»H εθνικη μας μοναξια...

ellispoint

Tο πρώτο crash-test του διεθνούς δανεισμού μας με το «πιστόλι στο τραπέζι» μάλλον μας οδηγεί σε Πάσχα νέας περισυλλογής και εθνικής αγωνίας.
Eζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη αρκούντως ελλιποβαρής: Η συμφωνία των Βρυξελλών περί του περίφημου μηχανισμού στήριξης της Ελλάδας ελάχιστα συγκίνησε τις αγορές. Και το πρώτο crash-test του διεθνούς δανεισμού μας με το «πιστόλι στο τραπέζι» μάλλον μας οδηγεί σε Πάσχα νέας περισυλλογής και εθνικής αγωνίας.

Εάν ο στόχος μας ήταν να βρούμε πιστωτές πρόθυμους να μας ..δανείσουν με «καπέλο», τότε νενικήκαμεν : Ζητήσαμε από την αγορά 5 δισεκατομμύρια ευρώ και βρέθηκαν όσοι πρόθυμοι χρειάζονταν για να συγκεντρώσουμε προσφορές 6,5 δισεκατομμυρίων. Δεν είναι για πανηγυρισμούς – στο παρελθόν, άλλωστε, αντίστοιχες εκδόσεις υπερκαλύπτονταν δύο και τρεις φορές -, είναι απλώς το ελάχιστο που μπορούσαμε να πετύχουμε για να επιβιώσουμε.

Ατυχώς όμως, ο στόχος μας δεν ήταν αυτός. Αυτός ήταν ο δεδηλωμένος στόχος της φίλτατης καγκελαρίου Μέρκελ: Η οποία έχει βαρεθεί να μας λέει πώς όσο οι αγορές εξακολουθούν να μας δανείζουν – με τα όποια spreads και παντωτόκια – ουδείς λόγος συντρέχει για την όποια «αλληλεγγύη» και στήριξη.

Ο δικός μας στόχος – όπως τουλάχιστον τον περιέγραψε ακόμη και τις προάλλες, στις Βρυξέλλες, ο πρωθυπουργός – ήταν να δανειζόμαστε με «λογικά επιτόκια». Κι εδώ αποτύχαμε – κι εμείς, κι η ευρωζώνη, και όλοι οι εμπνευστές της συμφωνίας των Βρυξελλών μαζί. Το επιτόκιο με το οποίο δανειστήκαμε σήμερα έφθασε στο 5,9% και ήταν υπερδιπλάσιο από το αντίστοιχο γερμανικό.

Κοινώς, χρειάστηκε ένας μήνας θρίλερ, η πιο δραματική σύνοδος κορυφής από καταβολής ευρωζώνης και μια ομιχλώδης πρόσκληση στο ΔΝΤ να διαβεί τον Ατλαντικό, για να επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε: Για να συνειδητοποιήσουμε – μάλλον οριστικά αυτή τη φορά – ότι σ’ αυτή τη μάχη ήμασταν και παραμένουμε μόνοι μας.

Δικαίως ή αδίκως, μάλλον δεν έχει πλέον σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως ο «μηχανισμός» των Βρυξελλών δεν έλυσε το πρόβλημα της Ελλάδας – τα μοναδικά προβλήματα που έλυσε ήταν εκείνα της κυρίας Μέρκελ και, εν μέρει, και του κ.Σαρκοζί: Η πρώτη δεν ήθελε να δώσει ούτε σεντ για την Ελλάδα, ο δεύτερος δεν ήθελε ούτε ν’ ακούσει για εμπλοκή του ΔΝΤ εντός ευρωπαϊκής επικράτειας. Όταν σε χωρίζει τέτοιο χάσμα, ο μόνος συμβιβασμός που μπορείς να κάνεις ισοδυναμεί περίπου με τον …τετραγωνισμό του κύκλου. Και με τη δημιουργία ενός «μηχανισμού στήριξης» τόσο δύσκαμπτου και περιοριστικού που, εκ των πραγμάτων, είναι απίθανο να ενεργοποιηθεί ποτέ.

«Σκόνη και θρύψαλα» χαρακτήρισε την ουσία της συμφωνίας ο Wolfgang Munchau στους Financial Times. Ο ίδιος έγραψε ότι «εάν οι Ελληνες είναι έξυπνοι, πρέπει να πάρουν το χρήμα από την Ευρώπη και μετά να …κηρύξουν στάση πληρωμών».

Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα φθάσουμε έως εκεί. Για την ακρίβεια, μάλλον δεν θα φθάσουμε καν στο …χρήμα για να μην πάμε μετά και στα χειρότερα. Οπου κι αν φθάσουμε όμως, θα φθάσουμε μετά από μεγάλη ανηφόρα – μια ανηφόρα πολύ μοναχική…