»Θελουν να μας διωξουν απο το ευρω;

Φοίβος Καρζής ellispoint

“Φοβού τους Δαναούς”. Ισχύει. Αλλά τώρα διαπιστώνουμε με σκληρό τρόπο ότι εξίσου το “φοβού τους Γερμανούς και δώρα φέροντας”.
Και να σκεφτεί κανείς πως το “δώρο” το ζητήσαμε εμείς. Η Αθήνα και ο Γιώργος Παπανδρέου έκαναν αγώνα αυτές τις μέρες για να “διεθνοποιήσουν” την ελληνική κρίση. Το επιχείρημα πέρασε: “δεν είναι μόνον η Ελλάδα. Είναι ζήτημα ολόκληρης της Ευρώπης. Δεν μπορεί να ζήσει η ευρωζώνη αφήνοντας να καταφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μια χώρα που ανήκει στο ευρώ.”

Όπως λένε και οι Εγγλέζοι (που θέλουν ΔΝΤ και ξερό ψωμί) οι Ευρωπαίοι “το αγόρασαν” το επιχείρημά μας. Η απάντηση, στο ..μεσοπρόθεσμο μέλλον, γιατί αυτά δεν γίνονται στο άψε-σβήσε, θα είναι ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Αλλά το τίμημα για την Ελλάδα θα είναι ασήκωτο.

Γιατί είμαστε ακόμη σήμερα στο ευρώ; Για έναν απλό λόγο. Επειδή, όταν φτιάχτηκε η ευρωζώνη, κανείς δεν προέβλεψε ένα μηχανισμό αποβολής μιας χώρας χωρίς τη θέλησή της. Αλλιώς θα μας είχαν ήδη πετάξει από το παράθυρο του (πολύ ψηλού) κτιρίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στο γρασίδι της Φραγκφούρτης.

Ταμείο σημαίνει χρήμα και πολιτική βούληση. Την πολιτική βούληση τη βάζει ο Σαρκοζί. Το χρήμα όλοι ξέρουν ποιος θα κληθεί να το βάλει. Ο κλήρος πέφτει στη Γερμανία. Και σήμερα ο άνθρωπος που έχει στην τσέπη του το μπλοκάκι των επιταγών, ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, γράφει στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ένα άρθρο-φωτιά. Περιγράφει στην ουσία τους όρους του για να πληρώσει:

•να υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα χρεωκοπίας μιας χώρας
•να μην θεωρείται βέβαιη η διάσωση
•να είναι το Ευρω-Ταμείο δανειστής “ύστατης καταφυγής” και όχι παρακαμπτήριος για εύκολη χρηματοδότηση
•να ελέγχονται ασφυκτικά οι χώρες για την τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας (αυτό σημαίνει: όχι ελλείμματα)
•όποιος δανείζεται να αποβάλλεται προσωρινά από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων της ευρωζώνης
και, το πιο σκληρό από όλα για την Ελλάδα,
•να υπάρχει “ως ύστατη λύση” μια μέθοδος εκδίωξης κάποιας χώρας από την ευρωζώνη με απόφαση των άλλων και χωρίς τη συγκατάθεσή της.
Αν είναι κανείς καλβινιστής, μπορεί να το δει ως “έντιμη συμφωνία”: θα δανείζονται μόνο όσοι έχουν πραγματικά ανάγκη, από κάποια εξωτερική συγκυρία, και χωρίς δική τους ευθύνη. Αν είναι πιο καχύποπτος μπορεί να πιστέψει ότι οι φτωχότεροι της Ευρώπης θα είναι πια έρμαιοι στις διαθέσεις των πλουσιότερων. “Σας στήνουμε μια κρίση όποτε θέλουμε, κι έξω από το ευρώ”.