»[ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ]

Δεν χρειάζονται σωτήρες
Του Γιώργου Λακόπουλου

Ενώ καίγεται το σπίτι, κάποιοι προσπαθούν να ζεσταθούν από τις φλόγες του. Ή, αλλιώς-όπως συμβαίνει πάντα στις εθνικές κρίσεις-, η επικαιρότητα αναδεικνύει σωτήρες.
Της οικονομίας και της χώρας εν γένει. Είναι κάποιοι αξιοπρόσεκτοι παράγοντες, εκτός ενεργού πολιτικής. Ξέρουν καλύτερα και είναι αποφασισμένοι για όλα. Ορισμένοι μάλιστα συμπεριφέρονται σχεδόν ως Βενιζέλοι εν αναμονή. Σε ένα φαντασιακό ριμέικ όσων συνέβησαν πριν από περίπου έναν αιώνα - στον απόηχο της ταπεινωτικής ήττας του 1897. Οι προθέσεις μπορεί να είναι.. καλέςκαι είναι συνήθως. Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει. Η αποκατάσταση της εθνικής αξιοπρέπειας έχει ως προϋπόθεση την εθνική ενότητα. Και η εθνική ενότητα βασίζεται στη δημοκρατική τάξη.

Που με τη σειρά της είναι μέγεθος μεγαλύτερο από την οικονομία.

Δηλαδή, διά της Δημοκρατίας επιβάλλονται ρυθμίσεις στην Οικονομία. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει το αντίστροφο.

Η χώρα έχει σταθερή κυβέρνηση, με την εμπιστοσύνη της Βουλής που προέκυψε πρόσφατα με αυτό ειδικά το διακύβευμα: την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης- έστω και αν το εκλογικό σώμα δεν ενημερώθηκε πλήρως. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται τα πράγματα κατά την κρίσης της. Ισως, κακώς προσέφυγε (ή δεν απέφυγε) στον διεθνή οικονομικό έλεγχο. Μπορεί να τη βαρύνουν και πολλά άλλα- και τη βαρύνουν. Αλλά ο βασικός δημοκρατικός κανόνας είναι απαραβίαστος: θα κριθεί εκ του αποτελέσματος και με τον τρόπο που προβλέπεται. Πιο απλά, για τις επιλογές του ο Γιώργος Παπανδρέου θα αξιολογηθεί στις επόμενες εκλογές.

Θα ήταν αδιανόητο η διακινούμενη ιδέα περί σωτήρων που θα αναλάβουν ρόλους να υποκρύπτει πρόταση να παραδώσει η σημερινή κυβέρνηση την εντολή και να στηρίξει η Βουλή άλλη κυβέρνηση! Αν χρειάζεται νέο κυβερνητικό σχήμα, αρμόδιος να το κρίνει είναι αποκλειστικά ο Πρωθυπουργός, που έχει τη λαϊκή εντολή.

Εν τω μεταξύ οι σωτήρες μπορούν να διατυπώνουν- έξω από τον χορό- τις απόψεις τους. Η εξ αποστάσεως ρητορική για τα ερείπια της ελληνικής οικονομίας και τους «κομάντος» της αναστήλωσης αποτελεί ανεπιφύλακτα άσκηση δημοκρατικού δικαιώματος. Απλώς στις μέρες που διανύει η χώρα, παραπέμπει κατά κάποιον τρόπο σε αυτό που είχε πει ο ΜαρκΤουέιν: «Δεν παρέστην στην κηδεία, αλλά έστειλα ένα γράμμα ότι την εγκρίνω».