»Πανελλαδικη υποκρισια

Της Άννας Δαμιανίδη ΝΕΑ

Δεν μου αρέσουν οι απεργίες. Όχι επειδή κλείνει το Μετρό και οι δρόμοι γίνονται αδιάβατοι, αυτό συμβαίνει και χωρίςπανελλαδικές και πανεργατικές απεργίες.
Πρέπει να είναι κάποια προσκόλληση στις λέξεις που φταίει, οι οποίες μοιάζουν στριμωγμένες σε έννοιες που δεν εκπροσωπούν. Ας πάρουμε αυτό το «πανελλαδικές» και «πανεργατικές» ας πούμε.
Σίγουρα δεν περιλαμβάνει ποτέ τις πωλήτριες του σούπερ μάρκετ. Τα μαγαζιά είναι όλα κανονικά ανοιχτά και οι κοπέλες- και οι άντρες φυσικά- στο πόστο τους, σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Ωστόσο κάτι συμβαίνει, κι αυτό είναι ότι.. τη στιγμή που οι πορείες των απεργών πλησιάζουν στη γειτονιά τους, τα μαγαζιά κατεβάζουν τα ρολά και περιμένουν. Για τους πωλητές δηλαδή και τις πωλήτριες οι απεργοί είναι κάτι σαν εχθροί, επίφοβοι να σπάσουν τη βιτρίνα ή κάτι τέτοιο. Περνάνε τα χρόνια, συνηθίζουν οι εργαζόμενοι στα μαγαζιά αυτή την κατάσταση.
Εκείνοι μέσα, να δουλεύουν κανονικά, και να φοβούνται, οι άλλοι έξω, να φωνάζουν αγωνιστικά, και να φοβίζουν. Οι έξω φωνή, οι μέσα σιωπή. Είναι άδικο, και για τους μέσα και για τους έξω, γιατί οι συνδικαλιστές της πορείας δεν είναι βέβαια τα λίγα νεαρά άτομα που κάποτε έσπασαν βιτρίνες, αλλά εδώ και μερικά χρόνια, πολύ πριν από το Δεκέμβρη του 2008, αυτή η κατάσταση επικρατεί. Στο μεταξύ οι από μέσα, υπάλληλοι ιδιωτικών επιχειρήσεων, δεν συνδικαλίζονται, δεν εκδηλώνονται, κι όσο εντείνεται το συγκρουσιακό κλίμα τόσο περισσότερο δεν θα τολμούν ούτε να σκεφτούν να κάνουν συνδικαλισμό. Οι απεργίες έχουν γίνει πολυτέλεια για λίγους εργαζόμενους.
Πάντως πανεργατικές δεν είναι. Και οι άλλοι, με ποια μέσα θα μπορέσουν ποτέ, και πώς, να εκφράσουν τα προβλήματά τους, να οργανωθούν, να μιλήσουν, να βγουν από τον φόβο και τη σιωπή; Δύσκολο να το φανταστεί κανείς.