»ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ

Έκανε διεθνές το πρόβλημά μας με τους κερδοσκόπους...
Τoυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ gpapachristos@dolnet.gr ΝΕΑ

Η αλήθεια είναι ότι ο Γιώργος το ΄χει. Και δεν το ΄χει επειδή κάποιος του το έδωσε αλλά γιατί το ΄χει, γονιδιακά. Ο τρόπος που μιλάει, ο τρόπος που κινείται, ο τρόπος που αντιδρά, σε πείθουν ότι πραγματικά ο άνθρωπος «είναι ένας απ΄ αυτούς». Μου είχε τύχει να τον παρακολουθήσω και σε μια διεθνή διάσκεψη, πέρσι τέτοιο καιρό στη Χιλή, που δεν ήταν ακόμη Πρωθυπουργός, και είδα με τα μάτια μου πώς τον αντιμετωπίζουν οι άλλοι, οι ξένοι, οι ηγέτες. Έναν χρόνο μετά που ο Γιώργος είναι Πρωθυπουργός και εξακολουθεί να έχει αυτή τη ..διεθνή δραστηριότητα, πραγματικά, βλέποντάς τον κανείς, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος το ΄χει. Δεν υπάρχει ξένος που να μην τον ξέρει και ξένος που να μην τον προσφωνεί ως «Γκιόργκος», να τον χτυπάει φιλικά στην πλάτη και να λες «ρε παιδιά αυτοί δεν μπορεί, πριν από μερικά χρόνια έπαιζαν καρπαζιές μαζί». Καρπαζιές δεν ξέρω αν έπαιζαν, εκείνο όμως που ξέρω καλά είναι πως έτσι όπως κινείται ανάμεσά τους ο Γιώργος, χαλαρά θα μπορούσε να μείνει... εκεί!

Με νύχια και με δόντια
Αλλά δεν μένει. Κι επειδή το πιο αυθόρμητο ανέκδοτο που άκουσα είναι το «γιατί δεν τον κρατάνε», σπεύδω να το σοβαρέψω το πράγμα για να επισημάνω ότι όσοι παρακολούθησαν αυτή την περιοδεία του σε Βερολίνο, Παρίσι, Ουάσιγκτον που έληξε μόλις προχθές, έχουν να λένε ότι άμα του βγει αυτή η ιστορία του Γιώργου, θα βαρεθεί να κυβερνάει. Ο άνθρωπος κάνει μια προσπάθεια που όμοιά της δεν υπάρχει. Τα ΄χει βάλει με τους χίλιους δαίμονες της κόλασης κι ακόμη είναι όρθιος. Δεν ξέρω πόσοι μεταξύ ημών και υμών πιστεύουν ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα, αλλά εκείνος το πιστεύει και το παλεύει. Με νύχια και με δόντια. Και αν και είναι πολύ νωρίς να πει κανείς ότι το «γύρισε» το παιχνίδι, και μόνο το γεγονός ότι το πρόβλημα της Ελλάδας με την κερδοσκοπία των αγορών το έκανε διεθνές, είναι από μόνο του μια μεγάλη επιτυχία!

Όταν ο άλλος πονάει στην τσέπη
Από μόνο του βέβαια δεν αρκεί, αλλά τι να κάνει. Μάχη δίνει ο άνθρωπος και τον καταλαβαίνω. Στην αρχή έκανα κι εγώ πλάκα που λείπει συνέχεια από την Ελλάδα, αλλά τώρα που το είδα το πράγμα από τόσο κοντά, του βγάζω το καπέλο. Πραγματικά. Ένα μόνο πράγμα του καταλογίζω. Αυτό που λέει συχνά ότι «πήραμε επιπλέον μέτρα των όσων μας ζητήθηκαν». Τι νόημα έχει αυτό δεν το καταλαβαίνω: όταν ο άλλος πονάει, και πονάει βαθιά στην τσέπη του, του λες έμμεσα ότι θα μπορούσες να είχες πάρει λιγότερα μέτρα, δηλαδή πιο ανώδυνα, αλλά επειδή είσαι «λαρτζ» τύπος είπες να πάρεις και το κάτι παραπάνω απ΄ όσα σου ζητήθηκαν; Γιατί πρόεδρε, όλα καλά κι όλα ωραία, αλλά άμα ο άλλος είχε τακτοποιήσει τη ζωή του με βάση τα όσα έπαιρνε, μετά τα μέτρα, κάτι πρέπει να κάνει για να τα βγάλει πέρα, μια τσαντίλα την έχει όταν του λες κάτι τέτοια κουλά...

Δεν μεταφράζεται η λέξη φιλότιμο
Ήθελα να του το πω αυτό στις πολλές συναντήσεις που είχε με τους δημοσιογράφους όλες αυτές τις μέρες, αλλά ρε παιδί μου στην ξενιτιά είναι αλλιώς. Κάτι σε πιάνει. Μια πατριωτική βλακεία, που σου δημιουργεί συναισθήματα τα οποία προφανώς δεν έχεις όταν είσαι στο... κλεινόν άστυ (τι είπα πάλι ο άνθρωπος)! Για παράδειγμα, βλέπεις την ελληνική σημαία να βρίσκεται μέσα στον Λευκό Οίκο, τον Πρωθυπουργό της χώρας σου να εκφωνεί λόγο δίπλα στον πλανητάρχη και τον τελευταίο να εκφωνεί με σπαστά ελληνικά τη λέξη «φιλότιμο»και να δηλώνει ότι δεν υπάρχει αντίστοιχος αγγλικός όρος. Ναι, ρε μεγάλε, δεν υπάρχει. Και δεν θα υπάρξει. Ποτέ! Ε, εκεί, μια ανατριχίλα την τρως. Κι ας είναι γύρω σου η ετήσια σύναξη του ελληνοαμερικανικού καρακατσουλιού, που όλο λόγια είναι κι από έργα τίποτε για τη «μάδερ Γκρις»!

Μας συμπεριφέρονται σαν απόβλητα
Η μια πλευρά του νομίσματος είναι αυτή. Η άλλη, είναι ο ταξιτζής στο Βερολίνο (όλοι ίδιοι είναι, παντού, ρε παιδάκι μου) που ακούει Έλληνες και αν τον έπαιρνε θα είχε ευχαρίστως ανοίξει την πόρτα στη μέση του δρόμου και θα τους είχε κατεβάσει κάτω. Ή ο μετρ στο εστιατόριο στο Σεν Ζερμέν στο Παρίσι, που εσύ του λες ότι είσαι «Έλληνας» κι εκείνου του ξεφεύγει το «μερντ»- αν με εννοείς τι εννοώ αναγνώστη μου, στα γαλλικά σημαίνει περιττώματα- και σου ΄ρχεται να του φέρεις το πιάτο στο κεφάλι κανονικά, μαζί με τα ζουμιά. Πόσο κακό της κάνανε αυτής της χώρας, και πόσο της κάναμε κι εμείς, ανεχόμενοι να τη βιάζουν και να την κακοποιούν όλα αυτά τα χρόνια. Γεμάτες είναι οι ξένες πρωτεύουσες με κτίρια αρχαιοελληνικού χαρακτήρα, γεμάτα και τα μουσεία τους με ελληνικές- κλεμμένες φυσικά- αρχαιότητες. Κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού παραδέχονται ότι είμαστε. Και μας συμπεριφέρονται σαν απόβλητα. Αλλά δεν φταίνε αυτοί, εμείς φταίμε. Μόνο!

Η Ελλάδα είναι μια «δεύτερη»
Όμως όσο και να φταίμε, δικό μας είναι το πρόβλημα και μόνοι μας θα πρέπει να τη βρούμε την άκρη. Αλλά να τη βρούμε, ρε παιδιά. Όχι να κάνουμε αυτά που κάνουμε και μετά να έχουμε την απαίτηση από τους άλλους να μας σεβαστούν. Να στρώσει λίγο το μαγαζί και μετά μπορείς να απαιτείς οτιδήποτε. Και φυσικά «σεβασμό» από τους υπόλοιπους. Μεγάλη ιστορία ο «σεβασμός». Τον έχεις, σε κάνει νοματαίο. Δεν τον έχεις, είσαι για τα μπάζα. Έχεις ακούσει γυναίκες να μιλάνε για κάποια που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν είναι του επιπέδου τους; Είναι «δεύτερη» σου λένε, και την τελειώνουν στο δευτερόλεπτο. Και δεν ξέρω αν σε πικραίνω αναγνώστη μου, αλλά- επειδή το είδα με τα μάτια μου- σήμερα η Ελλάδα είναι μια «δεύτερη»! Δεν το αντέχεις, ε; Ούτε κι εγώ. Αλλά αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο...

ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
...αλλά ας μείνει και λίγο στην Αθήνα!

Όποιος πιστεύει ότι ο Γιώργος μετά την τελευταία μεγάλη περιοδεία του σε τέσσερις πρωτεύουσες (πήγε και Λουξεμβούργο για όσους το αγνοούν)
σταματάει τα ταξίδια, πρέπει να αναθεωρήσει άποψη. Όχι μόνο γιατί μεθαύριο πάει Βουδαπέστη για μια ομιλία σε ένα πανεπιστήμιο και αμέσως μετά Βρυξέλλες για επαφές και συναντήσεις (επίσης τη μεθεπόμενη εβδομάδα ξαναπάει Βρυξέλλες, για σύνοδο κορυφής), αλλά γιατί στην ατζέντα του υπάρχουν κι άλλα.
Όπως για παράδειγμα, ένα ταξίδι στα Εμιράτα με τα οποία εσχάτως έχουμε ανοίξει πολλές παρτίδες, και τον Ιούνιο- 19 συγκεκριμένα- Κίνα! Γιατί ταξιδεύει τόσο πολύ; Γιατί όπως λένε οι άνθρωποί του, «ο Γιώργος έχει πειστεί ότι με το να κάθεται στην Ελλάδα και να διαχειρίζεται την εσωκομματική μιζέρια, δεν γίνεται τίποτε. Έξω κάνει επαφές και προωθεί πράγματα». Πάντως, καλά είναι αυτά, αλλά σε κάνα διάλειμμα ας μείνει στην Αθήνα, διότι αυτός είναι Πρωθυπουργός της χώρας, δεν είμαι εγώ. Ούτε ο Πάγκαλος.
Εντάξει;