»Μαυρη σημαια στην Ακροπολη

της Ρίκας Βαγιάνη protagon.gr

Στις μέρες μας δεν μπορείς να κρύψεις τα γεγονότα. Συμβαίνουν μπροστά στα μάτια σου, κι όμως, ο εγκέφαλός σου συχνά αδυνατεί να επεξεργαστεί το προφανές. Χρειάζεται ένα ελάχιστο σπρώξιμο, μια εικόνα, ένα γεγονός, μικρό ή μεγάλο, και όλα μπαίνουν σε μια σειρά. Όλα φωτίζονται και τότε ξέρεις.

Για μένα, η εικόνα αυτή ήταν ο Γλέζος ξαπλωμένος στις πλάκες του Αγνωστου Στρατιώτη. Ο Γλέζος αναίσθητος, ψεκασμένος χημικά, δεμένος στο φορείο του ασθενοφόρου. Λίγες εκατοντάδες μέτρα κάτω από το βράχο της Ακρόπολης, αυτόν που.. πιτσιρικάς σκαρφάλωνε νύχτα, συνένοχος στην πιο συγκλονιστική «αταξία» της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας.

Στις 22 Οκτωβρίου της περασμένης χρονιάς, στα Εξάρχεια, με τις ίδιες συνοπτικές διαδικασίες της βίαιης προσαγωγής, «σκουπιζόταν» στα Εξάρχεια ο Δημήτρης Παπαχρήστος, για να εξακριβωθούν τα στοιχεία του στο οικείο αστυνομικό τμήμα. Μόνο μια ηλικιωμένη βρέθηκε να τους βάλει τις φωνές «ξέρετε ποιον πιάσατε;»

Στις μέρες μας δεν κρύβονται τα γεγονότα.. Είναι αδύνατον πια να τα αποσιωπήσεις. Τώρα, τα γεγονότα θολώνουν από τις άπειρες ερμηνείες τους. Οι ακλόνητες αλήθειες θάβονται από τους σωρούς των «εκδοχών» και των «απόψεων» που μαζεύονται επάνω τους. Τη δουλειά του έκανε ο αστυνομικός, αφού ο Παπαχρήστος τον άγγιξε στο κράνος. Τι να κάνει κι ο ψεκαστής, αφού του είπαν να ψεκάσει, ψέκασε. Στο κάτω- κάτω το Κοινοβούλιο προστάτευε. Κι σας, κυρία μου, τι δουλειά είχε το παιδάκι σας στα Εξάρχεια; Προβληματικό ήταν, το ΄φαγε το κεφάλι του. Ας το μαζεύατε, να μην έμπαινε στην πορεία της σφαίρας.

Απόψεις. Εκδοχές. Υπερασπιστικές γραμμές. Ηπιες προσεγγίσεις. Ένα βουνό από θολά σκατά φτυαρίζονται πάνω στο αυταπόδεικτο. Αλλά κάποιες φορές, για όλους μας, έρχεται μια στιγμή που όλα ξεκαθαρίζουν. Για μένα ήταν ο Γλέζος, ξαπλωμένος στις πλάκες. Όχι πώς δεν ήμουν οδυνηρά παρούσα σε όλα τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων. Τα ένιωσα στην ψυχή μου, όπως όλοι οι Ελληνες. Αλλά ήταν σαν να μου έδιναν σκόρπιες σελίδες εδώ κι εκεί από το σενάριο, το είχα το έργο θολό, δεν είχα όλη την ταινία.

Τώρα όμως, όλα ξαφνικά έχουν ένα μόνο νόημα και καμιά «εκδοχή»: Ο Γλέζος είναι στο νοσοκομείο, χτυπημένος από την Αστυνομία, ψεκασμένος με χημικά, στη διάρκεια πολιτικής διαμαρτυρίας.
Η σημαία στην Ακρόπολη είναι μαύρη.
Ώρα για αταξίες.