»Ενα ολεθριο σεναριο στην ελληνικη μαχη

Toυ Σταμου Zουλα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ανεξάρτητα από τον τρόπο εφαρμογής της αποφάσεως για την πολιτικοοικονομική στήριξη της E.E., το βέβαιον είναι πως η μάχη για τη διάσωση της εθνικής οικονομίας παραμένει… ελληνοελληνική. Αυτό πρέπει να το αποδεχθούμε πολιτικοί και πολίτες. Οι πρώτοι οφείλουν να συνεπιβάλουν τα σκληρά μέτρα που απαιτούνται και οι δεύτεροι είμαστε υποχρεωμένοι να τα υποστούμε. Σ’ αυτή την απλή αλήθεια δεν μπορεί να παρεμβληθούν ούτε δισταγμοί ούτε -περισσότερο- μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Με εξαίρεση την Αριστερά, η οποία με την πολιτική της έχει αυτοεξαιρεθεί από την ευθύνη διεκδικήσεως και ασκήσεως της εξουσίας, τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και ο «συναινετικός» ΛΑΟΣ, πρέπει να συνειδητοποιήσουν τι θα.. συμβεί αν η προσπάθεια αποτύχει. Εννοούμε τις ολέθριες συνέπειες για τη χώρα, σε συνάρτηση με τις επακόλουθες πολιτικές εξελίξεις, αν στη στάση των τριών παραπάνω κομμάτων παρεισφρήσουν και ιδιωφελείς εκτιμήσεις.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως η κυβέρνηση μέσα στους αμέσως επόμενους μήνες καταρρεύσει, εξαιτίας της επαπειλούμενης «κοινωνικής αναταραχής», αδυνατώντας να εφαρμόσει το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Προφανώς η χώρα θα εξωθηθεί σε εκλογές, μέσα σε μια χαοτική κατάσταση, αφού η μόλις ολιγόμηνη λαϊκή εντολή θα έχει ακυρωθεί. Το ΠΑΣΟΚ είναι βέβαιον πως θα ζητήσει ανανέωση της εντολής και μάλιστα με διευρυμένη -έναντι της σημερινής- πλειοψηφία, προκειμένου να επιχειρήσει ξανά την εφαρμογή του προγράμματός του. Και το πιθανότερο είναι να τη λάβει. Πρώτον, διότι θα έχει ανατραπεί με συνθήκες μιας βιαίας αντιδράσεως των πάσης φύσεως «θιγομένων», για την οποία, όπως διαπιστώνεται και από τις δημοσκοπήσεις, η πλειονότητα των Ελλήνων πιστεύει ότι όχι μόνον δεν καταλήγει πουθενά, αλλά και πως οδηγεί τη χώρα σε ολοκληρωτική καταστροφή. Και δεύτερον, διότι υπό τις υφιστάμενες συνθήκες η Ν.Δ. θα ήταν εξωπραγματικό να προσδοκά την επάνοδό της στην εξουσία. Εκτός του νωπού καταλογισμού της κυβερνητικής της αποτυχίας, πιθανότατα θα προστεθεί και η κατηγορία ότι στην πραγματικότητα αρνήθηκε να «βάλει πλάτη» για την αντιμετώπιση της κρίσεως. Συνεπώς το μόνον βέβαιον είναι πως το επανεκλεγόμενο ΠΑΣΟΚ θα υποχρεωθεί να αναβαθμίσει τα σημερινά σκληρά μέτρα σε εξοντωτικά για όλους μας, εξαιτίας της παρατάσεως και της κορυφώσεως της κρίσεως.

Αντίστοιχα τα κόμματα της Αριστεράς, με την καλύτερη γι’ αυτά εκδοχή, θα περιορισθούν σε ορισμένα ψιχία εκλογικής ενισχύσεως, τα οποία μάλιστα θα προέρχονται κυρίως από τους «ταξικούς» τους αντιπάλους. Δηλαδή από τις προνομιούχες συντεχνίες, τους φοροδιαφεύγοντες και τους κάθε είδους λυμεώνες του δημοσίου χρήματος, που εξεγείρονται σήμερα για την κατάργηση των «κεκτημένων» τους. Οσον αφορά τον ΛΑΟΣ, ακόμη και στην περίπτωση ενισχύσεώς του (ως αναγνώριση της συναινετικής του στάσεως) σαφώς απομακρύνεται από τον επόμενό του στόχο της πολιτικής καταξιώσεως ως κυβερνητικού εταίρου, αφού η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ -και μάλιστα ενισχυμένη- προβάλλει ως το πιθανότερο ενδεχόμενο. Προφανώς όλα αυτά στοιχειοθετούν και την ευθύνη ημών, ως πολιτών, για ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει στους αμέσως επόμενους μήνες. Σκόπιμο, τέλος, είναι να προστεθεί πως την ευθύνη αυτή τη συναισθάνονται περισσότερο οι καταφανώς αδικούμενοι από τις επιβαλλόμενες θυσίες. Δυστυχώς ίσως, διότι είναι τα συνήθη θύματα επί 10ετίες. Αλλά και ευτυχώς, διότι στις σημερινές συνθήκες είναι οι περισσότεροι…