»Τελεια και παυλα: Καταλαβαμε!

του Άρη Δαβαράκη protagon.gr
Photo: papandreou.gr

Λοιπόν, το καταλάβαμε: ήρθε η ώρα να πληρώσουμε για τα λάθη, τις σπατάλες και την κακοδιαχείριση 35 ετών. Δεν θέλουμε να αποδώσουμε ευθύνες σε κανέναν και γι΄αυτό δεν ρωτάμε ούτε τον Κώστα Σημίτη, ούτε τον Κώστα Καραμανλή τι έγινε και φτάσαμε ως εδώ. Δεχόμαστε αυτά που μας λένε τα δελτία, οι έγκυροι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί παρατηρητές, τα διεθνή πρακτορεία, οι οικονομικοί οίκοι, οι «φίλες κυβερνήσεις» των εταίρων μας στην ΕΕ και όλοι όσοι μιλούν, γράφουν και αναλύουν το «Ελληνικό ζήτημα» που έχει γίνει παγκόσμιο πρώτο θέμα. Θέλουν να χτυπήσουν το ευρώ, θέλουν να διαλύσουν την ΕΕ, η ΕΕ δεν ξέρει τι θέλει και αποδυκνείεται ανίκανη να στηρίξει ένα παλιό της μέλος σε μια δύσκολη στιγμή, συμβαίνουν όλα..
αυτά τυχαία ή βάσει σχεδίου, δεν ξέρουμε. Είναι σαφές όμως πια ότι η κατάσταση είναι αδιέξοδη και δεν υπάρχει, ούτε και διαμορφώνεται σε κανένα μυαλό, κάποιο σχέδιο σωτηρίας.


Ολα «παίζονται στα τυφλά», κάθε μέρα που ξημερώνει και κάθε νύχτα που βραδιάζει. Οπότε εντάξει, ΟΚ: Το καταλάβαμε. Μην το κουράζετε άλλο, βάλτε μπρός να ησυχάσουμε. Και μην σας φοβίζει το πολιτικό κόστος γιατί μπροστά στις εξελίξεις έτσι όπως διαμορφώθηκαν ανελέητα, απροσδόκητα και χωρίς κανείς να το έχει προβλέψει, δεν τίθεται πια ζήτημα «πολιτικού κόστους» όπως το εννοούσαμε μέχρι σήμερα πολιτικά – ή μικροπολιτικά. Είναι πια σαφές οτι υπογράφοντας με μεγάλο ενθουσιασμό την ένταξή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ, είχαμε ήδη συμφωνήσει, εν αγνοία μας οι περισσότεροι αλλά όχι και όλοι, να γίνουν κάποια πράγματα, κάποιες ριζικές «αλλαγές». Και τώρα ήρθε η – πολύ δύσκολη είναι αλήθεια - στιγμή να γίνουν αυτά τα πράγματα, αυτές οι «αλλαγές».



Δηλαδή, ίσως με ρωτήσετε, εσύ συμφωνείς να κλείσει ας πούμε η ΕΡΤ και να ξανανοίξει με 500 υπαλλήλους αφήνοντας στον δρόμο καμμιά 15αριά χιλιάδες ανθρώπους που υπολογίζω οτι θάχει μαζέψει μέχρι τώρα; (Το 1977 πάντως που διορίστηκα και εγω εκεί, επι Μάνου Χατζιδάκι, ήμασταν ήδη πάνω απο 4 χιλιάδες). Συμφωνείς να κλείσει ο ΟΣΕ που κοστίζει 3 εκατομμύρια ευρώ την μέρα και να αντικατασταθεί απο έναν νέο οργανισμό κερδοφόρο που θα διαχειριστεί και σωστότερα την επιχείρηση; Συμφωνείς να απολυθούν δεκάδες ή και, πιθανότατα, εκατοντάδες χιλιάδες Δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν διοριστεί απο την Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ χρόνια και χρόνια τώρα (ή και μόλις πρίν λίγα χρόνια ή μήνες) και πάρα πολλοί απο αυτούς δεν πάνε κάν στις υπηρεσίες τους; Συμφωνείς να καούν και τα χλωρά μαζί με τα ξερά; Συμφωνείς να την πληρώσει πάλι ο μισθοσυντήρητος και ο μικρομεσαίος, ο χαμηλόμισθος ή ο συνταξιούχος; Συμφωνείς να ρισκάρουμε μια κοινωνική ανάφλεξη που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε ακραίες εντάσεις και να φέρει αντιμέτωπους πάλι Ελληνες με Ελληνες – για να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις της ΕΕ, του καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης και της ολιγαρχίας μερικών χιλιάδων πολυεκατομμυριούχων που διαμορφώνουν αυτή τη στιγμή την τύχη της ανθρωπότητας και ζητούν απο την Ελλάδα να βάλει οικειοθελώς το κεφάλι της στον πάγκο του χασάπη για να εξυπηρετήσει τα σχέδια του παγκόσμιου «κεφαλαίου»;



Θα μου τα ρωτήσετε πιθανώς όλα αυτά και πολλά άλλα που εγω μπορεί να μην τα έχω κάν σκεφτεί. Και η μόνη απάντηση που θα βρώ να σας δώσω είναι οτι, ακόμα και αν πρόκειται για καλοβαλμένη παγίδα που στήθηκε στην μεταπολίτευση για να «αποδώσει» τώρα, είμαστε πια παγιδευμένοι. Τσιμπήσαμε το δόλωμα, πιαστήκαμε στο αγκίστρι, μας τύλιξε το δίχτυ. Απο που θα ξεφύγουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; Ακόμα και αν υποθέσουμε – ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας - οτι έχουμε την επιλογή να μην ακολουθήσουμε κατα γράμμα και χωρίς την παραμικρή «παράκαμψη» τις οδηγίες του ΔΝΤ, (διότι ήδη βρισκόμαστε στα χέρια του και ας λέμε διάφορα άλλα καθημερινώς για να το «διασκεδάσουμε» το γεγονός και να το ξορκίσουμε), αυτή μας η, πλήρως υποθετική, «επιλογή», θα μας επέστρεφε ντουργού στην αγροτική εποχή, σε μιά εποχή δηλαδή χωρίς τράπεζες, χωρίς επενδύσεις, χωρίς χρήμα να ξοδέψουμε, χωρίς διασύνδεση με την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Αρα οτι και αν με ρωτησετε εσείς εμένα ή οτι και αν ρωτησω εγω εσάς, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε: Εχουν αποφασιστεί «μέτρα» πάρα πολύ σκληρά, αδιανόητα σκληρά, μέτρα που ούτε μπορούσαμε να διανοηθούμε οτι θα τολμούσε να λάβει καμμία κυβέρνηση, «σοσιαλιστική», «κεντροδεξιά», ούτε κάν μια χούντα καραβανάδων. Αλλά έχουν αποφασιστεί. Ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο και αναβάλλουν το αναπόφευκτο όχι γιατί έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους, κάποια άλλη λύση, αλλά έτσι, μήπως γίνει κάνα θαύμα. Θαύματα όμως στον κόσμο του καπιταλισμού (και του σοσιαλισμού και του νεοφιλελευθερισμού και της οικονομίας γενικά) ΔΕΝ γίνονται. Τα θαύματα είναι αποκλειστικότητες άλλων περιοχών της ανθρωπότητας που αφορούν την ψυχή της και όχι την κατανάλωση.


Οπότε αυτή η κυβέρνηση, αύριο ή μεθαύριο, αν δεν παραιτηθεί σηκώνοντας ψηλά τα χέρια και ζητώντας απο το λαό να δώσει την εντολή σε μια «εθνική κυβέρνηση» να τον κατασπαράξει αντ΄αυτής, θα προχωρήσει στα μέτρα που θα της επιβάλλει το ΔΝΤ – έστω και μέσω της ΕΕ. Ας το κάνει λοιπόν να τελειώνουμε. Αυτό που ζούμε τώρα, αυτή η θλιβερή και αδιέξοδη αμηχανία και αναβλητικότητα, δεν μας προσφέρει τίποτα. Ας μπεί το μαχαίρι στην πληγή, ας ανοίξει η πληγή να χυθεί το αίμα μαζί με το πύον – και ας ελπισουμε οτι θα επουλωθεί όσο πιό γρήγορα γίνεται, με αποφασιστικές παραγωγικές πρωτοβουλίες που θα εντάξουν πάλι στην εργασία τούς αδικημένους, τούς απολυμένους, τούς μη έχοντες πού την κεφαλήν κλείναι - και θα επαναφέρουν την υγεία και την δημιουργικότητα που χρειάζεται ο τόπος για να ξανασταθεί στα πόδια του: Καινούργιες προσπάθειες, καινούργιοι αγώνες, καινούργιες θέσεις εργασίας, συμβατές πιά με τον καινούργιο αυτόν κόσμο που παγκοσμίως διαμορφώνεται – καλώς ή κακώς. Ετσι κι΄αλλοιώς δεν έχουμε άλλη λύση. Μας το λένε όλοι απο παντού με όλους τους τρόπους : Πρέπει να αλλάξουμε ριζικά, να μεταμορφωθούμε, να πληγωθούμε σχεδόν θανάσιμα, να χύσουμε αίμα και να ελπίζουμε πως θα γιατρευτούμε και θα βγούμε μέσα απ΄αυτό το κακό καλύτεροι απο ποτέ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αν συνεχίσουμε έτσι θα εξαφανιστούμε απο το χάρτη σε πολύ λίγα χρόνια – και αυτό δεν είναι υπερβολή. Το λέει ξεκάθαρα η κοινή λογική. Και «όποιος δεν καταλαβαίνει» (πούλεγε σε άλλες εποχές και ο Διονύσης Σαββόπουλος) «δεν ξέρει που πατάει και που πηγαίνει».