»Στον Μ. Γλεζο

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αγαπητέ μου Μανώλη

Πάντοτε σε σέβομαι και σε εκτιμώ, και το ξέρεις. Σε εκτιμώ για δραστηριότητες και πράξεις με τις οποίες δεν συμφωνώ, ούτε για την αναγκαιότητά τους ούτε για την αποτελεσματικότητά τους. Με τον ίδιο τρόπο σέβομαι και εκτιμώ και μερικά άλλα πρόσωπα της εποχής εκείνης. Π. χ. τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Λεωνίδα Κύρκο. Και μερικούς «ανώνυμους» και αφανείς αγωνιστές. Θα έλεγα και «άστεγους», γιατί μετά το 1974, δεν έχουν κομματική στέγη. Οχι από δική τους αιτία, αλλά γιατί μετά τη Μεταπολίτευση επικράτησαν άλλες σκέψεις και άλλες δυνάμεις που δεν έχουν καμιά σχέση με όσα συζητούσαμε στις φυλακές και τις εξορίες. Πρωτοστατούσες τότε, αλλά.. σέβομαι το δικαίωμά σου να αλλάζεις γνώμη, ανάλογα με το περιβάλλον.

Σε θεωρώ πάντοτε, όχι κομματικό, αλλά εθνικό κεφάλαιο. Δεν είναι συχνό το γεγονός ότι ένας νέος με τον φίλο του συνέδεσαν κάποτε τα νιάτα τους με την πιο αγνή και ταυτόχρονα την πιο δυνατή σε συμβολισμό πράξη. Πολλοί τότε αποτόλμησαν πράξεις ηρωικές που τις πλήρωσαν με τη ζωή τους και μένουν άγνωστες. Αλλά έμειναν άγνωστες. Η δική σου πράξη έγινε κομματική σημαία και χρησιμοποιήθηκε εναντίον σου. Θυμάμαι πολύ καλά τότε, περίπου πριν από 35 χρόνια, μια μέρα σου είπα: «Μανώλη, είναι η ώρα να απαλλαγείς από την ηρωική σου πράξη. Αξίζεις και χωρίς αυτήν».

Ετσι σε σκέφτομαι πάντοτε. Σαν ένα πολιτικό κεφάλαιο χωρίς ηρωικές πράξεις. Προχθές, όμως, είδα πάλι τη σημαία της Ακρόπολης να ανεμίζει σε άλλα χέρια, στην αρχή κάποιας «συνιστώσας» και μετά χωρίς σκέψη και χωρίς έλεγχο την πήραν τα πονηρά «κανάλια» και ανέβασαν τη θεαματικότητά τους. Είμαι βέβαιος ότι ξέρεις πολύ καλά τι στην πραγματικότητα είναι αυτές οι συνιστώσες. Πόσο ψεύδος και πολιτική υποκρισία κρύβεται πίσω από αυτή την καθαρευουσιάνικη λέξη. Ομως, είναι επιλογή σου και τη σέβομαι.

Αλλο με απασχόλησε όταν σε είδα στη «μάχη», έξω από το Κοινοβούλιο. Πρώτα για σένα. Εχεις προ πολλού υπερβεί τα 85! Αμέσως σκέφθηκα, τι θέλει μέσα σ’ αυτή την κόλαση όπου μόνο εικοσάρηδες μπορούν να αντέξουν. Ηταν σαν απόπειρα αυτοκτονίας. Πρώτα σκέφθηκα εσένα. Την υγεία σου και τη ζωή σου.

Αμέσως μετά άρχισε να πετάγεται από παντού, από άλλες «συνιστώσες», από εφημερίδες και κανάλια, η σημαία της Ακρόπολης, κουρελιασμένη από τη συχνή και τόσο ετερόκλητη χρήση. Είμαι βέβαιος όχι από σένα, γιατί ποτέ δεν το έκανες. Αλλά το όνομά σου ιστορικά συνδέθηκε με τη σημαία και κάθε αναφορά στο όνομά σου συνοδεύεται με την έπαρση της κουρελιασμένης πια σημαίας. Δεν μπορείς πια να το αποφύγεις.

Ενας από τους τότε κοινούς μας φίλους είχε μια περισσότερο πρακτική και πολιτική σκέψη. Σκέφθηκε άραγε ο Μανώλης τι θα συνέβαινε στη χώρα αν σ’ αυτή την εμπλοκή του, μπροστά στο Κοινοβούλιο συνέβαινε κάτι σοβαρότερο. Γιατί και αδαείς εικοσάρηδες αστυνομικοί υπάρχουν, και μη γνωρίζοντες, και αδιάφοροι, αλλά ενδεχομένως και «βαλτοί». Τα σκέφθηκε ο Μανώλης, στην ηλικία που βρίσκεται όλα αυτά;

Σκέφθηκε πώς θα διαμορφωνόταν η πολιτική ζωή και οι διεκδικήσεις του «λαϊκού κινήματος» αν συνέβαινε κάτι πιο σοβαρό