»Στο μυαλο της Ελενας Σκορδελη

της Ρίκας Βαγιάνη PROTAGON.GR

Λένε ότι το «γυαλί» σου παίρνει τα μυαλά. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει με σιγουριά πού ακριβώς τα πηγαίνει. Αν στο μέλλον κατηγορηθεί η Κυπρία παρουσιάστρια, (και αν ποτέ κριθεί ένοχη, γιατί προς το παρόν ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας) θα έχουμε μια ιδέα που πάνε τα μυαλά μας μετά το γυαλί:Στα κάγκελα.

Μπροστά στο ανατριχιαστικό-και προς το παρόν απολύτως υποθετικό- ενδεχόμενο να υπογράφτηκε συμβόλαιο θανάτου από μια τηλεστάρ εναντίον του πρώην καναλάρχη της, ένα έχω να πω, ή μάλλον ένα έχω να ...ρωτήσω: Κοπελιά, τι στο διάολο σκεφτόσουν;


Εδώ ένα μυθιστόρημα πάμε να γράψουμε και κρατιόμαστε μακριά από τόσο φτηνά σενάρια: Ακόμα και η Γκέλη, στη «Ντροπή της Οικογένειας», το βιβλίο-φετίχ για όσους ξέρουν τα ελληνικά media από την (πολύ μέσα) πλευρά τους, τέτοιο μπανάλ έγκλημα δεν το καταδέχτηκε- και ήταν μόνο ένα βιβλίο, μ’ ακούς; Που να μ’ ακούσεις. Σιγά μην έχεις την όρεξή μου, τέτοιες ώρες, στο κελί τριαντατρία, (κι ούτε μια κουμανταρία). Εσύ τώρα έχεις τα δικά σου.


Έχω κι εγώ όμως τα δικά μου: Έχω, ας πούμε, μια θεωρία: Ότι οι άνθρωποι του «γυαλιού» είμαστε κατά τεκμήριο, αν όχι σαν μεγάλα παιδιά, έστω κάτι σαν μεγάλα σκυλιά: Γαβγίζουμε, αλλά δεν δαγκώνουμε. Ειδικά το χέρι που μας ταΐζει. Είναι αλήθεια, το γυαλί μπορεί να μας τρελάνει, γιατί διογκώνει το μικρόκοσμο της ασήμαντης δικής μας καθημερινότητας σε γιγαντιαίο Σύμπαν, του οποίου το κέντρο είμαστε μόνο εμείς: Γίνονται μεταξύ μας καβγάδες (τόσο δημόσιοι που δεν τους λέμε άδικα και σκυλο-καβγάδες), πέφτει καμιά δόντια, κανένα γρύλλισμα, αλλά μέχρι εκεί.

Μετά φιλιώνουμε και σχηματίζουμε αγέλες. Πολλοί μας φοβούνται, αλλά δεν θα έπρεπε, γιατί είμαστε τόσο εσωτερικά πλήρεις από την λατρεία της αφεντομουτσουνάρα μας, που δεν έχουμε ούτε την ενέργεια, ούτε την ικανότητα διαπράξουμε ένα έγκλημα αληθινό. Τα «εγκλήματά μας», οι σφαγές και τα κατασπαράγματά μας είναι γιάλινα, χάρτινα, περαστικά και απολύτως εφήμερα. Όπως άλλωστε κι εμείς.

Το «γυαλί» μας προσφέρει μια τόσο ακλόνητη, και τόσο συγκινητικά ψευδή αίσθηση υπεροχής, που μας καθιστά (μέσα στη γελοιότητά μας) κατά τεκμήριο αθώους Οι ίντριγκες, οι μηχανορραφίες, οι ραδιουργίες μας, είναι επιπέδου παιδικού σταθμού «τα χαρούμενα ζουζούνια». Δεν έχω σαφή εικόνα τι γίνεται σε άλλες χώρες, αλλά στον ελληνικό medio-κοσμο, στον οποίο κολυμπάω κυριολεκτικώς, από την κοιλιά της μάνας μου, δεν προσλαμβάνουμε φουσκωτούς να «ξεκάνουν» τους καναλάρχες μας.

Θεωρείται μεγάλη αγένεια. Ακόμα και στην ακραία περίπτωση που μας κόβουν τις εκπομπές, βλέπεις ότι δεν ξηγιόμαστε σε στυλ «ήρθεν -η –ώραν- σου» στο πρώην αφεντικό. Δείχνουμε μια κάποια αυτοσυγκράτηση: Βρίσκουμε παραγωγικές διεξόδους: Το ρίχνουμε στο ζεν, ή στην Καμπάλα. Άλλοι, πάλι, πέφτουμε στο Ιντερνετ. Πάντως το φόνο τον αποφεύγουμε. Κατά τεκμήριο.

Κι έρχεται τώρα η περίπτωσή σου, μαζί με το (απολύτως υποθετικό είπαμε) ενδεχόμενο να κατηγορηθείς ή ακόμα και να καταδικαστείς για ένα αληθινό, αιματηρό και αποτρόπαιο έγκλημα. Κοπελιά, να ξέρεις ότι ο Θεός μπορεί να σε συγχωρήσει, αλλά εγώ ποτέ. Για δύο λόγους.

Πρώτον, επειδή κατάφερες να γράψεις τηλεοπτική ιστορία με μια κίνηση που ποτέ δεν σκεφτήκαμε όλες οι υπόλοιπες (ενώ ένας Θεός ξέρει τι αρκουδιές έχουμε κάνει, κατά καιρούς, για την ρημάδα την τηλεθέαση).
Και δεύτερον, επειδή μου καταργείς το…τεκμήριο της Αθωότητας.!