»Η δευτερη μου μεταπολιτευση

του Άρη Δαβαράκη protagon.gr

Ευτυχώς ο Θεός της Ελλάδας διάλεξε μια μέρα εαρινή και πάμφωτη, με τον Αη-Γιώργη καβάλα στο άλογό του «να καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου» όπως έλεγε και ο Γιάννης Ρίτσος και πρόσφερε στον Γιώργο Παπανδρέου ένα μαγευτικό σκηνικό που, πολύ εύστοχα, σχολίασε η Αγλαΐα Κρεμέζη , για να μας αναγγείλει ότι τα αστεία τελειώσανε πια και επισήμως και ήδη ζούμε "Το παταγώδες τέλος της μεταπολίτευσης" όπως, καθαρά και ξάστερα, το περιέγραψε ο Τάσος Τέλλογλου. Αφού διάβασα και τον Κώστα Γιαννακίδη που με βοήθησε πολύ γιατί εξηγεί απλά και κατανοητά τι σημαίνει η προσφυγή στο Δ.Ν.T., και μας ξαναδείχνει και το βίντεο με το ..
«διάγγελμα» από το Καστελόριζο ώστε να το εμπεδώσουμε δια της επαναλήψεως αν θέλουμε, άκουσα το τραγούδι που αφιέρωσε η δική μας Κατερίνα Γκίκα στον Πρωθυπουργό για τη γιορτή του, ως αντιπολιτευτική σπόντα πάντα βέβαια, (το «Born in the USA με τον Bruce Springsteen» διάλεξε η αθεόφοβη), και ύστερα, σαν σωστός ιντερνετικός άνθρωπος εθισμένος στην «πληροφορία» και την «ενημέρωση», πήγα και στα διάφορα γνωστά μεγάλα ενημερωτικά sites, in.gr, kathimerini.gr, naftemporiki.gr, euro2day.gr – και σε αρκετά άλλα, μέχρι που αισθάνθηκα πια ότι ξέρω (στο περίπου) τι συνέβη ανήμερα του Αη-Γιώργη το 2010 στην Ελλάδα μας, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι κατάλαβα και τι πρόκειται να μου συμβεί εμένα προσωπικά, από δω και πέρα λόγω αυτής της εξέλιξης.

Ε, μετά έκλεισα το notebook, αποσυνδέθηκα από το παγκόσμιο δίκτυο και βγήκα να περπατήσω στο χώμα και την εξοχή, εδώ στη γη της Αργολίδας όπου βρίσκομαι για το Σαββατοκύριακο. Το απογευματάκι ήταν πολύ γλυκό και η πλούσια ανθοφορία, οι ευωδιές της άνοιξης, ο ήχος της θάλασσας που χάιδευε τα βράχια λίγο πιο κάτω αριστερά μου, η σκέψη του ξαδέρφου μου του Γιώργου που έχει φύγει από τον Μάιο του 2008 αλλά τον νοιώθω να φτερουγίζει ελεύθερος και ευτυχισμένος σε μια αόρατη αλλά και παράλληλη με τη δική μας πραγματικότητα, αυτά και πολλά άλλα με κάνανε να σκεφτώ ξανά πώς είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Αξιώθηκα να ζήσω όλο αυτό το διάστημα της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» έντονα και δημιουργικά και τώρα που έκλεισε αυτός ο 35ετής κύκλος (με πρόσημο δυστυχώς σαφώς αρνητικό και κοινωνικο-οικονομικές επιδόσεις εξακριβωμένα άθλιες για την Ελλάδα μας), είμαι ακόμα εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι , έτοιμος να αγωνιστώ με όσες δυνάμεις έχω σ΄αυτή την καινούργια φάση του αγώνα που μόλις ξεκίνησε για την πατρίδα μου.

Ξέρω. Κατάλαβα. Θα είναι δύσκολα. Θα ζοριστούμε πολύ. Μπορεί να χρειαστεί να «συγκρουστούμε» και λιγάκι, πάντα αδερφικά, μπορεί και να ματώσουμε, μπορεί και να πονέσουμε, μπορεί και αρκετοί από μας να μην βρουν τις δυνάμεις να περάσουν στην άλλη όχθη και την νέα εποχή που μας περιμένει. Οι περισσότεροι όμως, η πολύ μεγάλη πλειοψηφία, το ξέρω και το νοιώθω πως είναι έτοιμη να αγωνιστεί και να δώσει μάχες σκληρές για να καθαρίσει επιτέλους όλη αυτή η «κακιά σκουριά» που τα κατάφερε και λέρωσε για κάποια χρόνια «ετούτα εδώ τα μάρμαρα», τα αρχαία και ιερά, τα οποία οφείλουμε στην ιστορία και στα παιδιά μας, τούς έφηβους, την νεολαία της Ελλάδας, να τα αποκαταστήσουμε πριν αποχωρήσουμε.


Εμείς,του εξήντα οι εκδρομείς, τα κάναμε σκατά. Οι καλές προθέσεις κάποιων από μας δεν ήταν αρκετές για να σώσουν την κατάσταση. Τώρα όμως το κακό σπυρί έσπασε: θα μπούμε στην εντατική, θα γιατρευτούμε και θα προχωρήσουμε – ακόμα και αν χρειαστούν και δυο-τρία χρόνια σοβαρής και μεθοδικής φυσιοθεραπείας για να επανέλθουν σε πλήρη υγεία οι φυσιολογικές μας λειτουργίες.

Αυτό που έχει σημασία από δω και μπρος είναι να μην κοιτάμε πίσω και να προσπαθήσουμε να υπερβούμε τις όποιες διαφορές μας ώστε, ενωμένοι, να το παλέψουμε με νύχια και με δόντια. Όσο προχωράω σ΄αυτό το χωματόδρομο που ξέρω τόσα και τόσα χρόνια και που οδηγεί στο εξωκλήσι το αφιερωμένο στα γενέθλια της Θεοτόκου, τόσο φωτίζεται, βήμα το βήμα, η ψυχή μου και μου μιλάει ξανά με μια δυναμική που την αναγνωρίζω : είναι το αίσθημα που ξεχειλίζει με την χαρά ενός καινούργιου αγώνα που αξίζει τον κόπο να δοθεί. Να σηκωθούμε πάλι λίγο ψηλότερα, να δούμε τις αμυγδαλιές ν΄ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει,πέρα απ΄το ουράνιο τόξο .

Είναι στο χέρι μας. Μπορούμε να φτιάξουμε μια καινούργια Ελλάδα πολύ καλύτερη απ΄αυτή την άθλια πλαστικούρα την μεταπολιτευτική, μια Ελλάδα γελαστή, δημιουργική, ερωτική, αισιόδοξη και δυνατή. Και θα το κάνουμε, όλοι μαζί, γιατί έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες: πρέπει να πιάσουμε πάτο, να μη έχει πια πιο κάτω άλλο σκαλί του κακού η σκάλα – για να βγάλουμε ξανά τα φτερά τ΄αλλοτινά μας, τα μεγάλα.

Αντι Υ.Γ: …Και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου κακού την σκάλα
για το ανέβασμα ξανά που σε καλεί

-ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!-

θα αιστανθείς να σου φυτρώνουν, ω χαρά
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου, τα μεγάλα!


Κωστής Παλαμάς, «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου»