»Αποσυναγωγη λογω facebook

Λώρη Κέζα Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010 ΒΗΜΑ

Δεν υπάρχει ένα είδος Εφετείου, ένα όργανο ανώτερο από τους συλλόγους καθηγητών. Αποφασίζουν κάτι και θεωρείται τετελεσμένο. Ετσι, δεν υπάρχει καμία προοπτική να επιστρέψει στο σχολείο της μια 14χρονη στη Χρυσοπηγή Χανίων που τόλμησε να εκφράσει δημόσια τα αισθήματά της. Με τον αιχμηρό τρόπο των εφήβων είπε μια κουβέντα τόσο χιλιοειπωμένη που είναι εντελώς μπανάλ. Μισεί τη διευθύντρια του σχολείου της. Δεν είπε κάτι παραπάνω, δεν ασχημόνησε, δεν... συκοφάντησε, δεν εξύβρισε. Εκδήλωσε αισθήματα. Το ολίσθημα ήταν ότι δεν εκφράστηκε σε ένα πηγαδάκι στο προαύλιο αλλά τα δημοσιοποίησε μέσω facebook. Εφτιαξε μια σελίδα με εύγλωττο τίτλο «μισώ τη διευθύντρια Τάδε». Οπως σε κάθε ανάλογη ιστορία υπήρξε μια μαμά καλοθελητής που κάρφωσε την ανάρτηση. Η διευθύντρια του σχολείου, ανώτατη εξουσία σε μαθητές από 13 ως 15 ετών, λειτούργησε ακαριαία και έδιωξε το παιδί. Στην αλλαγή περιβάλλοντος συναίνεσαν οι συνάδελφοί της.

Η απομάκρυνση της μαθήτριας αντιμετωπίστηκε ως ένα ακόμη αποτέλεσμα της αλόγιστης χρήσης του facebook. Ο πρόεδρος της τοπικής ένωσης καθηγητών είπε ότι «η συγκεκριμένη περίπτωση αναδεικνύει το πόσο μεγάλο έλλειμμα και κενό υπάρχει στους εκπαιδευτικούς σε ό,τι αφορά τη γνώση περί του ψηφιακού κόσμου» και ότι «η συγκεκριμένη τιμωρία δεν θα δινόταν αν οι εκπαιδευτικοί είχαν επιμορφωθεί επί της ουσίας και χρησιμοποιούσαν τις νέες τεχνολογίες στην καθημερινότητά τους. Θα γνώριζαν τι σημαίνει facebook και έτσι δεν θα πανικοβάλλονταν με το παραμικρό». Το πρόβλημα των διδασκόντων δεν είναι το ηλεκτρονικό χάσμα που έχουν με τους μαθητές. Είναι το χάσμα γενικώς. Είμαστε βέβαιοι πως αν δεν προέκυπτε ζήτημα από την ηλεκτρονική δικτύωση, θα ανέκυπτε κάτι άλλο. Γιατί είμαστε βέβαιοι; Η εν λόγω διευθύντρια δεν αναρωτήθηκε γιατί μπορεί να είναι αντιπαθής στα μάτια της μαθήτριάς της αλλά προτίμησε να ρίξει λάδι στη φωτιά. Θα μπορούσε να φτιάξει τη δική της σελίδα με τίτλο «Γιατί με μισείτε τόσο πολύ;» και να βελτιωθεί από τα σχόλια των μαθητών της.

Θα μπορούσε να πάρει μία εβδομάδα άδεια για να σκεφτεί, θα μπορούσε να μπει σε όλες τις τάξεις και να συζητήσει. Θα μπορούσε να ανοίξει την αγκαλιά της για τη Μαρίνα.

Προφανώς η διευθύντρια στη Χρυσοπηγή Χανίων δεν ενδιαφέρεται για το προϋπάρχον, διαδεδομένο εχθρικό κλίμα. Της αρκεί να διαφυλάξει την κυρίαρχη θέση της.

Η πρωτοβουλία της 14χρονης ήταν άκομψη και απερίσκεπτη. Ακομψη επειδή έβαλε κάποιον στο στόχαστρο ερήμην του. Εξίσου άκομψη θα ήταν αν ανέβαζε σελίδα με αντικείμενο το μίσος εναντίον μιας συμμαθήτριας ή εναντίον των γονιών της. Δεν προκάλεσε όμως το τέλος του κόσμου ώστε να βρεθεί αποσυνάγωγη, μέσα από μια διαδικασία που θυμίζει λαϊκά δικαστήρια του Εμφυλίου. Το παιδί απολογήθηκε και αναγνώρισε το λάθος, αλλά ο σύλλογος των καθηγητών αρνήθηκε να δώσει δεύτερη ευκαιρία. Διωγμός, τελεία και παύλα. Δεν ξέρουμε ποιες είναι οι λεπτομέρειες και αν μιλάμε για τη χειρότερη έφηβη στη λεκάνη της Μεσογείου. Ξέρουμε όμως ότι μέσα στο σχολικό περιβάλλον τα πάντα μεγιστοποιούνται. Επί παραδείγματι θεωρείται κακούργημα η κοντή φούστα στην παρέλαση. Ορισμένοι εκπαιδευτικοί δεν ανέχονται καν να τους μιλούν θεωρώντας ότι πάντα τους αντιμιλούν. Ολα αυτά έχουν αντίκτυπο στην εκπαιδευτική διαδικασία: εδώ και 20 χρόνια γίνονται κάθε χρόνο καταλήψεις που εν πολλοίς οφείλονται στην έλλειψη επικοινωνίας.

Το υπουργείο Παιδείας κρατά αποστάσεις από τέτοια επεισόδια. Δεν θα επιχειρήσει να εκτονώσει την κατάσταση ούτε και θα παρέμβει. Είναι τέτοια η δομή της σχολικής δικαιοσύνης ώστε να μην αμφισβητείται η κυριαρχία των διδασκόντων. Δεν θα είχε πάντως κανένα νόημα, έτσι όπως έχουν τα πράγματα, να γίνουν σεμινάρια για να μάθουν οι πρεσβύτεροι τι εστί facebook, twitter και buzz. Αν λοιπόν έπρεπε να γίνουν επιμορφωτικές συνεδρίες θα μπορούσαν να αφορούν τα βασικά της παιδαγωγικής.

Εναλλακτικά ας γίνει υποχρεωτική η ανάγνωση βιβλίων όπως ο «Αιμίλιος» του Ρουσό, για να θυμηθούν οι καθηγητές πόσο συναρπαστική μπορεί να γίνει η διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού.