»Ανδρεας Βγενοπουλος: ο πιο καλος συμμαθητης

του Άρη Δαβαράκη protagon.gr

Με τον Ανδρέα Βγενόπουλο ήμασταν συμμαθητές στην ίδια τάξη, στο ίδιο τμήμα («Κλασσικό» - όχι «Πρακτικό»), τα τρία τελευταία χρόνια του σχολείου που τότε τα λέγαμε «4η», «5η» και «6η γυμνασίου». Στο «Ιδωτικόν Εκπαιδευτήριον Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου», στην Νικηφόρου Λύτρα, στο παλιό Ψυχικό, ψηλά. Πολλά κοινά μας ένωναν, άλλα τόσα μας χώριζαν, ήμασταν όμως καλοί φίλοι και συνεργαζόμασταν και στο περιοδικό του σχολείου και ήξερα και ποιο κορίτσι του άρεσε πολύ, μου το είχε πει ο ίδιος δηλαδή. Στις μαθητικές εκλογές ήμασταν συνήθως αντίπαλοι (ως υποψήφιοι πρόεδροι της τάξης και οι δύο) και στα μαθήματα, καμμία σχέση, εκείνος.. πρώτος μαθητής του 19+, εγω πάτος του 11-.

Όταν καθόμασταν δίπλα δεν είχε κανένα προβλημα να μ΄αφήνει να αντιγράφω αλλά ήταν φανερό οτι δεν συμμεριζότανε καθόλου την αντιπάθεια που είχα εγώ για τα μαθήματα γενικά (όπως και για κάθε «πειθαρχία»), ούτε την τάση μου πρός την ελαφράδα και την ξενοιασιά της εφηβείας που τα ξέρει όλα και θέλει να τα δοκιμάσει όλα. Είχε χιούμορ, είχε πλάκα, γελούσε πολύ και συχνά, αλλά ήταν και σοβαρός κατα έναν ιδιαίτερο τρόπο. Μέσα σ' 'oλα όμως. Και ποτέ σπασίκλας. Διάβαζε, αλλά μάθαινε εύκολα γιατί είχε σύστημα, ενώ εγώ το μόνο σύστημα που ειχα ήταν αυτό που θα με οδηγούσε το Σάββατο το βράδυ στο “9+9”. Τον καταλάβαινα όμως, όπως με καταλάβαινε και εκείνος. Ετσι την Δευτέρα το βράδυ στον ΣΚΑΙ που τον έβλεπα να μιλάει καθαρά και ξάστερα, χωρίς έπαρση, χωρίς αυθάδειες, χωρίς εξυπνακίστικες κορώνες και τα λοιπά, θυμήθηκα πως είχε απο τότε αυτή την ικανότητα να εξηγεί απλά κάποια πράγματα που εμένα μου φαινόντουσαν πιο σύνθετα. Όπως και τότε έτσι και χθες ήτανε διαβασμένος, ήξερε τι έλεγε και είχε έντονη την αίσθηση του μέτρου, μέχρι που αξίζει να φτάσεις και πότε είναι η στιγμή να κάνεις μπρέηκ.


Αυτά όμως είναι «αναμνήσεις» που απλώς διακοσμούν λιγάκι την εισαγωγή: Ο συμμαθητής μου εξελίχτηκε στον σημερινό Ανδρέα Βγενόπουλο που τον συζητάει πια όλη η Ελλάδα. Αν δεν παραιτήθηκε ήδη ο κ. Σηφουνάκης φαντάζομαι οτι θα αναγκαστεί να παραιτηθεί άμεσα μετά το ρεζιλίκι του – όπως και αυτός ο κ. Κυβερνητικός εκπρόσωπος που δεν κάνει καθόλου γι’ αυτή τη δουλειά έτσι κι αλλιώς. Αλλά το σοβαρότερο νέο που μας είπε ο Βγενόπουλος χθες δεν είναι ούτε τα 50 εκατομμύρια του Σηφουνάκη, ούτε πώς με «Παγκαλοσηφουνάκηδες» ο πρωθυπουργός δεν θα μπορέσει να οδηγήσει τη χώρα προς την σωστή κατεύθυνση με τις λιγότερες δυνατόν «απώλειες». Το σοβαρότερο νέο που μας είπε ο Βγενόπουλος είναι μια κοινή διαπίστωση που απλώς δεν είχε διατυπωθεί τόσο σαφώς, μέσα απο μια μεγάλης θεαματικότητας εκπομπή από κάποιον κανονικό άνθρωπο: Πως το πολιτικό προσωπικό μας είναι στην πλειοψηφία του ανίκανο, διεφθαρμένο και άχρηστο και πως θα πρέπει ο Γ.Α.Π να διαλέξει άλλου είδους ανθρώπους αν θέλει να γράψει ιστορία. Ανθρώπους σαν αυτούς που υπάρχουν σ' όλη την Ελλάδα, σαν αυτούς που εργάζονται λέει και στην MIG, δυναμικά, ικανά, ενημερωμένα στελέχη 30 με 45 ετών, που, μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου (τον οποίον φαίνεται να συμπαθεί αρκετά ο Βγενόπουλος), θα αναλάβουν το τιτάνιο έργο που έχουμε μπροστά μας – και θα μας εμπνεύσουν κιόλας για να συνεργαστούμε σαν ενεργοί πολίτες όλοι μαζί, μακριά απο τούς δύο αυτούς κατεστραμμένους πολιτικούς σχηματισμούς, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ, που πάσχουν δυστυχώς και οι δύο απο προχωρημένο μεταστατικό και μη αναστρέψιμο καθολικό καρκίνο και έχουν λίγους μήνες, άντε κάνα δυό χρόνια ζωής μπροστά τους.


Τον άκουσα προσεκτικά και όταν τέλειωσε η εκπομπή είχα την αίσθηση πως είχα κάνει μια καθαρή κουβέντα με τον Ανδρέα όπως τον ήξερα και από το σχολείο: Καθαρά λόγια, καθαρές σκέψεις, ειλικρινή αγωνία για τον τόπο μας, το μέλλον, την Ελλάδα. Αυτά τα «θέλει να γίνει πρωθυπουργός» και τις παρεμφερείς ανοησίες, ούτε να τις διανοηθείτε. Σιγά μη θέλει τώρα ο άνθρωπος να φτιάξει κόμμα, να στρατολογήσει μέλη, να βγάζει λόγους και να οδηγηθεί στου Μαξίμου κάποτε – για να κάνει τι; Αν μπορεί να κάνει κάτι και τον θεωρούνε οι κρατούντες χρήσιμο, μπορεί να το κάνει και απο το γραφείο του. Ο Βγενόπουλος είναι επιχειρηματίας, businessman. Δεν είναι πολιτικός όσο δεν είναι και τραγουδιστής ή πυρηνικός επιστήμονας. Έχει πάθος με τη δουλειά του, το έχει αποδείξει. Θα την αφήσει για να πάει να κάνει «διαπλοκές» και τζιριτζάντζουλες με αυτό το «πολιτικό προσωπικό» που δεν το εκτιμά κιόλας καθόλου; No way. «E, τότε τι θέλει κι ανακατεύεται;», με ρώτησε κάποιος. Τι να του απαντήσω; Τον κάλεσε ο Παπαχελάς στην εκπομπή του, του έκανε κάποιες ερωτήσεις και του ζήτησε την γνώμη του για διάφορα ζητήματα που μας καίνε – για τα οποία ενας επιτυχημένος επιχειρηματίας δικαιούται να έχει γνώμη και μάλιστα βαρύνουσα. Δεν «ανακατεύεται», τη γνώμη του λέει και με μικρά παραδείγματα όπως η περίπτωση Σηφουνάκη μας εξηγεί οτι με Παγκαλοσηφουνάκηδες δεν πάμε για λιμάνι – πάμε για το παγόβουνο ή την ξέρα ή και τα δυό μαζί.