»Ε, λοιπον, σκασιλα μου

Του Άρη Δαβαράκη protagon.gr

Ρίχνοντας μια βιαστική ματιά στα βραδινά δελτία ειδήσεων να δω πού οδεύει τέλος πάντων αυτή η σκόνη του αισθητού (αλλά και νοητού, αν το πάρεις αλλιώς) ηφαιστείου, μια βιαστική αλλά διαυγής σκέψη πέρασε από το μυαλό μου και έκλεισα την τηλεόραση: Είμαι τίγκα στα προβλήματα, (οικονομικά κυρίως, ευτυχώς), δεν ξέρω πώς θα βγάλω την βδομάδα που μόλις ξεκίνησε και πώς θα λύσω ένα σωρό εκκρεμότητες διατηρώντας όχι μόνο την ψυχραιμία μου αλλά και την «εσωτερική μου ηλιοφάνεια» και πάω και φορτώνομαι και το.. πρόβλημα του συνανθρώπου που ταξίδευε από τις ΗΠΑ να φτάσει στην Ασία μέσω Ευρώπης και έχει κολλήσει σε κάποιο αεροδρόμιο χωρίς να μπορεί να βρει λύσεις. Μόλις που πρόλαβα να δω μια γλυκύτατη, Γαλλίδα νομίζω, ομορφούλα νέα μαμά με ένα μικρό παιδί (ήταν και έγκυος όπως είπε). Και μετά «σκέφτηκα διαφορετικά» και με πιάσανε τα γέλια και γελούσα μόνος μου εδώ στο σπίτι γιατί δεν βρήκα και κανέναν στο τηλέφωνο που να'χει όρεξη να με ακούσει Κυριακάτικα, με την δική του Δευτέρα να τον περιμένει στην γωνία.


Σκέφτηκα πως κανείς εγκλωβισμένος σε εκατοντάδες αεροδρόμια της γριάς ηπείρου μας δεν είδε στην τηλεόραση το δικό μου μπέρδεμα και τα προβλήματά μου ώστε να επιβαρυνθεί και με αυτά – σαν να μην του έφταναν αυτά που τραβάει ο ίδιος. Φαντάσου τώρα την έγκυο να έχει και τις αγωνίες τις δικές μου και να φορτώνεται το Σταυρό του μαρτυρίου του καθενός μας χωριστά, αντί να πάει να δει τι θα κάνει να βρει γάλα και πάνες, θέση σε κάποιο τραίνο ή λεωφορείο προς κάποια πόλη που υπόσχεται ανοιχτό αεροδρόμιο, λεφτά από τούς δικούς της που θα σταλούν μέσω κάποιας τράπεζας στην Visa ή την American Express της, ξενοδοχείο ή φιλοξενία, μπρίζα για το κινητό μην μείνει και από μπαταρία – και τα χιλιάδες άλλα που έχει στο μυαλό της, ενώ το παιδί, δικαίως, τσιρίζει κατουριέται και τα κάνει πάνω του και ο άντρας της (αν έχει), εκατοντάδες μίλια μακρυά, της τηλεφωνάει κάθε 10 λεπτά – άσε τη μαμά της. Φαντάσου τώρα η γυναίκα να πρόσθετε σε όλα αυτά που έχει να αντιμετωπίσει άμεσα και την «πρώτη είδηση» του δικού μου, ή του του δικού σου φίλε συνάνθρωπε, ιδιωτικού «δελτίου ειδήσεων», με όλα όσα έχουμε να «ξεμπερδέψουμε» μέχρι να έρθει η επόμενη Παρασκευή το βράδυ (που θα είναι και 23 του μηνός, του αγίου Γεωργίου δηλαδή, σας θυμίζω) να χαλαρώσουμε πάλι λιγάκι – ΑΝ τα καταφέρουμε.


Δεν θα μπορέσουνε λέει να έρθουνε αυτοί του Δ.Ν.Τ. Δεν πήγε η Μέρκελ στην κηδεία του Πολωνού. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ταλαιπωρούνται στα αεροδρόμια, γέροι, άρρωστοι, μωρά. Οι αεροπορικές εταιρείες χάνουν αμέτρητα εκατομμύρια. Το 2015 δεν θα υπάρχουνε λεφτά για συντάξεις (δήλωσε ο Ανδρέας Λοβέρδος). Η Ντόρα είναι θυμωμένη. Φημολογείται ότι ο Γιώργος με τον Αντώνη συζητούν και το ενδεχόμενο «Εθνικής Κυβέρνησης» και ας το διαψεύδουν. Βρήκαν και άλλα εκρηκτικά. Και υπάρχει περίπτωση σου λέει (άκου να δεις τώρα) να ερεθιστεί και το ηφαίστειο που είναι δίπλα σε αυτό που τα'παιξε και εξερράγη- και να εκραγεί και εκείνο και τότε, δηλώνει κάποιος ειδικός στα ηφαιστειογενή σωματίδια, «δεν ξέρουμε πια τι μπορεί να συμβεί, η καταστροφή θα είναι ανυπολόγιστη».


Ε, λοιπόν, θα σας αποκαλύψω την βιαστική αλλά διαυγή σκέψη που έκανα κλείνοντας την αρχαία SONY μου, που είναι το ακριβώς αντίθετο των σύγχρονων εκδοχών της και έχει κάτι οπίσθια σαν τής χοντρής του «Θησαυρού» μετά συγχωρήσεως, (αγορασμένη το 92 μιλάμε τώρα) : «Σκασιλάρα μου», είπα και τα εξαφάνισα όλα αυτά μέσα σε ένα δευτερόλεπτο – όπως έχω εξαφανίσει και το Ιράκ, και την παγκόσμια πείνα και τα φριχτά μαρτύρια των απανταχού μεταναστών ή των ναρκομανών και την εγκληματικότητα και την άμμο της θάλασσας των μαρτυρίων της ανθρωπότητας. Δεν μπορώ. Δεν αντέχω. Έχω πολύ κουπί μπροστά μου, ας έρθει η σκόνη και εδώ στον Λυκαβηττό στους «Ορίζοντες» να μπει μέσα στον εσπρέσο μου το σωματίδιο της έκρηξης ― σκασιλάρα μου. Καλή βδομάδα εύχομαι και βάζω ένα καλό cd να ονειρευτώ λιγάκι και να ταξιδέψω εκεί που καμιά σκόνη δεν φτάνει. Όχι θα κάτσω να σκάσω.