»Πρεπει να πουμε ολοι «Ως Εδω!»

Του Αλεξη Παπαχελα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Aυτή τη φορά μας έβαλαν τα γυαλιά οι μετανάστες που ζουν στη χώρα μας. Δεν ήταν πολλοί αυτοί που μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα τη Μεγάλη Τετάρτη, αλλά αρκετοί για να δώσουν ένα μάθημα πολιτισμού και ωριμότητας με τη διαδήλωση εναντίον της τρομοκρατίας και του φόνου του Αφγανού πιτσιρικά. Ο πατέρας του παιδιού, με μια υπερηφάνεια που ταιριάζει στην κουλτούρα των Αφγανών, μίλησε για την ανάγκη να καταδικασθεί η τρομοκρατία απ’ όπου κι αν προέρχεται διεθνώς.

Η ελληνική κοινωνία δεν μπόρεσε ποτέ να κινητοποιηθεί εναντίον της τρομοκρατίας. Ακόμη και όταν σκοτώθηκε ο Αξαρλιάν, οι..διαμαρτυρίες ήταν έντονες, αλλά περιορισμένες, και δεν κράτησαν πολύ. Η μόνη φορά που οργανώθηκαν κάποιες εκδηλώσεις ήταν από την οργάνωση «ΩΣ ΕΔΩ», η οποία στηριζόταν σε παιδιά θυμάτων της «17 Νοέμβρη». Και πάλι όμως ήταν μικρή η προσέλευση και δεν μπόρεσαν να ξεσηκώσουν περισσότερο κόσμο.

Είναι ίσως φυσικό σε μια χώρα που μυθοποίησε σε όλο της το πολιτικό φάσμα τον λαϊκισμό, τον Αρη Βελουχιώτη και δαιμονοποίησε μια σειρά από θεσμούς, να μη βρίσκει πρόσφορο έδαφος η διαμαρτυρία κατά της τρομοκρατίας. Τα παιδιά των θυμάτων συχνά μιλούν για τις ενοχές που τους δημιουργούσε η στάση ορισμένων μέσων ενημέρωσης και τμήματος της κοινής γνώμης και τους έκανε να αναρωτιούνται «βρε, μπας και έκαναν τίποτα;». Πολλά μέσα ενημέρωσης, ακόμη και σήμερα, κάνουν άλλωστε λόγο για «αθώα» θύματα της τρομοκρατίας, λες και ένας νεαρός αστυνομικός που τραυματίζεται ή δολοφονείται από τρομοκράτες είναι, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, «ένοχος».

Συνηθίσαμε, δυστυχώς, με τα χρόνια να ανεχόμαστε τη βία, τη λεγόμενη χαμηλή τρομοκρατία, και μετά τις δολοφονίες σαν να να πρόκειται για ένα θεμιτό κομμάτι του δημόσιου βίου της χώρας. Ενα μικρό κομμάτι της κοινοβουλευτικής Αριστεράς δικαιολογεί κάποιες ενέργειες και προσπαθεί να αντλήσει υποστήριξη από ένα χώρο που μέχρι πριν από δέκα χρόνια έμενε τουλάχιστον εκτός της παραδοσιακής Αριστεράς. Ορισμένες τηλεπροσωπικότητες νομίζουν ότι θα εξορκίσουν τον κατά τα άλλα κοσμικό και διόλου αντιεξουσιαστικό τρόπο ζωής τους με φιλοφρονήσεις για το περιεχόμενο προκηρύξεων. Είναι, βλέπετε, ένα ακόμη νεοελληνικό φαινόμενο, είναι κάποιου τύπου Αρμάνι ριζοσπαστισμός...

Η τρομοκρατία κάνει μεγάλη ζημιά στη χώρα. Υπονομεύει τη δημοκρατία, προκαλεί μεγάλη βλάβη στην εικόνα της στο εξωτερικό και την οικονομία, την ωθεί σ’ ένα κατήφορο που δεν έχει τέλος. Κανείς δεν μπορεί να το παίζει Θεός και να αποφασίζει ποια ζωή θα πάρει πότε επειδή έτσι του επιβάλλει η ιδεολογία του ή απλά η ψυχική του ανισορροπία. Και κανείς δεν μπορεί να καλύπτει τρομοκρατικές ενέργειες με το επιχείρημα «μα αφού δεν δουλεύουν οι θεσμοί, τι να κάνουμε;». Ναι, πράγματι, η διαφθορά είναι μεγάλη, οι περισσότεροι πολιτικοί μας ανεπαρκείς, η δικαιοσύνη ανίκανη να βρει την άκρη, αλλά αυτά όλα δεν λύνονται με γκαζάκια, βόμβες και πιστόλια στους δρόμους.

Η χώρα μας περνάει μια κρίσιμη φάση. Κατά τη γνώμη μου η τύχη της κρέμεται από μια λεπτή κλωστή, αν θα ακολουθήσει τον δρόμο του πραγματικού εκσυγχρονισμού και της νέας μεταπολίτευσης ή αν θα προτιμήσει το μονοπάτι της εσωστρεφούς αυτοδιάλυσης και αυτοκαταστροφής, για να γίνει μια «αποτυχημένη χώρα» (failed state που λένε και οι Αγγλοσάξονες). Η τρομοκρατία κάθε μορφής και η ανεξέλεγκτη βία με τη μορφή της διαμαρτυρίας είναι στοιχεία που προσήκουν σε μια αποτυχημένη χώρα.

Η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας δεν είναι βέβαια μόνο αστυνομικό θέμα. Το πώς η κοινωνία, τα κόμματα, τα συνδικάτα και τα μέσα ενημέρωσης την αντιμετωπίζουν παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξάπλωση ή την εξάρθρωσή της. Θα περίμενε κανείς από ένα, τουλάχιστον, κομμάτι της Αριστεράς να πρωτοστατήσει σε μια διαδήλωση κατά της βίας και της τρομοκρατίας. Το κάνει με την πρώτη ευκαιρία για μια σειρά άλλα θέματα και θύματα, αλλά ποτέ γι’ αυτόν τον στόχο. Κάποιοι προτιμούν, μάλιστα, την άρνηση και θέλουν να πεισθούν ότι ο Αφγανός πιτσιρικάς είναι θύμα κάποιας νέας ακροδεξιάς «Κόκκινης Προβιάς». Κρίμα... Το γεγονός και μόνο ότι το θύμα είναι το παιδί ενός παράνομου μετανάστη θα έπρεπε να τους κάνει να σκεφθούν λίγο παραπάνω...

Περάσαμε μια μεγάλη περίοδο που όποιος τολμούσε να τα βάλει με την τρομοκρατία έπεφτε γρήγορα θύμα ενός ανεγκέφαλου αριστερού μακαρθισμού, καθώς χαρακτηριζόταν όργανο αντιδραστικών δυνάμεων κ.λπ. κ.λπ. Τώρα που τα θύματα της τρομοκρατίας είναι ένα Αφγανό πιτσιρίκι, αγόρια αμούστακα και κορίτσια που έκαναν το λάθος να δώσουν εισαγωγικές για να βρουν μια δουλειά στην αστυνομία, ήλθε ίσως η ώρα να δείξουμε λίγο περισσότερη ωριμότητα. Λυπάται κανείς που την έδειξαν πρώτοι οι μετανάστες που μαζεύτηκαν προχθές στο Σύνταγμα και μας έδωσαν ένα μάθημα για το πώς αντιδρούν οι ώριμες κοινωνίες σε άρρωστα φαινόμενα!









>