»[ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ ]

Μονόπλευρη ευαισθησία
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

ΟΙΚΑΤΑΙΓΙΣΤΙΚΕΣ εξελίξεις στον χώρο της εγχώριας τροµοκρατίας µού έφεραν στο µυαλό τον Τζόζεφ Κέννεντυ, πατέρα ενός προέδρου και τριών γερουσιαστών των ΗΠΑ, ο οποίος µάθαινε στα παιδιά του ότι «τα πράγµατα δεν συµβαίνουν, τα κάνουµε να συµβούν». ΟΙΕΞΕΛΙΞΕΙΣ τον επιβεβαιώνουν. Ενα όντως τυχαίο περιστατικό, ο θάνατος του Φούντα, οδήγησε µε συστηµατική και µεθοδική δουλειά των διωκτικών αρχών στην εξάρθρωση µιας ολόκληρης συµµορίας.
ΜΕΤΑΚΑΙ την ανακάλυψη των εκρηκτικών, η σηµασία των γεγονότων δεν µπορεί να αµφισβητηθεί ούτε από αυτούς που συνηθίζουν να αντιµετωπίζουν µε ..επιφύλαξη ή δυσπιστία κάθε προσπάθεια της συντεταγµένης πολιτείας να αντιµετωπίσει την τροµοκρατική απειλή. Αλλοτε αµφισβητούν τα στοιχεία, άλλοτε τη σηµασία των ευρηµάτων, άλλοτε τη νοµιµότητα των διαδικασιών, άλλοτε τη βασιµότητα των αποδείξεων, άλλοτε και τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.
ΥΠΑΡΧΟΥΝΑΚΟΜΗ και σήµερα διάφοροι µυστήριοι που εκφράζουν αµφιβολίες για τον ρόλο του Γιωτόπουλου στη 17 Νοέµβρη. Σε σηµείο που αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που τους χαρακτηρίζει κυρίως. Ευαισθησία, κακοπιστία ή εµπλοκή;
ΚΑΤΑΜΟΝΟΤΟΝΟ τρόπο, άλλοτε υποτιµούν την απειλή κι άλλοτε αµφισβητούν την καταστολή της. Ακόµη και τα (υπαρκτά) ελαττώµατα της δηµοσιογραφίας επιστρατεύουν µόλις προκύψει κάποια υπόθεση τροµοκρατίας ή µόλις συλληφθεί κανένας ύποπτος για πράξεις κοινής βίας, πασπαλισµένης µε µπόλικο αντιεξουσιαστικό παραµύθι...
ΚΑΙΤΟ περίεργο είναι ότι όσοι βρίσκουν τις συγκεκριµένες αφορµές για να ανησυχούν, είναι πάντα οι ίδιοι. Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια έντυπα, οι ίδιοι πολιτικοί χώροι. Που ανησυχούν µε τα ίδια επιχειρήµατα. Στο όνοµα της ίδιας ευαισθησίας.
ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ, βεβαίως. Διότι οι ίδιοι που εγείρουν, για παράδειγµα, ζητήµατα «νοµικού πολιτισµού» ή «δηµοσιογραφικής δεοντολογίας», µόλις προκύψει κανένας Γιωτόπουλος, κανένας Κουφοντίνας ή κανένας Μαζιώτης, δεν έχουν κανένα πρόβληµα να κάνουν και τα δυο σµπαράλια όταν πέσει στα χέρια τους κανένα Βατοπέδι ή καµία Siemens.
ΣΕΣΗΜΕΙΟ που αναρωτιέσαι αν υπάρχει αριθµός συµπολιτών µας (δυσανάλογα διογκωµένος στα µέσα ενηµέρωσης...), ο οποίος αντιµετωπίζει τη ζωή µε λογική γκρουπούσκουλου των Εξαρχείων:
κάτι σαν άσκηση αντίστασης σε όποια συντεταγµένη εξουσία.
Αντίσταση, βεβαίως, που ασκείται συνήθως καθιστά και κουβεντιαστά, µε αναρίθµητα «κεκτηµένα δικαιώµατα» και δεκατέσσερις µισθούς ετησίως.
ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ αλλά και µονόπλευρη. Πολλή φασαρία για την καταστολή. Ούτε ένας ψίθυρος για τη βία. Μεγάλη κατανόηση για τους θύτες. Καµία επιείκεια για τα θύµατα. Δυο µέτρα και δυο σταθµά, ακόµη και στην καταγγελία.
ΜΟΝΟ ΠΟΥ η διαφοροποίηση των µέτρων και των σταθµών είναι το βαρύτερο παράπτωµα σε µια δηµοκρατική πολιτεία. Το οποίο, αν καταλαβαίνω καλά, δεν φαίνεται ούτε να τους τροµάζει, ούτε να τους ενοχλεί.