνεχούς, κατ-έλυσε επιτέλους τις παλαιο-ιστορικές αντιφάσεις και πολώσεις ανάμεσα στο πολιτικό «είναι» και «γίγνεσθαι», ανάμεσα στο ιδεολογικό «φαίνεσθαι» και την «όντως ουσία».

Επαναλαμβάνω: Έφυγα πολύ πιο αισιόδοξος από την αίθουσα της Βουλής των Ελλήνων. Είμαι πλέον σίγουρος ότι παρά τις αντιξοότητες, υπάρχει ελπίδα. Γι’ αυτό και μετά από πολύ καιρό μαυρίλας, κατηφορίζοντας στα λουλουδάδικα προς το Σύνταγμα, ανέβηκε αυθόρμητα στα χείλη μου ένα παλιό πολιτικό δίστιχο της πατρίδας μου, της παντέρμης Κρήτης:

«Κάτω απ’ το φως του φεγγαριού, όλο για σένα κλαίω
μετά το ξανασκέφτομαι, βρε δε γα**έσαι λέω.»