»Χαριλαος Τρικουπης

Παντελής Καψής Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010 ΒΗΜΑ

O κ. Γ. Παπανδρέου είναι πιθανότατα ο πρώτος πρωθυπουργός από την εποχή του Χ. Τρικούπη και του «δυστυχώς επτωχεύσαμε» που ομολογεί τόσο απερίφραστα ότι η Ελλάδα έχει χάσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας.
ΦΥΣΙΚΑ υπήρξε απλώς ειλικρινής. Και μόνο το ότι η ελληνική οικονομία έχει μπει τόσο πολλές φορές τα τελευταία χρόνια σε καθεστώς εποπτείας από την Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί τυπικά και ουσιαστικά περιορισμό των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
ΤΟ ότι έγινε τώρα, με τόσο ...βίαιο τρόπο, κάτω από τον εκβιασμό των αγορών και με τέτοια διεθνή διαπόμπευση, συνιστά χωρίς αμφιβολία ποιοτική μετάλλαξη ικανή να δικαιολογήσει- καλύτερα: να κάνει επιτακτική- τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για να καταλογίσει τις εγκληματικές πολιτικές ευθύνες όσων μας έφεραν ως εδώ.

ΔΕΝ είναι μόνο η ολιγωρία. Είναι πολύ περισσότερο τα συνειδητά ψέματα των υπουργών μπροστά στη θύελλα της κριτικής που είχε ξεσηκώσει η κατάρρευση της «νέας διακυβέρνησης» ήδη από το τέλος του 2007.

ΤΟ χειρότερο ωστόσο δεν είναι αυτή καθαυτή η εκχώρηση μέρους των δικαιωμάτων μας. Σε τελευταία ανάλυση κανένα κράτος στον σύγχρονο κόσμο, ούτε καν οι ΗΠΑ, δεν είναι σε θέση να ασκήσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα ερήμην της διεθνούς κοινότητας.

ΣΤΗΝ εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι απλώς ψευδαίσθηση να νομίζει κανείς ότι μπορεί μια χώρα να αντιμετωπίσει μόνη της ακόμη και θέματα που σχετίζονται με τη φυσική επιβίωση των πολιτών της- από την ενέργεια και το περιβάλλον ως την τρομοκρατία.

ΑΥΤΟ που πραγματικά πρέπει να μας ενοχλεί είναι ότι η τύχη της Ελλάδας αποφασίστηκε πίσω από κλειστές πόρτες, από την κυρία Μέρκελ και τον κ. Σαρκοζί, που βέβαια κάθε άλλο παρά αμερόληπτοι κριτές είναι.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ εμείς μόνοι μας προκαλέσαμε την κακοδαιμονία μας. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Την ίδια ώρα όμως φάνηκε ότι η Ελλάδα είναι και σύμπτωμα ενός ευρύτερου προβλήματος της ευρωζώνης- της έλλειψης ανταγωνιστικότητας των χωρών της περιφέρειας.

Η πολιτική στήριξη που εξασφάλισε ο κ. Παπανδρέου μπορεί να θεωρηθεί και ως εκδήλωση κοινοτικής αλληλεγγύης με πραγματικό στόχο βέβαια την προστασία του ευρώ. Ηταν όμως ταυτόχρονα και απόδειξη ότι οι θεσμοί της Ενωσης έχουν ήδη ξεπεραστεί από την πραγματικότητα.

Η λογική του κλειστού κλαμπ με τους αυστηρούς κανόνες οδήγησε και θα οδηγήσει ξανά σε αδιέξοδα. Για τον απλούστατο λόγο ότι η οικονομία είναι η άλλη όψη της πολιτικής και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ερήμην των δημοκρατικών διαδικασιών.

ΜΕ ΑΥΤΗ την έννοια και περισσότερο από κάθε άλλη φορά η κρίση της Ελλάδας έκανε φανερή την ανάγκη μιας ευρωπαϊκής κυβέρνησης ανοικτής στον διάλογο και στην κριτική.

ΘΑ γλιτώναμε τη λιτότητα; Ούτε για αστείο. Αυτό όμως σε τελευταία ανάλυση είναι το μικρότερο πρόβλημα στην προσπάθειά μας να συγχρονιστούμε με τον βηματισμό της υπόλοιπης Ευρώπης!