»Η ζωη μου ολη: Άφκιαστο κι αστολιστο

της Αναστασίας Λαμπρία protagon.gr

Σήμερα, θα ήθελα να πιστεύω. Να πιστεύω στον Θεό και στη σωτηρία της ψυχής. Να μαι σαν την γιαγιά μου την Αναστασία, που πέρασε μια δύσκολη ζωή, ορφανή από μητέρα και ντυμένη στα μαύρα από τα έξι ως το θάνατό της, που γέννησε εφτά παιδιά και της πέθανε το ένα από αυτά, που γνώρισε καλές μέρες ευημερίας και περισσότερες μέρες δύσκολες, οικονομικές καταστροφές, ξεσπιτώματα, ναυαγισμένες προσδοκίες, προσβολές και εξαπατήσεις από τους στενούς συγγενείς, πολέμους, πένθη, βαριές αρρώστιες. Που είχε όμως σε όλη αυτή τη διαδρομή που την άκουγα άλλοτε με τρόμο άλλοτε με δυσφορία, στήριγμα και καταφύγιο την πίστη, την.. ορθοδοξία.

Είχε αποδεχτεί και πρέσβευε με όλες της τις δυνάμεις πως όλο αυτό, όλο αυτό το πράγμα που ζούμε είναι μόνο μια δοκιμασία, δεν δικαιούμαστε να ζητάμε τίποτε παρά τρόπους να τα βγάζουμε πέρα και να δικαιολογούμε τις αποφάσεις του Θεού. Αυτός θέλει να δοκιμάσει την πίστη μας κι εμείς οφείλουμε να είμαστε εντάξει ώστε στη Δευτέρα Παρουσία, όταν οι νεκροί θα βγουν από τους τάφους, να κριθούμε και να είμαστε με τους αμνούς και όχι τα ερίφια.

Κρίμα που δεν ζει η γιαγιά μου για να την ρωτήσω σήμερα, Μεγάλη Δευτέρα, με όλη αυτή την αυθάδεια της άνοιξης και της ευωδιαστής λιακάδας ποιος είναι ο λόγος που το δεκαπεντάχρονο «Αφγανάκι» -ούτε όνομα δεν έχει- μετατράπηκε σε αυτό που ο Τύπος περιγράφει ως βιολογικό υλικό. Δεν είχε πληρώσει αρκετά μέχρι τώρα; Κι αν αυτό δεν είναι ο απόλυτος, ο εξωφρενικός ορισμός της πιο βαριάς, ολοκληρωτικής αδικίας τότε τι είναι; Ίσως μόνο μια πιστή θα μπορούσε να δώσει απάντηση.


(Για όσους δεν αναγνωρίζουν από πού προέρχονται οι δύο λέξεις του τίτλου, θα τους παρακαλούσα, ως ιδιότυπο μνημόσυνο στο 15χρονο αγόρι, να ανατρέξουν στον «Τάφο» του Κωστή Παλαμά.)