»Ο μηχανισμος της ακριτης σπαταλης

Tου Πασχου Μανδραβελη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η Δυτική Μακεδονία φημίζεται για πολλά, αλλά όχι για το μέλι της. Από ερώτηση τοπικού βουλευτή μαθαίνουμε ότι σήμερα δραστηριοποιούνται εκεί 637 μελισσοκόμοι. Στην ερώτηση του ίδιου βουλευτή διαβάζουμε: «Το Κέντρο Μελισσοκομίας (της Δυτικής Μακεδονίας) βρίσκεται στην Εδεσσα. Επειδή είναι γνωστό ότι ο νομός Πέλλας, και κατ’ επέκταση η Εδεσσα, δεν βρίσκεται στη Δυτική Μακεδονία αλλά στην Κ. Μακεδονία, όπου λειτουργούν ήδη το Κέντρο Μελισσοκομίας Κεντρικής Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη αλλά και το Κέντρο Μελισσοκομίας Χαλκιδικής. Επειδή στην Κοζάνη υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές για τη λειτουργία.. Κέντρου Μελισσοκομίας και ο αριθμός των μελισσοκόμων που δραστηριοποιούνται στη Δυτική Μακεδονία είναι μεγάλος. Επισημαίνοντας, ότι δεν προσβλέπουμε στην παύση λειτουργίας του κέντρου στην Εδεσσα, αλλά στη δημιουργία ενός κέντρου που θα εδρεύει στη Δυτική Μακεδονία για να εξυπηρετεί τους μελισσοκόμους της Δυτικής Μακεδονίας.» Με άλλα λόγια: το ελληνικό κράτος σήμερα χρηματοδοτεί σε ακτίνα 150 χλμ. τρία κέντρα μελισσοκομίας και ζητείται η ίδρυση ενός τέταρτου, σε μια εποχή που κόβουμε μισθούς για να μπορέσουμε να πληρώσουμε συντάξεις.

Εχουμε τρελαθεί εντελώς; Οχι! Σ’ αυτήν τη λογική της σπατάλης κινείται ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Από τους υπουργούς μέχρι τον τοπικό βουλευτή. Οι τελευταίοι, αντί να βουλεύονται για το έθνος, γίνονται λομπίστες τοπικών συμφερόντων. Καταθέτουν ερωτήσεις για τα πιο απίθανα ζητήματα, τροφοδοτώντας τον μηχανισμό της τοπικής τους προβολής. Βρίσκουν ή τους δίνεται ένα αίτημα, κάποιος συνεργάτης τους συντάσσει στα γρήγορα μια ερώτηση και οι υπηρεσίες των υπουργείων τρέχουν να απαντήσουν. Η ερώτηση, αλλά και η απάντηση δημοσιεύονται στον τοπικό Τύπο, οπότε η προβολή τους είναι εξασφαλισμένη.

Από την αρχή αυτής της κοινοβουλευτικής περιόδου έχουν κατατεθεί πάνω από 6.500 ερωτήσεις και αιτήσεις για κατάθεση εγγράφων. Αυτό από μόνο του συνιστά ένα τεράστιο κόστος γραφειοκρατίας, αλλά και χαρτιού. Είπαμε: η δημοκρατία είναι ακριβή, αλλά δεν είναι ανάγκη να γίνεται και παράλογη. Πολλά από όσα ξοδεύονται

για τα αιτήματα κατάθεσης εγγράφων θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν με μια απλή έρευνα στο Διαδίκτυο.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι πολλές φορές αυτά τα αιτήματα γίνονται δεκτά. Μπορεί η Δυτική Μακεδονία να μην έχει κέντρο μελισσοκομίας, αλλά έχει τρία κέντρα γούνας σε απόσταση 60 χλμ. Τεράστιες υποδομές εκατομμυρίων ευρώ βρίσκονται στη μέση του πουθενά για να εξυπηρετήσουν το τίποτα.

Το βασικότερο πρόβλημα της χώρας είναι η λογική της σπατάλης που κυριαρχεί. Υπάρχει διαρκής πίεση από βουλευτές, δημάρχους, φορείς, ΜΜΕ, για άκριτη αύξηση των δαπανών. Μέχρι και οι ομογενείς των ΗΠΑ πιέζουν για να συνεχίσει να πηγαίνει εκεί άγημα ευζώνων της προεδρικής φρουράς, ώστε να συμμετάσχει στην παρέλαση της Νέας Υόρκης. Η δαπάνη; Τριακόσιες χιλιάδες δολάρια! Οπως, μάλιστα, έγραφε χθες η «Καθημερινή» μέχρι το 2005 τα έξοδα διαμονής τα πλήρωναν οι ομογενείς. Κατόπιν κάποιος χουβαρδάς υπουργός -πιθανώς έπειτα από ερώτηση εθνικά υπερήφανου βουλευτή- τους απάλλαξε από τα έξοδα και τα φόρτωσε στους Ελληνες φορολογούμενους. Κι έτσι, κονδύλι - κονδύλι -με κέντρα μελισσοκομίας, γούνας, παρελάσεις κ. λπ. - φτάσαμε στη χρεοκοπία.