»Η κριση ειναι μια καλη ευκαιρια

Photo: Μαρία Μαράκη
του Παύλου Νεράντζη protagon.gr

Στην 24ωρη απεργία που κήρυξε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ για πρώτη φορά απ΄ όσο θυμάμαι ένοιωσα άβολα. Όχι πως δεν συμφωνώ με το σύνθημα «να πληρώσουν την κρίση αυτοί που την προκάλεσαν», αλλά αυτή είναι μια πρώτη εύκολη, επιφανειακή προσέγγιση. Για πρώτη φορά άκουσα ανθρώπους φοβισμένους. Είδα βλέμματα σκυθρωπά. Η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις ενίοτε εκτονώνει την οργή, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα. Συσπειρώνει το κίνημα κατά των απολύσεων, των καθυστερήσεων στις πληρωμές, της ομηρίας των συμβασιούχων, και όλου του πακέτου των μέτρων λιτότητας, αλλά η πίεση που ασκείται σήμερα προς την ΕΕ μοιάζει με τη γροθιά σ΄ ένα σάκο του μποξ, που παλινδρομεί και κινδυνεύει να ...τραυματίσει το χέρι.

Σε μια περίοδο κρίσης, όπως η τωρινή, οι δείκτες ευημερίας μπορεί να πέφτουν, αλλά το μυαλό πρέπει να είναι περισσότερο νηφάλιο και κυρίως δημιουργικό. Για να δούμε πώς θα βγούμε αλώβητοι, ή έστω με λιγότερα τραύματα και περισσότερη αυτογνωσία, που θα βοηθήσει ν΄ αλλάξουμε (;) νοοτροπίες και κακές συνήθειες. Κατ΄ αρχήν κοντά στα σκληρά μέτρα εξαγγέλθηκαν και άλλα για τη διαφθορά, τις πελατειακές σχέσεις, κλπ. που δεν είναι αμελητέα. Το ερώτημα είναι ποια πρέπει να είναι η στάση του κινήματος των εργαζομένων; Το ερώτημα δεν είναι εύκολο από τη στιγμή που το κοινωνικό υποκείμενο, δηλαδή ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα , έχει αλλάξει. Και δεν αναφέρομαι μόνον στα γνωστά «ρετιρέ». Ούτε ο Έλληνας εργάτης, με εξαίρεση αυτούς που εργάζονται στη βιομηχανία, είναι όπως κάποτε. Πολλοί ζουν στα όρια της φτώχειας, βάση των στατιστικών στοιχείων, αλλά ταυτόχρονα ανθεί η παραοικονομία. Άλλοι ελεύθεροι επαγγελματίες, μεταξύ αυτών αρκετοί κατέχοντες, εμφανίζονται φτωχοί, βάση των φορολογικών τους δηλώσεων, αλλά ευημερούν.

Στην 24ωρη απεργία συμμετείχαν όλοι αυτοί. Από τη μία η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και η λογική του ΚΚΕ, που βλέπει μόνον βάρβαρα μέτρα του κεφαλαίου. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Διότι η χώρα δεν οδηγήθηκε στη σημερινή κρίση μόνον εξαιτίας της κακοδιαχείρισης προηγούμενων κυβερνήσεων και κυρίως της Ν.Δ. Η διαφθορά, η γραφειοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις, η φοροδιαφυγή δεν είναι «προνόμιο» των μεγαλοκαρχαριών, αλλά και των μεσαίων και κατώτερων εισοδηματικών τάξεων. Του ανθρώπου της διπλανής πόρτας, που θα ζητήσει το ρουσφετάκι από τον πολιτικό για να βάλει το γιόκα του σε μια δημόσια υπηρεσία , που θα λαδώσει για να γίνει η δουλειά του στην πολεοδομία, που θα δώσει φακελάκι στο γιατρό, ακόμη κι αν δεν του το ζητά, του δημόσιου υπαλλήλου που γράφει υπερωρίες και δεν νοιάζεται για την παραγωγικότητα, που δεν ενδιαφέρεται τι γίνεται έξω από το σπίτι του, που αρκείται να βλέπει, να παρακολουθεί και όχι να συμμετέχει στα δρώμενα… νοοτροπίες, που στο σύνολό τους οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. Αυτό δεν λένε; «Έχεις την κουτάλα. Είσαι χαζός αν δεν αρπάξεις».

Κοντολογίς, η κρίση, οικονομική, θεσμική, ηθική, εν τέλει πολιτική και κοινωνική, προκλήθηκε διότι ο κοινωνικός ιστός διαβρώθηκε. Διότι εμείς εκλέγουμε ανάξιους. Ή μήπως εξαπατηθήκαμε; Και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ακόμη και εκεί όπου κυβερνούν συντηρητικές δυνάμεις, οι θεσμοί λειτουργούν. Παντού υπάρχουν αντιστάσεις, διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις κατά των συνεπειών της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά πουθενά δεν συμβαίνει ό,τι στην Ελλάδα.

Από την άλλη, όσοι συμμετείχαν στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, το έκαναν με «μισή καρδιά». Αντιλαμβάνονται ότι όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης για την κατάντια, ότι η κινητοποίηση δεν είναι το καλύτερο μέτρο στην παρούσα φάση για την υπεράσπιση των κεκτημένων, ότι δεν πρέπει να χαθεί ούτε μια ώρα δουλειάς, αν θέλουμε να προκόψουμε, ότι το κράτος πρόνοιας βουλιάζει με όλους, συμπεριλαμβανομένων και των επαγγελματιών της επανάστασης, θεατές στην κερκίδα, αλλά η συμμετοχή στην απεργία είναι ο μοναδικός τρόπος για να αντιδράσουν. Για να υπερασπιστούν ό,τι απέμεινε από το εισόδημα και το όνειρο, πριν τα παιδιά τους πέσουν στον Καιάδα της ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας. Το ίδιο ανάμεσα στη Σκύλα και στη Χάρυβδη βρίσκονται οι πρόεδροι των δύο μεγαλύτερων συνδικάτων της χώρας. Φίλα προσκείμενοι στο κυβερνητικό κόμμα περιορίζονται στην επανάληψη των αυτονόητων.


Χρειαζόμαστε επιτέλους νέα πρόσωπα, ιδέες, δημιουργικότητα, παραγωγικότητα, εναλλακτικότητα στη δράση, στη δουλειά. Το λένε αρκετοί, λιγότεροι το συνειδητοποιούν σήμερα. Είναι η ώρα για μια εθνική ανάταση. Δεν μπορούν να μας πνίξουν η μιζέρια και τα κούφια λόγια. Ούτε και οι έξωθεν απειλές. Να περάσουμε από τη στενωπό. Γιατί ο Έλληνας στη χώρα του κυριεύεται από αρνητικά χαρακτηριστικά και σε άλλες χώρες διαπρέπει; Δεν είναι θέμα φυλής, όπως λένε κάποιοι. Είναι οι συνθήκες, που τελικά εμείς τις δημιουργούμε. Είναι οι νοοτροπίες, που πρέπει ν΄ αλλάξουν. Και η κρίση είναι μια καλή ευκαιρία.