»Βαθμος τριμηνου

Λώρη Κέζα ΒΗΜΑ

Ποια εικόνα μάς έρχεται στο μυαλό στο άκουσμα της λέξης «υπουργός»;

Ενας τύπος με λίμο, που διασχίζει τα πλήθη όπως ο Μωυσής την Ερυθρά Θάλασσα, ένας άρχοντας με απόλυτη εξουσία, που βάζει την τζίφρα του κατά το δοκούν. Είναι δημόσιο μυστικό ότι οι υπουργοί βάσει εθιμικού δικαίου μοίραζαν λεφτά, διόριζαν, αποφάσιζαν ανάλογα με τα κέφια και τις εκλογικές τους ανάγκες. Δεν πολυέδιναν λογαριασμό σε κανέναν. Ως εκ τούτου δεν είναι κακή η ιδέα της παρακολούθησης και αξιολόγησης του έργου τους, ώσπου να γίνει κατανοητό σε όλους ότι ο υπουργός είναι ένας δημόσιος υπάλληλος- αναβαθμισμένος αλλά.. υπάλληλος. Επομένως δεν ακούγεται άσχημη η ιδέα της βαθμολόγησης των υπουργών που ευθύνονται για την εξέλιξη του Προγράμματος Σταθερότητας της κυβέρνησης. Το ερώτημα είναι αν είναι καλή ιδέα να βαθμολογεί ο έχων το πιο θερμό ταμπεραμέντο. Ο αντικυβερνήτης κ. Θεόδωρος Πάγκαλος είναι ικανός να εκνευρίσει τους συναδέλφους του, να διασπάσει τη δυνητική συνοχή του Υπουργικού Συμβουλίου και να φέρει σε αμηχανία το Μαξίμου ολάκερο.

Ας δούμε την ανάθεση ρόλου βαθμολογητή από την ανάποδη. Ας υποθέσουμε δηλαδή ότι είχε επιλεγεί κάποιο στέλεχος του ΠαΣοΚ που στρογγυλεύει τις γωνίες, που θέλει να τα έχει καλά με όλους και έχει αίσθηση «συναδελφικότητας». Θα μπορούσε να είναι βαθμολογητής του κυβερνητικού έργου ο γλυκύς κ. Ξυνίδης, ο προστατευτικός κ. Πετσάλνικος, ο συμβιβαστικός κ. Βενιζέλος, ο διπλωμάτης κ. Λοβέρδος;

Προφανέστατα όχι, η δουλειά του βαθμολογητή είναι δουλειά για κάποιον που δεν φοβάται μη τυχόν γίνει αντιπαθής. Λόγω της αλληλεγγύης που αναπτύσσουν μεταξύ τους τα πολιτικά πρόσωπα συνηθίζουν να κουκουλώνουν τις αδυναμίες τους, είτε πρόκειται για εγκληματικές πράξεις είτε για παραλείψεις και ολιγωρία. Ο τόμος που παρέδωσε ο κ. Πάγκαλος πριν από το Πάσχα και περιέχει κάτι σαν βαθμούς τριμήνου για μαθητές, είναι σε άλλη κατεύθυνση. Βάζει κάτω όλο το πρόγραμμα σε μια λογική «τι είπαμε- τι κάναμε». Διαπιστώνει ότι υπουργοί σε θέσεις-«κλειδιά» για την ανάκαμψη έχουν βγει εκτός χρονοδιαγράμματος.

Η περίφημη βαθμολόγηση Πάγκαλου δεν ήταν τίποτε άλλο από μια ψυχρή καταγραφή της εξέλιξης των συμπεφωνημένων. Λέει, για παράδειγμα, ότι ο τάδε έπρεπε να έχει ολοκληρώσει 10 δράσεις και έχει ξεμπερδέψει μόνο με τις 8. Ο δείνα έχει ολοκληρώσει τα μισά από όσα έχει αναλάβει. Η πορεία του καθενός καταγράφεται και η κυβέρνηση δείχνει ότι δεν προχωράει στα κουτουρού, ότι γίνονται ενδιάμεσοι έλεγχοι. Διαπιστώνεται ότι δεν έχουν γίνει ούτε τα βασικά, όπως οι συγχωνεύσεις άχρηστων οργανισμών, που ροκανίζουν κονδύλια άνευ λόγου. Τι θα έπρεπε να γίνει δηλαδή, να περιμένουμε το τέλος της τετραετίας ή να εισβάλουν οι ξένοι για να διαπιστωθεί ότι τα σχέδια δεν προχωρούν; Η αξιολόγηση σε ένα τόσο πρώιμο στάδιο δίνει την ευχέρεια για διορθώσεις. Συν τοις άλλοις ασκεί μια ψυχολογική πίεση.

Εγινε γνωστό ότι κάποιοι υπουργοί θύμωσαν με τον έλεγχο προόδου και διαγωγής. Θύμωσαν και διαμαρτυρήθηκαν επειδή η βαθμολόγηση έγινε γραπτώς, οργανωμένα και έλαβαν βαθμό κάπου κοντά στη βάση. Το χειρότερο είναι ότι ο κ. Πάγκαλος πήρε στα σοβαρά τον ρόλο του και θα γίνει ο κακός επιθεωρητής που θα εγκαλεί δις μηνιαίως τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου ενώ ταυτόχρονα θα παρακολουθεί κατά πόσον συμμορφώνονται με την κοινοτική νομοθεσία. Είναι απλό: ο αντικυβερνήτης ξέρει ότι κρίνεται και ο ίδιος από τις κρίσεις του. Αν δεν κάνει καλά τη δουλειά του θα κοπεί η αλυσίδα ελέγχου, οπότε τινάζεται στον αέρα το όλο εγχείρημα της Σταθερότητας. Είναι το κατάλληλο πρόσωπο στην κατάλληλη θέση, όχι λόγω της συνήθειας να τα λέει όλα έξω από τα δόντια αλλά γιατί δείχνει να ξέρει πόσο αναλώσιμοι είναι τόσοο ίδιος όσο και οι υπουργοί.

Δήλωσε ότι αξιολογεί το Πρόγραμμα και όχι τα πρόσωπα. Είπαμε, είναι όλοι τους υπάλληλοι και δύνανταινα αντικατασταθούν.