»Τασεις φυγης

Του Aλεξη Παπαχελα καθημερινη

Υποθέτω πως η θέση του πρωθυπουργού στη χώρα μας πρέπει να είναι μία από τις πιο δύσκολες και ψυχοφθόρες στον κόσμο. Το μέγεθος των προβλημάτων, η ποιότητα των θεσμών και των μέσων ενημέρωσης, η δυσκολία επίλυσης του πιο μικρού ζητήματος και άλλοι πολλοί παράγοντες προκαλούν άλλοτε κατάθλιψη και άλλοτε πάλι μια αίσθηση βαθιάς απογοήτευσης. Το σίγουρο είναι ότι συχνά προκαλούν και μια τάση φυγής από την ελληνική πραγματικότητα. Ο Κώστας Καραμανλής αντιλαμβανόταν πλήρως το «μπάχαλο» γύρω του και η φυγή του δυστυχώς έπαιρνε τη μορφή της παρατεταμένης αδράνειας ή της «χειμερίας νάρκης», όπως έλεγαν χαριτολογώντας οι στενοί του συνεργάτες. Είναι κι αυτό μια αντιμετώπιση, όταν φτάνεις στο συμπέρασμα πως πολλά προβλήματα δεν έχουν λύση ή πως για τα περισσότερα νεοελληνικά φαινόμενα «φταίει το στραβό μας το.. κεφάλι».

Εχω την αίσθηση ότι η τάση φυγής, που είναι λογικό να νιώθει ήδη ο Γιώργος Παπανδρέου, τον ωθεί συνεχώς στο εξωτερικό. Δεν εννοώ το φτηνό εκείνο για το πως «του αρέσουν τα ταξίδια». Εννοώ ότι είναι φυσικό να νιώθει πιο άνετα παίζοντας ένα δικό του παιχνίδι στη διεθνή σκηνή. Αυτό ήταν πρόδηλο όταν έβαλε στην ατζέντα τη μάχη κατά των «κερδοσκόπων» ή πιο πρακτικά τη ρύθμιση της αγοράς των ασφαλίστρων κινδύνου για κρατικά ομόλογα (CDS). Το ίδιο προφανώς συμβαίνει όταν βρίσκεται στο επίκεντρο της συζήτησης για το αν, πότε και πώς πρέπει η υπόλοιπη Ευρώπη να βοηθάει μια χώρα σαν την Ελλάδα.

Είναι πράγματι θετικό το γεγονός ότι η χώρα έχει έναν πρωθυπουργό που μπορεί να σταθεί εκτός Ελλάδος με άνεση. Στο τέλος όμως της ημέρας όλο αυτό το πανηγύρι που έχει αρχίσει από τον περασμένο Νοέμβριο πρέπει να έχει κάποιο πρακτικό όφελος για τα ελληνικά συμφέροντα τώρα, σήμερα. Ελπίζω ότι δεν κάναμε όλη αυτή τη φασαρία με το ΔΝΤ, τους κερδοσκόπους κ.λπ. κ.λπ. για να δανεισθούμε με 100 μονάδες λιγότερο από ό,τι αν το επιχειρούσαμε μόνοι μας.

Και σε κάθε περίπτωση κάποια στιγμή θα σηκώσουμε, λίγο ακριβότερα ή λίγο φτηνότερα, τα 15 δισεκατομμύρια που χρειαζόμαστε έως τον Μάιο. Αλλά τότε η χώρα θα έχει ανάγκη έναν πρωθυπουργό που, καλώς ή κακώς, θα πρέπει να είναι στο Μαξίμου και να ασχολείται νυχθημερόν με τη «χαμαλοδουλειά» της μείωσης των δαπανών του κράτους, θα παίρνει κάθε πρωί στις 8 την υπουργό Υγείας και θα την ρωτάει πώς πάνε τα έξοδα των νοσοκομείων και θα καθιστά απολύτως βέβαιη την εκτέλεση του προγράμματος σταθερότητος. Ο μαραθώνιος μόλις άρχισε άλλωστε, γιατί η χώρα έχει μπροστά της δύο απελπιστικά δύσκολα χρόνια με τεράστια ποσά δανεισμού το 2011 και το 2012 και πολύ φιλόδοξους στόχους περαιτέρω μείωσης των ελλειμμάτων. Αυτός ο επίπονος μαραθώνιος περιμένει τον κ. Παπανδρέου μόλις τελειώσει τα συνεχή σπριντ στο εξωτερικό. Και δυστυχώς πρόκειται για την πιο άχαρη και άδοξη δουλειά που καλείται να κάνει ένας πολιτικός.