»ΕκβιασμΟς!

Αντώνης Καρακούσης Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010 ΒΗΜΑ

Πολλά φανέρωσε η παρούσα κρίση. Απέδειξε κατά πρώτον, ότι με την οικονομία δεν μπορεί κανείς να παίζει. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν το παιχνίδι είναι ανοιχτό και διεθνικό. Ειδικά στην περίπτωσή μας κατεδείχθη ότι μια χώρα που συμμετέχει πλήρως στο διεθνές οικονομικό σύστημα μπορεί να απολαμβάνει στις καλές ημέρες, αλλά και να προνοεί για τις κακές. Απεδείχθη επίσης ότι δεν υπάρχει πλήρης προστασία, δεν μπορεί να προσφερθεί ούτε από τα ισχυρότερα των διεθνών οικονομικών κλαμπ, όπως αυτό της ευρωζώνης. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ακόμη και.. αυτή τη στιγμή, πριν από την ανακοίνωση των σκληρών και επώδυνων μέτρων, το μπραντεφέρ με τις αγορές, με τους οίκους αξιολόγησης και τους δανειστές συνεχίζεται έντονο.

Xθες ως αργά τη νύχτα, η κυβέρνηση αντιμετώπιζε την απειλή και νέας υποβάθμισης της ελληνικής οικονομίας αν οι σημερινές ανακοινώσεις δεν προβλέπουν, μεταξύ άλλων, και τη δραστική μείωση των μισθολογικών δαπανών. Οι ξένοι οίκοι, αλλά και οι εταίροι μας, μετέδωσαν την ύστατη ώρα ότι τα φορολογικά μέτρα είναι επισφαλή λόγω της επερχόμενης μεγάλης ύφεσης- την προβλέπουν στο 4%- και πως μόνο η μείωση των μισθών μπορεί να εγγυηθεί τον έλεγχο των ελλειμμάτων. Και ακόμη επέμειναν ότι επειδή η ελληνική οικονομία απώλεσε τα προηγούμενα δέκα χρόνια το 30% της ανταγωνιστικότητάς της, είναι απαραίτητο το μέτρο της μείωσης των μισθών να επεκταθεί και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.

Μόνον έτσι, κατά την εκτίμηση των δανειστών και των εκπροσώπων τους, μπορούν να διαμορφωθούν συνθήκες επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας και ενός νέου κύκλου ανάπτυξης, του μόνου ικανού να εγγυηθεί την αποπληρωμή του χρέους.

Αυτός ήταν ο τελευταίος ωμός εκβιασμός που δεχόταν η κυβέρνηση Παπανδρέου ως αργά χθες τη νύχτα. Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι ακόμη και αν ο κ. Παπανδρέου κάνει σήμερα το μεγάλο βήμα και επιβάλλει υπερταχεία δημοσιονομική προσαρμογή, ο δρόμος εξόδου από την κρίση θα είναι μακρύς και θα κρύβει πολλές εκπλήξεις. Τίποτε δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο πια σε αυτόν τον κόσμο. Και δικαίως τίθεται πλέον το ερώτημα αν τελικώς αξίζει ο κόπος. Μπορούν άραγε να σκεφθούν οι ιθύνοντες του ευρωπαϊκού και του διεθνούς οικονομικού συστήματος ότι μαζί με τους εκβιασμούς των αγορών μπορεί να τελειώνουν και οι αντοχές των κοινωνιών;

akarakousis@dolnet.gr