»Καλυτερα να χρωστας

Της Μαρίας Μαρκουλή ΝΕΑ

Bρέχει του σκοτωμού, μαυρίλα σαν να ξέβαψε το κάρβουνο, κρύο της αρκούδας: είμαι Λονδίνο ενώ η Ελλάδα είναι «πρώτο τραπέζι» στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, επίσης στις μέσα σελίδες, στα σχόλια και στις αιχμές από όποια κατεύθυνση κι αν έρχονται αυτές. Με άλλα λόγια, ενορχηστρωμένα και μαζικά πυρά. Όπως είπαμε, όχι μόνο βρέχει και φτάνει το κρύο ώς το κόκαλο, αλλά έχει πέσει και ο ουρανός ώς το πάτωμα. Σέρνεται δηλαδή η γκριζίλα ώς το ποτάμι. Διαβάζω λοιπόν εγώ τώρα πάνω- κάτω αυτά: πως ήρθε η ώρα να πληρώσει η Ελλάδα το πέναλτι και να τιμωρηθεί γιατί το χρέος είναι βαρύ και όλα αυτά σε κείμενα σεντόνια κάτω από ..αυστηρά βλέμματα επικριτικών σχολιαστών- «τι ανευθυνότητα, oh my god»- δίπλα στις ευρωπαϊκές διαπιστώσεις και long lists από προτάσεις για να ξεπληρώσουμε τα χρέη. Αυτά και άλλα πολλά σαν κι αυτά.
Αλλά έτσι μέσα στο σκηνικό, κι ενώ παρακολουθώ από το παράθυρο το υγρό τοπίο ίδιο και απαράλλαχτο και το σύννεφο να έχει γίνει μπετόν και τους Άγγλους να τρέχουν να προλάβουν να μπουν στο Μετρό για να βγουν από εκεί ώρες μετά μέσα στη μαύρη νύχτα, διαβάζω πίσω από τις γραμμές- και στην αρχή νομίζω πως είναι η ιδέα μου, αλλά καθώς συνεχίζω όλο και πιο λίγο είναι η ιδέα μου, νομίζω- σαν να θέλουν να πουν χωρίς να το λένε μαζί και ένα: καλά να πάθετε, να στριμωχτείτε και λίγο εσείς που έχετε 20 C Φεβρουάριο μήνα και κάνετε τα business lunch έξω στο πεζοδρόμιο και επιπλέον έχετε και χρόνο ελεύθερο να βγαίνετε (πού τον βρίσκετε και με τίνος την άδεια τον χρησιμοποιείτε;). Δεν λέω ότι τους έχει πιάσει μια ζήλεια και μια στριμάδα στην προκειμένη περίπτωση, μια χαρά άνθρωποι είναι και οι συννεφιασμένοι, αλλά ανθρώπινα τους βγαίνει και μια ψιλογκαντεμίαση ή δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι ο επιστημονικός όρος της ψυχολογίας που σε πιάνει κάτι και δεν το ελέγχεις και σου βγαίνει ειδικά αν το φάουλ το βλέπει και η κερκίδα και η όλη φάση (λέγε τη χρέος) δεν αμφισβητείται γενικά. Βγήκα λοιπόν κι εγώ στη βροχή και προσπάθησα λίγο να τους νιώσω. Τι να πω; Καλύτερα να χρωστάς...