»Οικειοι αγνωστοι

της Μαρίας Χούκλη protagon.gr

Αυξήθηκαν τα απλωμένα χέρια στους δρόμους και στις πλατείες της Αθήνας. Το έχετε προσέξει; Το παρατηρώ μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα.
Δεν είναι οι συνήθεις εικόνες που αντικρίζαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Σωματικώς μειονεκτούντα άτομα, αλλοδαποί και ηλικιωμένοι ή τσιγγάνες με ταλαιπωρημένα μωρά στην αγκαλιά, νεαροί σακατεμένοι από τις ουσίες. Όχι πια, δεν είναι μόνο αυτοί. Τώρα βλέπω σε κεντρικά σημεία αρτιμελείς μεσήλικες, εκεί γύρω στα 60 και κάτι- άνδρες κυρίως, Έλληνες, που ζητούν βοήθεια. Μπορείς να τους αναγνωρίσεις από μακριά.

Είναι πιο “μαζεμένοι” από τους..
γνωστούς επαίτες, με αξιοπρεπή ρούχα -απομεινάρια της πρότερης καλής ζωής, φαντάζομαι- απευθύνουν χαμηλόφωνα το αίτημά τους, σαν να ντρέπονται, ίσως να μην ξέρουν ακόμη ποια είναι η σωστή ένταση της φωνής που θα διεγείρει τη φιλευσπλαχνία του βιαστικού διαβάτη. Μέσα στη βοή των δρόμων μπορεί καν να μην ακούσεις την έκκλησή τους, αταίριαστη με το παρουσιαστικό τους. Στέκονται διστακτικά, δυστοπικά -κοιτούν και δεν κοιτούν τον περαστικό, μοιάζουν έτοιμοι να το βάλλουν στα πόδια. Δείχνουν άμαθοι στο νέο πόστο, στους κώδικες της νέας καθημερινότητας. Δεν κρατούν, όπως οι παλαιοί της επαιτείας, ένα κύπελλο ή ένα κουτί για τον οβολό του πλήθους αλλά έχουν μισοαπλωμένη -μισοκρυμμένη την παλάμη, αβέβαιοι για την επόμενη κίνηση, σαν να χρειάζονται ενθάρρυνση από το βλέμμα του διαβάτη για να αποτελειώσουν εκείνο που επιβάλλει η ανάγκη. Δεν ζητούν από όλους, αλλά αφήνουν να μεσολαβήσει ένα διάστημα πριν ξαναπροσπαθήσουν να προσελκύσουν την φιλανθρωπία των διερχομένων. Αν δεν προσέξεις, θα σου φανούν σαν να περιμένουν κάποιον ή σαν να σταμάτησαν να ξαποστάσουν. Ζητούν βοήθεια σχεδόν συνωμοτικά, σαν να είναι κάτι έκτακτο, πρόσκαιρο, σαν να ελπίζουν ότι αύριο ίσως δεν θα χρειαστεί.

Ποιοί είναι όλοι αυτοί άνθρωποι; Οι νέοι φτωχοί της κρίσης, απολυμένοι στα μισά της ζωής που κανείς δεν έχει να τους προσφέρει μια δουλειά, συνταξιούχοι των γλισχρων αποδοχών, πτωχευμένοι μικροεπαγγελματίες, οικογενειακά ναυάγια, το ξέρουν οι δικοί τους, έχουν δικούς τους, χτύπησαν πόρτες και δεν άνοιξαν; Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι νεόφερτοι στα πεζοδρόμια και τις γωνιές της Αθήνας, που βγήκαν στο κυνήγι των λιγοστών κερμάτων; Ορισμένοι ίσως χαμογελάτε, θεωρώντας ότι η επαιτεία είναι ο εύκολος τρόπος να βγάζει κανείς τα προς το ζην, θα μιλήσετε για κυκλώματα και σπείρες που πλουτίζουν από την ένοχη ευαισθησία του πλήθους. Συμβαίνει και αυτό, όμως δεν είναι η εξήγηση για τους ανθρώπους που μιλάω. Αν τους δείτε θα καταλάβετε. Θα τους αναγνωρίσετε γιατί μέχρι χθες τους λέγαμε καλημέρα όταν συναντιόμασταν στο ασανσέρ. Άνθρωποι του διπλανού διαμερίσματος..
.