»Ειναι η καλη μας προσπαθεια

του Άρη Δαβαράκη protagon.gr

Ο στίχος είναι από το τραγούδι του Ορέστη Ντάντου «Θα πάω όταν γουστάρω» . Λέει κατ΄αρχήν ότι «εγω ομορφιά μου/ τα αγαπάω τα καρφιά μου /και δεν κωλώνω /στον πρώτο δυνατό πόνο», υπενθυμίζοντάς μας ότι «στ΄αγκάθια / μετράει μόνο η προσπάθεια». Το τραγουδάω συνδεόντάς το με την επικαιρότητα για να βοηθηθώ να εκφραστώ σαφέστερα. Έχει πια μεγάλη σημασία να προσπαθήσουμε όλοι μας να σκεφτούμε σοβαρότερα τι είναι όλο αυτό που ζούμε, από τι προκλήθηκε, τι προσπαθoύν να πετύχουν όσοι το εκμεταλλεύονται και το ενορχηστρώνουν και πώς θα το διαχειριστούμε πια και ιδιωτικά, αλλά, κυρίως, ομαδικά, σαν κοινωνία. Η επίθεση στην Ελλάδα και το Ευρώ από τα παλικάρια των hedge funds, που.. κόντεψαν να διαλύσουν την παγκόσμια οικονομία, και των γκουρού τους τύπου Soros, είναι ένα γεγονός που δεν αποτελεί δική μας επινόηση.



Το διαβάσαμε στην Wall Street Journal η οποία, στο σχετικό άρθρο της, αποκαλύπτει ότι δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας από τότε που συναντήθηκαν για να οργανωθούν και να συμφάγουν «Τιτάνες τών hedge-funds», όπως τούς χαρακτηρίζει, σαν την SAC Capital Advisors LP και την Soros Fund Management LLC, με «κυρίως πιάτο» την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, την ίδια την Ελληνική Οικονομία και, βέβαια, τον μέγα και ορκισμένο τους εχθρό, το ενιαίο ευρωπαϊκό μας νόμισμα, το Ευρώ. Η ενδεχόμενη υιοθέτηση του και από άλλες χώρες, με πρώτη και καλύτερη την Μεγάλη Βρετανία της οποία η κοινή γνώμη, αντιμετωπίζοντας προβλήματα σχεδόν σαν τα δικά μας, αρχίζει να γέρνει σοβαρά προς την ευρωπαϊκή μεριά της ζυγαριάς, τούς ενοχλεί ιδιαίτερα : Μήπως μια ενδεχόμενη ένταξη και την Αγγλίας στο Ευρώ λειτουργήσει ευεργετικά και για την Βρετανική Οικονομία αλλά και για το «Ευρωπαϊκό Όραμα» ; Αυτή είναι μια εξέλιξη που οι Αμερικανοί όχι μόνο δεν την θέλουν αλλά θα κάνουν και ότι μπορούν για να την αποτρέψουν.


Από τη δική μας μεριά, την όχι «Αμερικάνικη», κακά τα ψέμματα, η ΕΕ, όσο γίνεται πιο διευρυμένη και με το Ευρώ της όσο γίνεται πιο ισχυρό, είναι η μοναδική ρεαλιστική προοπτική στην οποία μπορεί να επενδύσουμε. Σαν «παλιό μέλος» μιας ισχυρής κοινότητας, μιας «πολιτισμένης και δυνατής Ευρώπης» θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την ανενδοίαστη αυθαιρεσία των κερδοσκόπων και των αμερικανικών «επενδυτικών οίκων» που εκπροσωπούν, αλλά και όλα τα υπόλοιπα, αμερικάνικα, κινέζικα, «μεγαλοϊσλαμικά» (τουρκοαραβικά κυρίως), ινδικά, σαουδαραβικά, μεσανατολικά και πακιστανικά, όλα τελοσπάντων τα εθνικιστικά «μεγάλα οράματα» που ξεπετάχτηκαν εσχάτως σαν αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση και «παίζονται» αυτή τη στιγμή στην πράσινη τσόχα. Όσο ακόμα γυρνάει η μπίλια και δεν έχει διαμορφωθεί το καινούργιο τοπίο που, όταν πάρει την τελική μορφή του, θα επικρατήσει για μια 50ετία τουλάχιστον – όπως συνήθως ιστορικά συμβαίνει – η Ελλάδα πρέπει να είναι (και ευτυχώς είναι) σαφέστατη : Πρόκειται για μια ευρωπαϊκή χώρα που χάρη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή – και τον φίλο του Βαλερύ Ζισκαρ Ντ΄Εσταίν - ανήκει μάλιστα και στον «σκληρό πυρήνα» της τότε ΕΟΚ αφού ήταν η 10η χώρα που έγινε δεκτή στην «Ευρώπη των 9», πριν ακόμη την Ισπανία και την Πορτογαλία (με τις οποίες δημιουργήθηκε πια «η Ευρώπη των 12»). Τώρα είμαστε ήδη 27 και ευελπιστούμε να γίνουμε ακόμα περισσότεροι και αποφασιστικά ισχυρότεροι στο άμεσο μέλλον.

Μετά λοιπόν το πρώτο ισχυρό και απότομο σοκ που προκάλεσε η άθλια διαχείριση 30 χρόνων, μετά τα πρώτα «φταίει ο Ανδρέας», «φταίει ο Μητσοτάκης», «φταίει ο Σημίτης», «φταίει ο Καραμανλής», «φταίει ο Γιώργος» (τα οποία δεν ακυρώνονται αφού όλου αυτοί, ούτως ή άλλως φταίνε - μαζί με όλους εμάς , είτε παθητική στάση κρατήσαμε, είτε επωφεληθήκαμε της Εθνικής μεταπολιτευτικής ξεφτίλας), είναι καιρός να σταματήσουμε το αυτομαστίγωμα και να αρπάξουμε την ευκαιρία της κατάρρευσης από τα μαλλιά για να κάνουμε ένα καινούργιο, αληθινά όμως καινούργιο, δημιουργικό και δυναμικό ξεκίνημα. Η Ευρώπη θα μας βοηθήσει με όσες δυνάμεις διαθέτει αν διακρίνει σε μας έστω και λίγο ενθουσιασμό, παρά το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται για την Γερμανία και την Γαλλία μια τέτοια απόφαση. Όχι γιατί μας έχει κανείς ιδιαίτερη αδυναμία. Αλλά γιατί οι σοβαροί και σκεπτόμενοι Ευρωπαίοι ξέρουν πώς η Ελλάδα είναι ένα πολύ χρήσιμο γεωπολιτικό στολίδι και πως η ένωσή τους σε μια υπερδύναμη είναι μονόδρομος – αλλιώς είναι καταδικασμένοι να γίνουν (με τη σειρά τους) προτεκτοράτα και «αποικίες» λαών που δυο αιώνες πριν καταπίεζαν και εκμεταλλευόντουσαν ανερυθρίαστα. Ο στρατηγικός ρόλος της Ρωσίας, των πρώην μελών της «Σοβιετικής Ενώσεως» αλλά και της Τουρκίας (για την οποίαν όλοι προβλέπουν ένα ανθηρότατο μέλλον μέσα στην επόμενη 20ετία αν συνεχίσει να προχωράει με τούς σημερινούς της ρυθμούς), θα παίξουν τεράστιο ρόλο στην τελική διαμόρφωση του μέλλοντος στον πλανήτη.

Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία να βλέπουμε, όσο μπορούμε, την «μεγάλη εικόνα» όπως διαμορφώνεται τώρα και να μην κολλάμε σε τοπικά μετεμφυλιακά τσιτάτα και προ πολλού ξεπερασμένα συνθήματα και ιδεοληψίες. Ο κόσμος αλλάζει και εμείς, μικροί όπως είμαστε, πρέπει να εξασφαλίσουμε, με αξιοπρέπεια, μια κυρίαρχη ξεχωριστή θέση στην ΕΕ (παρά το μέγεθός μας) – εάν φυσικά και αυτή καταφέρει να επιβιώσει τελικά. Εκεί ανήκουμε. Δεν μπορούμε να πάμε ούτε με τον «Ταγίπ» (που αύριο μπορεί να φάει μιαν στοχευμένη «αδέσποτη» από κάποιον στρατοκράτη ή φανατικό ισλαμιστή), ούτε να απευθυνθούμε απ’ ευθείας στην Ρωσία (αυτό θα γίνει, αν γίνει, μέσα από την ΕΕ και μετά από πολύπλοκες και δύσκολες διεργασίες), ούτε να βασιστούμε στα κεφάλαια που μας φέρνουνε επενδυτές από τις φούσκες του Αμπου-Ντάμπι ή του Ντουμπάϊ – ούτε, φυσικά, να «προχωρησουμε μόνοι μας» όταν δεν παράγουμε τίποτα και το μόνο που έχουμε να πουλήσουμε είναι ηλιοφάνεια και γαλάζιες ακτές, συν λίγο μοναδικής ποιότητας λαδάκι ελιάς, μεσογειακή υγιεινή κουζίνα και τουριστικές υπηρεσίες καλής ποιότητας από το Βορειότερο ως το Νοτιότερο και απ΄το Δυτικότερο ως το πιο Ανατολικό χωριό ή νησάκι μας.

Ο μεγάλος κίνδυνος είναι όμως πως αν συνεχίσουμε όπως ξεκινήσαμε, αν κάποιοι εργατοπατέρες και κάτι «αρχηγοί» σαν την Παπαρήγα, τον Αλαβάνο, τον Τσίπρα και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, δεν αποκτήσουν συναίσθηση του «τι παίζεται» και πόσο δεν συμφέρει κανέναν να βγάζουμε τον Μανώλη Γλέζο στο δρόμο το 2010, εκεί που πέφτουνε βροχή τα δακρυγόνα, θα φτάσουμε – θέλουμε δεν θέλουμε - στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και θα προκαλέσουμε σοβαρό πρόβλημα στους εταίρους μας που, πολύ σωστά, δεν το θέλουν μέσα στα πόδια τους. Γι’ αυτό οι λίγοι «εξοργισμένοι αριστεροί» παρέα με τούς «αντιεξουσιαστές» τους, που είναι αποφασισμένοι να αρπάξουνε την ευκαιρία, μόνο και μόνο για να «υπάρξουνε» και πάλι, να ξαναμπούνε στο παιχνίδι, πρέπει να απομονωθούνε με κάθε τρόπο. Η περίοδος που διανύουμε δεν είναι πια «καιρός ειρήνης». Είναι πόλεμος, το δήλωσε και ο Πρωθυπουργός που με διψήφια διαφορά ψήφισε ο Ελληνικός λαός στις τελευταίες εκλογές. Αν τα παλληκάρια των Αμερικανικών hedge funds, μας έχουνε κηρύξει τον πόλεμο περιμένοντας να δούνε πότε θα «πέσει» και η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η ίδια η Μεγάλη Βρετανία, οφείλουμε να συμπεριφερθούμε και εμείς όπως συμπεριφέρονται τα θύματα μιας ενορχηστρωμένης οικονομικής επίθεσης, ενός οικονομικού πολέμου κατά του Ευρώ. Και, όσο «αντιδραστικός» κι αν ακούγομαι, οφείλουμε πρωτίστως να συμμαζέψουμε τους εξηντάρηδες με τις αλογοουρές και τα ταλαίπωρα 16χρονα που σέρνουνε στο άρμα τους, πριν μας γκρεμίσουνε μια και καλή το σπίτι.

Αν δεν τούς είχαμε αυτούς (τούς «δήθεν» αριστερούς) και τα προβλήματα που μας δημιουργούν, θα σφίγγαμε και εμείς τα δόντια όπως τα σφίγγουν όλοι οι Ευρωπαϊκοί λαοί και, σύντομα, σε δυο-τρία χρόνια, θα την κερδίζαμε αποφασιστικά και αυτή την μάχη. Οι Έλληνες μπορεί στα εύκολα να αποδεικνύονται οσφυοκάμπτες, λιγούρηδες, μιμητικοί λαϊφσταλάδες και, πάνω απ΄όλα, ανενδοίαστα λαμόγια, όταν όμως έρθουν τα δύσκολα συνέρχονται και δεν δυσκολεύονται καθόλου να πειθαρχήσουν σε μια κοινή προσπάθεια που αποσκοπεί στο να επιτευχθούνε στόχοι Εθνικοί που θα τούς ξανακάνουνε να νοιώσουν άνετα, ισότιμοι με τούς «δυτικούς» τους οποίους, ότι και αν λένε όταν «αρπάζονται», θαυμάζουν πολύ για την πειθαρχία, την ευταξία και την διοικητική λειτουργικότητα των κυρίαρχων «κρατών» τους. Δεν θα ακούσεις Έλληνα που πήγε μετανάστης στην Γερμανία ή αργότερα ταξίδεψε ως εκεί για να αγοράσει μια «Mercedes» του κουτιού «απο τη μάννα της» - απ’ το εργοστάσιο δηλαδή – να μην σου πλέκει το εγκώμιο του «πώς λειτουργούνε όλα στην εντέλεια εκεί» και πώς δεν τολμάει κανείς να πετάξει στο δρόμο ούτε ένα τόσο δα χαρτάκι. «Γιατί», σου λένε, «σέβονται τον τόπο τους και σε αναγκάζουν να τον σεβαστείς κι΄εσύ και να μάθεις να φέρεσαι σωστά». Αν το καλοσκεφτείς αυτό κρύβει μιαν Εθνική ανάγκη : Να νοιώσουμε και εμείς τον ίδιο σεβασμό και για τον δικό μας τόπο, την Ελλάδα που μας γέννησε και μας μεγάλωσε στα γόνατά της, αλλά που δεν μας ζήτησε ποτέ να είμαστε «εντάξει στίς υποχρεώσεις μας». Αντίθετα, τα τελευταία 30 χρόνια κυρίως, μας επέβαλλε εντατικά φροντιστήρια για το πώς θα κλέβουμε την εφορία, πώς θα πλαστογραφούμε άδειες οικοδομών, επιταγές και διαθήκες, πώς θα αρπάζουμε όπου βρούμε μαύρα λεφτά, πώς θα φοροδιαφεύγουμε, πώς θα λαδώνουμε, πώς θα παρανομούμε και πώς θα ζούμε πλουσιοπάροχα με ξένα λεφτά, δανεικά, που ερχόντουσαν με τα κοινοτικά πακέτα από την Ευρώπη – και, βέβαια, τα βρώμικα λεφτά της παραοικονομίας που πέφτανε από τούς ουρανούς του εμπορίου των ναρκωτικών, των όπλων και της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ζωής σε όλες τις μορφές της.





Με το τελευταίο αυτό τσουνάμι που μας πόνεσε και θα μας πονέσει ακόμα όλους πολύ (εκτός απο τούς πλούσιους), είμαι πιά βέβαιος πως αυτό το μαύρο βρώμικο και άθλιο πάρτυ, το παρακρατικό και αηδέστατο, επιτέλους τελείωσε, σφραγίστηκε και πάει – και είμαι πραγματικά πολύ ευτυχής που έζησα για να δω το τέλος του.





«Και τώρα», θα μου πείτε. «Τι γίνεται τώρα»; Τίποτα. Στροφή 180 και επανεκκίνηση, σχεδόν απο το μηδέν – ή μάλλον κάτω απο το μηδέν. Και για να συμβεί αυτό (που είναι μονόδρομος, δεν υπάρχει άλλη λύση – εκτός αν πράγματι σκεφτόμαστε να πουλήσουμε την Κέρκυρα και την Κώ) μόνο μια προϋπόθεση είναι αδιαπραγμάτευτη ― η σύμπνοια και η αλληλοστήριξη, αυτό που λέμε δηλαδή πολιτικά «συναίνεση». Δεν δίνω δεκάρα τι λέει το ΚΚΕ και ο (ή το;) ΣΥΡΙΖΑ και οι Συνασπισμοί τους, τα ΠΑΜΕ και τα ερχόμαστε, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και όλο αυτό το πακεττάκι, το κατάλοιπο του 20ου αιώνα που δεν ζεί πιά, απλώς εκπνέει και βουλιάζει στο αλτσχάϊμερ. Δεν μετράνε εξ΄άλλου, είναι λιγότεροι απο μας και οι περισσότεροι είναι και παρασυρμένοι – αν τούς εξηγησει κανείς την κοσμογονία που ζούμε, θα καταλάβουνε. Μ΄αρεσε η εικόνα της Μαρίας Δαμανάκη που κουβέντιαζε με τον Σαμαρά, μ΄άρεσε η δήλωση του Γιώργου πως «δεν θα γίνουμε η Lehman Brothers (brothel έπρεπε να πεί) της Eurozone», μ΄αρέσουν αυτά που λέει ο Καρατζαφέρης (που,πολιτικά, τον έχω απένατί μου δια βίου) , εκτιμώ τα μέγιστα την γιγαντιαία προσπάθεια της κυβέρνησης να αποτρέψει, όσο μπορεί, τον πλήρη εκτροχιασμό και την απομόνωσή μας - και (παρ΄ότι δεν μας αφορά άμεσα) χαίρομαι πολύ για την ξαφνική «σοβαρή δυσκολία» που προέκυψε στίς σχέσεις ΗΠΑ και Τουρκίας μετά την αναγώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Μακάρι να κρατήσει και μακάρι Τούρκοι και Αμερικάνοι να νοιώσουν βαθειά εχθρότητα στο άμεσο μέλλον.




Τώρα το μεγάλο και δυσκολότερο πρόβλημα όλων είναι πως θα καταπιεί η Ελληνική κοινωνία τα σκληρά μέτρα και αυτα που, δεν υπάρχει αμφιβολία, θα ακολουθήσουν. Πώς θα σκαρφιστεί η κούτρα μας κάποια σοβαρά και σύγχρονα, εναρμονισμένα με το παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, αναπτυξιακά κίνητρα. Και πώς θα αποφευχθεί, απο αυθεντική οργή και «ξέσπασμα» ή από οργανωμένες προβοκάτσιες ένας δικός μας τοπικός «μικρός εμφύλιος» - που με τον παραμικρό λάθος χειρισμό θα κινδυνέψει να χωρίσει τούς Έλληνες για άλλη μια φορά σε «δυό Ελλάδες», εξέλιξη που είναι τόσο εφιαλτική που δεν χρειάζεται κάν να την σκεπτόμαστε.